1

Nie wiem kiedy będzie następny rozdział prawdopodobnie
dopiero pod koniec tygodnia – mam nowy stacjonarny
komputer na którym nie mam Windowsa co się równa z
tym, że nie mam Worda co się równa z tym, że nie mam w
czym pisać i żeby tłumaczyć wam rozdział mam do
dyspozycji tylko komputer taty który jest praktycznie non
stop zajęty jednak w sobotę jadę po klawiaturę do tabletu i
powinnam coś trochę ogarnąć

2

8

Amelie

3

Wiedziałam o nikim, wampir lub człowiek, który mógł odizolować Myrnina
od kursu,

gdy już się na niego zdecydował, nieważne czy był on szalony,

maniakalny, destrukcyjny, lub po prostu

coś po środku. Więc kiedy

strażnicy poinformowali mnie, że nie chciał się zatrzymać w punkcie
kontrolnym, na korytarzu mojego biura, nie

kazałam im próbować go

zatrzymać. Mogło to być możliwe przez kilka chwil, godzin, dni, ale Myrnin
nie zapomni. On po prostu zaczyna od nowa,

i prędzej czy później, mu się

uda.
Nacisnęłam przycisk na moim telefonie-ciągle niezręczne i niewygodne
urządzenie, moim zdaniem, nie było w nim nic atrakcyjnego- i
poinformowałam mojego asystenta, który po przybyciu, nie powinien stanąć
na jego drodze.
Tylko ja mogłam przekonać Myrnina z jakimkolwiek sukcesem.
Wybuchnął przez moje drzwi z siłą tropikalnej burzy, nawet zamieszki
kolorów dotyczących jego osoby przypominały mi... tak wiele odcieni, a
żaden z nich nie mogły być komplementarne. I nie przeszkadzał mmi cały
katalog

wszystkich przestępstw, oprócz płaszcza, który wybrał. Nie miałam

nazwy dla danej barwy

pomarańczy.

- To jest moja ostatnia

próba ukazania ci sensu - powiedział. Krzyknął,

teoretycznie- C

holera, jak długo pracowaliśmy, jak wiele poświęceń

zrobiliśmy? Aby zobaczyć, jak rzucasz wszystko dla niego ...

Ja już postanowiłam, na długo przed jego wielkim wejściem, jaki będzie mój
pierwszy

ruch, uderyłam go prosto w twarz. Siła mogłaby ściąć

śmiertelnika, na pewno się spauzowało Myrnina, znak ciosu rumienił się
na bardzo

słaby różowy kształt palców.

Zamrugał.
-

Możesz pominąć swoje mowy,- powiedziałam. - Ja nic z tego nie słyszę.

To nie rozważne wtargnięcie było zakończeniem.
- Amelie,

jesteśmy przyjaciółmi od…

-Nie

ośmielisz się powiedzieć, jak wiele lat. Mogę liczyć na ciebie, ale

4

bardziej w dni, kiedy

jesteś szalony, - warknęłam -Usiądź

Zrobił to , patrząc na mnie dziwnie czujny. Ja się przechadzałam. Robiłam,
to

częściej niż przewidywał to mój normalny zwyczaj, ale umieścić mnie na

surowych nerwach. Morganville ostatnio

wydawało irytujące, złamana

zabawka

, która nigdy nie zostanie wprowadzona w łaski bez względu na to,

ile czasu

i miłości I obdarzy ją naprawca.

Myrnin

powiedział:

- Ty

poruszasz się teraz jak on.

- Cisza!

– odwróciłam się do niego, warcząc i wiedziałam, że moje oczy są

głęboko purpurowe.
- Nie,-

powiedział z dziwnym rodzajem spokoju. W Myrninie było wiele

rzeczy, ale

rzadko był spokojny, a kiedy był, to był czas, aby się martwić.

-

Są ludzie, którzy mogą powiedzieć, że to dobry mecz dla Ciebie, że trzeba

silnej praw

ej ręki, aby uspokoić obawy o wampirach i ujarzmić populację

ludzką. Nie jestem jeden. Sam zmienił cię Amelie. On sprawiał, że czułaś
się większą część świata. Oliver nigdy tego nie zrobi. On nie czuje
odpowiedzialności za tych, których przygniata, i…
-Wypowiedz jeszcze raz jego

imię i skończymy przerwałam. Miałam to na

myśli to, i to kapało z każdej sylaby.
Myrnin

siedział przez chwilę, wpatrując się w moje oczy, a potem skinął

głową. "

-

Więc się zgadzamy"- powiedział. -Ja po prostu musiałem być pewien, że

jesteś poza moją nadzieją i moja pomocą. Ale jeśli on ma ciebie tak blisko
powiązaną, zrobi to jak chce. Nieważne, kogo to zaboli.

- Czy

myślisz, że jestem tak głupia? Tak zupełnie słaba, że mogę pozwolić,

aby jakikolwiek

mężczyzna…

- Nie

tylko mężczyzna - Myrnin powiedział. -Zachwiał naród, zabił swojego

króla, raz. On przekonuje. On wpływa. Być może nawet nie zamierza tego
robić, ale to jest w jego naturze. A gdy jesteś silniejszy niż on dotąd, raz, że
ma twoje zaufanie, nie

mówiąc, co może być w stanie osiągnąć, przez

ciebie.
Jego słowa zostawiły mi chłód, chłodu nie czułam od chwili gdy wreszcie
przyznałam bolesną potrzebę związku z Oliverem opartym na jego
lojalność, na jego uwadze. Byłam sama tak długo, Michaela dziadek Sam
Glass mnie

kochał, z wyjątkiem kilku czasów szlachetnych ale zawsze

starannie i z daleka. Oliver

przyszedł na mnie jak burza, gniew to było ...

5

oczyszczenie.
Ale

czy Myrnin miał rację? Mogłabym być ofiarą śmiertelnego uroku

Olivera? Czy

to, co robię tutaj jest prawe czy po prostu wygodne dla jego

ambicji?

Powoli

usiadłam w fotelu naprzeciw mojego najstarszego przyjaciela,

któremu w końcu ufałam I powiedziałam

- Znam

mój własny umysł, Myrnin. Jestem Amelie. Jestem założycielem

Morganville, i to, co

robię, robię dla dobra wszystkich. Można mi ufać.

Musisz.
Widziałam smutek w jego oczach, którego nie mogłam zrozumieć, ale
potem, kto kiedykolwiek

zrozumiał Myrnina w pełni? Nie mogłem tego

pojąć, ani nie mogła tego zrobić Claire, dziewczyna ufała mu tak bardzo. A
potem

wstał i z łatwością tysięcy lat doświadczeń, zrobił bezpieczny,

wiek

owy ukłon, wziął moją rękę w swoją, i pocałował ją z największą

miłością i szacunkiem.
-

Żegnaj - powiedział.

A potem

już go nie było.

Powoli

wyciągnęłam rękę z powrotem do piersi, marszcząc brwi, i

uświadomiłam sobie, że je głaszcze, rozcierając miejsce, gdzie dotknął ją
ustami, czu

łam jakby to miejsce mnie paliło. Pożegnanie. Wielokrotnie

groził wyjściem, ale to…to wydawało się inne.
To było spokojne, uporządkowane, a przede wszystkim smutne.
"Myrnin?"

Powiedziałam cicho w milczeniu, ale było już za późno.

Zbyt

późno.