Kazanie




A:hover {
FONT-WEIGHT: bold; COLOR: #dccd47
}
H2 {
FONT-SIZE: 10pt; MARGIN: 0cm 0cm 0pt; FONT-FAMILY: "Times New Roman"
}
H5 {
FONT-SIZE: 13pt; MARGIN: 12pt 0cm 3pt; FONT-STYLE: italic; FONT-FAMILY: "Times New Roman"
}








strona
główna nowości  
email  księga gości     ogłoszenia    reklama-banery
chat zasponsoruj





Kazanie na 4 niedzielę adwentu
rok C (szkic)
 Kończy się
Adwent.
Coraz bardziej wchodzimy w
atmosferę Bożego Narodzenia.
W I czytaniu na 700 lat przed
narodzeniem Jezusa podaje Betlejem jako miejsce narodzenia się
oczekiwanego Mesjasza. „A ty, Betlejem Efrata, najmniejsze jesteś wśród
plemion judzkich! Z ciebie mi wyjdzie Ten, który będzie władał w Izraelu,
a pochodzenie Jego od początku, od dni wieczności.”
Ewangelia opowiada zaś o
nawiedzeniu św. Elżbiety. Wydarzenie, które nie tylko było spotkaniem
Maryi ze św. Elżbietą, ale również spotkaniem Jezusa z Janem Chrzcicielem,
obydwu jeszcze nienarodzonych. Maryja nie tylko poszła, aby pomóc
Elżbiecie w codziennych pracach domowych, ale także, a może przede
wszystkim po to, aby podzielić się z Nią swoją radością z tego
wszystkiego, co Pan Bóg dokonał w jej życiu.
Rozważanie tych wszystkich
wydarzeń ma nas przygotować do rozważania i przeżycia tajemnicy Boga,
który stał się człowiekiem.
Przeżywamy ostatnie dni przed
świętami. Dni pełne zabiegania, sprzątania, stania w kolejkach, zakupów
całego tego przedświątecznego bałaganu. Mniej więcej połowa mieszkańców
Płońska tak też przeżyje i dzisiejszy dzień, korzystając z tego, że
większość sklepów jest otwartych – na Mszę Św. nie znajdą
czasu.
Już za 3 dni Wigilia. Chyba
najpiękniejszy dzień w roku. Dzień, kiedy wszyscy jesteśmy razem; dzień,
kiedy wszyscy jesteśmy jakby lepsi.
Nie ma lepszej okazji, aby się
ze sobą pojednać, niż Wigilia. Aby zapomnieć to, co nas boli, co nas od
siebie oddziela, co nam się nie udało, co między sobą
zepsuliśmy…
Byłoby bardzo źle, gdyby ktoś z
nas zasiadał do Wigilii z żalem, pretensjami czy nienawiścią w swoim
sercu. Taki człowiek by na pewno przegapił coś ważnego z tych świąt, można
nawet powiedzieć, że te święta by zmarnował. I nie jest w tym momencie
najważniejsze, kto zawinił i kto powinien wyciągnąć rękę do
zgody.
Kiedy będziemy dzielić się
opłatkiem podzielmy się ze sobą miłością, życzliwością, kawałkiem siebie
samego.
Kiedy będziemy siadać do
Wigilii rozpocznijmy ją od opisu narodzenia Pana Jezusa. Może to będzie
jedyna nasza wspólna modlitwa w ciągu całego roku…
Po Wigilii zaśpiewajmy kolędy.
Sami. Tak, jak potrafimy, jak umiemy. Niech nie robi tego za nas telewizor
czy magnetofon. Coraz więcej różnych kolęd – na kasetach, na płytach,
kolędy tradycyjne, nowoczesne – a my coraz mniej śpiewamy…
Dbajmy o tradycję, szanujmy ją.
To przecież nasza tożsamość i nasze dziedzictwo.
A nade wszystko pamiętajmy, dla
kogo te święta, kto w nich jest najważniejszy i czyje narodziny
świętujemy.
Bo może i tak się zdarzyć, że
będzie opłatek, choinka, prezenty, wigilijne potrawy, Mikołaj – tylko
Jezusa w tym wszystkim zabraknie.
A
myśliciel Silesjus napisał kiedyś takie słowa: „Choćby Chrystus tysiąc
razy rodził się w Betlejem a nie narodził się w nas jesteśmy zgubieni na
wieki”.
Słowo „święta” i słowo
„święty”. Jakże do siebie podobne; nieprzypadkowo. Bo święta to święty
czas, to czas, który Pan Bóg mi daje po to, abym stawał się coraz bardziej
święty.
On chce przyjść do nas jako
gość oczekiwany i zapraszany. Jako ktoś dla nas bardzo ważny Jako ten, kto
swoją miłością chce i może przemienić nasze serca, nasze rodziny, naszą
społeczność.
Gdy Jezus rodził się w
Betlejem, nie było dla Niego miejsca. Czy znajdzie miejsce wśród nas, gdy
przyjdzie?
              
Adwentowy człowiekile zmarnowałem czasuile straciłem siływ bezczynności mojejnie widziałem Bogatam gdzie On byłw zasięgu wzrokuna dotknięcie rękiw bliskości drugiegoczłowiekaze swoimuśmiechemotwartościąpokojemmiłościąile zmarnowałem czasuprzez pobłażliwośćsamemu sobieprzez wygodęprzez bylejakośćile zmarnowałem czasu ...adwentowego czekaniaja człowiek adwentowy(Ks. Piotr A. Faliński) 
Opracował x Jacek Wichorowski