Kazanie na




A:hover {
FONT-WEIGHT: bold; COLOR: #dccd47
}








strona
główna nowości   email  księga gości      ogłoszenia  dyskusja   
reklama-banery
chat





 

rok A
3. Niedziela Zwykła - 24.
stycznia 1999.                                                                                  
ks. Jan Kasztelan
(Tydzień Modlitw o Jedność
Chrześcijan)    
                       
                                               
           
Potulice
 
Homilia do młodzieży.
 
 
„...aby wszyscy
stanowili jedno” (J
17,21).
 
Tak w
Modlitwie Arcykapłańskiej zanotowanej przez św. Jana modli się Jezus przed
udaniem się do Ogrodu Oliwnego. Jeżeli przyjrzymy się dalszym słowom
Jezusa to zobaczymy, że w Jego zamyśle jedność uczniów miała być dla
świata jedną z cech charakteryzujących wspólnotę przez Niego powołaną do
istnienia („...aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał”). Niestety, długo
tej jedności nie udało się zachować. Pamiętamy z historii. Pierwszy
poważny cios nadszedł w XI. wieku, kiedy patriarchą Konstantynopola był
Michał Cerulariusz. Od tego momentu (nazwanego schizmą Wschodnią) mówimy o
Kościele Wschodnim i Zachodnim. Później wiek XVI i wystąpienie Marcina
Lutra zapoczątkowało rozłamy w kościele Zachodnim. Dzisiaj około jedna
trzecia ludności ziemi nazywa Jezusa swoim Panem, ale nie można mówić o
tej prawdziwej jedności, która cechowała uczniów Jezusa. Wystarczy zajrzeć
do pierwszej, spisanej historii Kościoła, do Dziejów Apostolskich, aby
dowiedzieć się, że „Jeden duch
i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących. żaden nie nazywał swoim
tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne”. (Dz 4,32). Zagubiliśmy gdzieś
jednego ducha i trudno dzisiaj o jedno serce. Dlatego co roku Kościół
przypomina nam tą bolesną prawdę o rozłamie i wzywa do modlitwy o powrót
do Chrystusowej jedności. To dziwne, ale można zauważyć tragiczną
prawidłowość. Najpierw Bóg powołuje coś do istnienie a w momencie kiedy
ofiaruje to człowiekowi ten zamiast dar uszanować stara się go od razu
poprawić. Ciągnie się to za człowiekiem od raju po dzień dzisiejszy.
Efekty tej naszej „radosnej twórczości” czasami doprowadzają nas do pytań
o sensowność Bożego daru. Bywa on czasami tak zniekształcony przez ludzką
próżność i pychę, że przeciętnemu człowiekowi trudno jest w nich dostrzec
Bożą myśl. Całe szczęście, że na całym świecie istnieją ludzie, którzy
dostrzegają konieczność powrotu do źródła, którym dla wszystkich
chrześcijan jest Słowo Boże. Dzisiaj więcej uwagi poświęca się
poszukiwaniu dróg do jedności niż wynajdywaniu tego, co nas dzieli.
Działalność ta zyskała nazwę ruchu ekumenicznego. Bo przecież niemożliwym
jest aby kogoś, kto pochyla się z pokorą nad Słowem Bożym nie bolał fakt
istnienia tak wielu wyznań w łonie Kościoła. Potężnym orężem w szukaniu
utraconej jedności stała się Konstytucja dogmatyczna o Kościele „Lumen
gentium”, owoc prac Soboru Watykańskiego II., a szczególnie jej 14. i 15.
punkt. Upraszczając sprawę można by powiedzieć, że tylko ludzie
odrzucający dobro i czyniący zło celem swego życia stawiają się sami poza
zbawczym oddziaływaniem Kościoła, który mimo to i tak o nich pamięta w
modlitwie. Dlatego to właśnie Kościół boleśnie doświadczywszy goryczy
rozłamu może współczesnemu człowiekowi wskazywać pomagać unikać tych
błędów, na które nasza ludzka natura może nas narazić.
Wsłuchiwać się w Słowo Boże
i starać
się je zrozumieć. Wielcy święci mawiali, że najlepiej i najowocniej robi
się to na kolanach. Bogu dzięki, że mamy już za sobą czasy, kiedy zakup
Pisma Świętego dostępny był tylko dla nielicznych. Zawsze zastanawiał mnie
fakt, że ci, którzy z tej Księgi zrobili narzędzie do łapania naiwnych
potrafią w niej znaleźć fragmenty pomocne w tym procederze. A my,
chlubiący się pełną przynależnością do Wspólnoty Zbawionych nie możemy
wykazać im często ewidentnych nadużyć. Odpowiedź jest bardzo prosta – nie
czytamy Pisma Świętego. Któż z nas powierzyłby jakąkolwiek sprawę
adwokatowi, o którym wie, że nie zna Kodeksu Karnego? Któż powierzy życie
swoje lub swoich bliskich lekarzowi, który nie zna anatomii człowieka? A
jednocześnie ci sami ludzie dbający o swoje sprawy przed sądem lub w
szpitalu nie widzą niczego nadzwyczajnego w tym, że wielu, nawet dzisiaj
tu obecnych nigdy w życiu nie przeczytało choćby samych Ewangelii (choć to
tylko cztery z siedemdziesięciu dwóch ksiąg Pisma św.). Umiejętność
słuchania tego, co mówi Bóg prowadzi do umiejętności słuchania drugiego
człowieka co ułatwia i usprawnia kontakt z nim. Mówimy, że są to księgi
święte a więc chyba logicznym się staje, że powinny
rozpalić w nas ducha modlitwy.

Przecież
modlitwa – wiedzą już o tym dzieci – to rozmowa z Bogiem, rozmowa z Tym,
który dla naszego zbawienia złożył w ofierze swojego Syna. Cała teologia
sens swego istnienia czerpie z faktu ułatwiania nam drogi do zjednoczenia
z Bogiem. Do tego samego Boga chrześcijanie na całym świecie mówią „Ojcze”
i mówią prawdę, gdyż: „On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad
dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych” (Mt
5,45). On jest Ojcem wszystkich ludzi i to musi być fundamentem naszej
troski o jedność.
Tak często
odsuwamy od siebie troskę o budowanie jedności w Kościele tłumacząc, że
niewiele mogę tu zdziałać ja, zwykły człowiek. To właśnie ze zwykłych
ludzi Bóg zapragnął utworzyć sobie Lud, bo „...podobało się...Bogu
uświęcić i zbawić ludzi nie pojedynczo, z wykluczeniem wszelkiej wzajemnej
między nimi więzi, lecz uczynić z nich lud, który by Go poznawał w
prawdzie i zbożnie Mu służył” (Lumen Gentium 9). Pamiętamy jeszcze z
lekcji fizyki sztuczkę z naczyniami połączonymi. Moja jedność z Bogiem, z
drugim człowiekiem i z samym sobą naprawdę przybliża moment, kiedy wszyscy
uczniowie Jezusa staną się jedną owczarnią, a On Będzie jedynym Pasterzem.
Właśnie w tym celu co roku organizowany jest Tydzień modlitw o jedność
chrześcijan. Oby nie zabrakło w nim Twojej cząsteczki, na której tak Bogu
zależy.