Kazania ks. Piotra Kuflińskiego




A:hover {
FONT-WEIGHT: bold; COLOR: #dccd47
}








strona
główna nowości   email  księga gości      ogłoszenia  dyskusja   
reklama-banery
chat




III  Niedziela  Zwykła 
(Rok
B)
 
               
Każdy
człowiek podlega wpływowi rozmaitych podniet zewnętrznych z otaczającego
go środowiska. Oddziałuje na niego wszystko co wokół niego się znajduje.
Każda rzecz rozmaitą drogą: przez wzrok, smak, węch – wdziera się do
naszego umysłu. Przez to wpływa na niego. Ale nie tylko to oddziałuje na
nas. Człowiek podlega również wpływowi własnych przeżyć, motywów i innych
sygnałów pochodzących z jego własnego wnętrza. W całej tej mozaice
rozgrywającej się wokół nas i w nas dostrzegamy jedną cechę –
przemijalność.
Tkwi jednak w tym
zagadnieniu dziwny paradoks: przemijanie zjawisk jest z jednej strony
niezaprzeczalną rzeczywistością a z drugiej strony nie chcemy tego faktu
dopuścić do naszej świadomości. Dlaczego?
Może dlatego, że nie
chcemy zgodzić się na to, że to co już posiadamy też ulega tej
prawidłowości. Rzeczy nasze niszczeją, psują się przysparzając nam
kłopotu, którego już zawczasu się boimy. Każda zmiana narusza bowiem nasz
spokój wewnętrzny i zakłóca nam równowagę, którą żeśmy sobie tak miło
urządzili. A jednak prawo przemijalności działa bezwzględnie i stale – od
początku świata.
Człowiek musi się też
z nim pogodzić, ale nie może mu się poddać. Nie może poddać się
melancholii i zniechęceniu do podejmowania jakichkolwiek działań w
życiu.
Biblia, która jest
objawieniem się Boga ludziom mówi też o życiu na ziemi i wiele miejsca
poświęca problemowi przemijalności. Spróbujmy zobaczyć jak ona patrzy na
ten problem. Skłania nas do tego wypowiedź św. Pawła z drugiego czytania,
który mówi: „Przemija bowiem postać tego świata.” Chrystus zaś do swoich
uczniów, a więc i do nas dziś: „Czas się wypełnił i bliskie jest Królestwo
Niebieskie”. Sam zatem nasz Mistrz uznawał upływanie czasu i musiał się z
nim liczyć skoro stał się dla naszego zbawienia człowiekiem. Ale Jego
spojrzenie na przemijanie jest pełne optymizmu. Zawarty on jest w
wypowiedzi Chrystusa: „Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota,
ani jedna kreska nie zmieni się w prawie aż się wszystko spełni”.

Naszej codziennej
dotykalnej i przemijającej rzeczywistości Chrystus przeciwstawia inną –
rzeczywistość Bożą, która nie przemija. Mu jednak żyjemy w tej pierwszej.
Jest ona nam bliższa i od niej zależymy. Ale właśnie ten fakt, że ona
przemija powinien pobudzić w nas dążenie do tego, co nigdy nie przeminie.
Nie uciekajmy przed Bogiem – jak Jonasz z dzisiejszego pierwszego czytania
– bo On chce nam dać przecież to o czym w skrytości marzymy – zachować
nasze życie. Przed Bogiem nie można się ukryć, ale można go w sobie
zagłuszyć. Ale cóż wtedy nam pozostanie? Przeminięcie razem z otaczającym
nas światem!
Chrystus stawia więc
nam dziś dwie możliwości i czeka na naszą odpowiedź. Czy opowiemy się po
Jego stronie i zachowamy życie czy też wzgardzimy tą propozycją. Ale nie
wystarczy powiedzieć Mu tak. Bo choć jest to dar wysłużony nam przez krzyż
to nie możemy otrzymać go bez żadnego wysiłku z naszej strony. Mówi bowiem
do nas Chrystus: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię.” Ale nie w
przyszłości – kiedyś tam – ale już dziś, bo wieczność nie jest na jutro.
Ona dla chrześcijanina rozpoczyna się już dziś. Mimo, że jest ponad
czasem, to rozpoczyna się już w czasie. Bo kto wierzy w Chrystusa, ma już
życie wieczne.
Chrystus przez swoje
wcielenie się w naszą konkretną rzeczywistość dokonał jej zaślubin z
wiecznością. Połączył dwie rzeczy, które na pozór nie były do połączenia:
czas wraz z jego przemijalnością i czas swego królestwa, który nie
przemija. Odnaleźć zatem wartość naszego czasu – to odnaleźć i przyjąć
Boga.
                                                
                       
                       
                       
Ks. Piotr Kufliński