KAZANIE na VIII NIEDZIELĘ ZWYKŁĄ, rok „B”




A:hover {
FONT-WEIGHT: bold; COLOR: #dccd47
}








strona
główna nowości  
email  księga gości      ogłoszenia    reklama-banery
chat zasponsoruj




KAZANIE na VIII NIEDZIELĘ ZWYKŁĄ, rok „B”
Oz 2, 16. 17b. 21-22; Ps 103 (102), 1-2. 3-4. 8 i 10.
12-13 (R.: por. 8a); 2 Kor 3, 1b-6; Jk 1, 18; Mk 2, 18-22Drodzy
Siostry i Bracia.Bieżący rok liturgiczny upływa w duszpasterstwie
pod hasłem; „Umiłować Chrystusa”. Słowa tego zawołania wydają się bardzo
dobrze odnosić do dzisiejszych mszalnych czytań.Oto widzimy Bożego
posłańca Ozeasza, który z woli Stwórcy poślubia kobietę nierządną (Oz 1,
3). Małżonka proroka jest symbolem całego Narodu Wybranego, który, jak
słyszeliśmy przed tygodniem, „znudził się Bogiem”. Narodu, który zamiast
być wdzięczny Najwyższemu za; wybawienie z niewoli faraona, okazywaną
pomoc w czasie wędrówki przez pustynię, ochronę przed wrogami oraz inne
doraźne i długotrwałe łaski żył tak, jakby Boga nie było. Wszyscy, choć
pobieżnie, znamy historię Izraelitów. Wiemy o ich uciemiężeniu i niedoli.
Znamy tragiczne i krwawe okresy braku państwowości; Egipt, Asyria,
Babilon, Rzym. Nie możemy zapominać, że każda z tych niewoli była karą
Niebios za odstępstwa od wiary. Tu tkwi właśnie tajemnica związku Żydów z
Bogiem. Związku, którego właśnie obrazem miało być symboliczne małżeństwo
Gomer i Ozeasza. Nieszczęśni Hebrajczycy zachowywali się wobec Stwórcy
tak, jak żona zdradzająca męża. Niestali, fałszywi, łasi na szybki
zarobek. Lecz kosztem czego? Kosztem utraty godności, prawości i zasad
moralnych. Wobec tak jawnego odwrócenia się przez Izraelitów plecami do
majestatu Stwórcy, Bóg wielokrotnie zsyła na swe wyrodne dzieci
barbarzyńskie tyranie pogańskich władców. Lecz Ten, który powołał do
istnienia świat na szczęście różni się od nas. Nie chowa długo w swym
miłosiernym sercu urazów. Jest sprawiedliwi, więc karze. Ale kocha; gdy
widzi żal i postanowienie poprawy – wybacza.Gdy przyszedł Chrystus
ze swoją nauką pojawił się nowy Naród Wybrany. Już nie członkowie jednej
nacji. Nie mieszkańcy jednego kraju. Tym nowym narodem stali się wszyscy
chrześcijanie. Uczniowie Mistrza z Nazaretu ponieśli Ewangelię na cały
świat. Wszędzie, prawie pod każdą szerokością i długością geograficzną
wzywa się imienia Trójcy Przenajświętszej; Boga Ojca, Boga Syna i Boga
Ducha Świętego. Lecz i przed nami stoją ogromne niebezpieczeństwa. Także
te same, które przyczyniły się do upadku Hebrajczyków. Żydzi porzucali
kult Jedynego Pana Świata dla pogańskich bóstw. A czy my jesteśmy lepsi?
Ile ochrzczonych głów kręci się na szyjach ozdobionych łańcuszkami z;
egipskimi krzyżami płodności, „udjatami” – płaczącymi oczami szatana,
swastykami przemocy, pentagramami zła, buddyjskimi symbolami przenikania
przeciwieństw czy dłońmi hiromancji? Ilu tzw. wierzących jest gotowych
oddać (najlepiej papierkowe) zwielokrotnienie złotówki cygance, która
„prawdę ci powie” jeśli dasz się oskubać naiwniaku z ostatniego grosza?
Ile procent wyznawców Chrystusa odwiedza wróżów i wróżki, którzy obiecują
odgadnąć twą przyszłość z kart tarota. Dlaczego dajemy się omamiać
Kaszpirowskim i Harisom. Mocą Bożą uzdrawiają? Jeśli nie, to czyją? Jak
wytłumaczyć ludzi siadających do stolika ze świeczką i talerzykiem, który
ma wskazać informacje od duchów? Skąd wzięło się 2/5 katolików w Polsce,
które wierzą w reinkarnację i nie widzą w tym żadnej sprzeczności z
chrześcijaństwem. A to przecież zmartwychwstanie jest podstawą naszej
wiary! Jeszcze trochę i zamiast chodzić do apteki, zrobi się moda na
odwiedzanie starych rzepich w celu nabycia; skrzeku żaby na ból gardła,
śliny nietoperza na odciski i wywaru z karaluchów na niestrawność! Tak. My
też potrafimy być jak te ozeaszowe żony. Zdradzać kochającego Boga z
gusłami przesądów.Lecz nawet wypełniając wymagania wiary też
możemy popaść w błąd. Święty Paweł Apostoł ostrzega nas dzisiaj;
„(…)możność nasza jest z Boga. On też sprawił, żeśmy mogli stać się
sługami Nowego Przymierza, przymierza nie litery, lecz Ducha; litera
bowiem zabija (…)”. Litera prawa i jego przepisy. Można, służąc
Najwyższemu, zapatrzeć się w przykazania, normy i zasady. Można, służąc
Najwyższemu, zapomnieć o duchu wiary. Można co dzień odmawiać wszystkie
możliwe koronki i litanie, a serce swoje uczynić zamkniętym na Boga
ukrytego w drugim człowieku. Ale można także – odwrotnie – poświęcić się
tak pomocy potrzebującym, że nawet godzinę na niedzielną Mszę Świętą
będzie trudno wygospodarować. „Cesarzowi, co cesarskie”, owszem. Lecz
„Bogu, co należy do Boga” Siostro i Bracie przez Niego
umiłowany.Przeżywamy dziś ostatnią niedzielę przed Wielkim Postem.
W Ewangelii sam Pan Jezus zwalnia swoich uczniów z obowiązku postu i nas
wszystkich wzywa do radości. Powodem do szczęścia w ucztowaniu jest fakt,
że Oblubieniec do którego należymy – Jezus Chrystus – jest z nami. Oto
Zbawiciel w tej Mszy Świętej zastawia dla nas stół, podając na nim Chleb
swego Ciała i Kielich własnej Krwi na odpuszczenie grzechów. Przychodzi
jednak nieraz czas, kiedy oddalamy się od naszego Mistrza i Nauczyciela, i
wtedy trzeba pościć. Taki czas zacznie się właśnie w Środę Popielcową. W
okresie 40-stu dni, które po niej nastąpią mamy przypomnieć swoje grzechy
i dokładnie zmierzyć dystans, dzielący nas od Chrystusa. I wtedy trzeba
wejść na drogę pokuty, by zmniejszyć tę odległość między nami a naszym
Bratem – Jezusem, który ukochał nas tak bezgranicznie, że nie wahał się
oddać życia na krzyżu, byśmy mogli osiągnąć zbawienie.„Nikt nie
przyszywa łaty z surowego sukna do starego ubrania. Nikt też młodego wina
nie wlewa do starych bukłaków”. Nie przyszywajmy nowych łat grzechu do
dawno już nabytego materiału naszej wiary. Nie wlewajmy kwasu nowych
złości do starych naczyń naszego chrześcijaństwa. Materiał może się
nadwerężyć, a naczynia mogą zostać przeżarte. Amen.Biedna
Gomer. A mogła być taka wporzo dziewczyna. :(
Kazanie do wygłoszenia 3.III.2003 r. przez Seba w Małej
Wsi