Zapytaj kabalistę

Zapytaj kabalistę cz.4

Rozmawiają: Naukowiec, kabalista, profesor Michael Laitman oraz

wykładowca Międzynarodowej Akademii Kabały Michał Sanilewicz

Program 4 – 18 marca 2009 г.

M. Sanilewicz: Dzień dobry! W programie „Zapytaj kabalistę” jest z nami w studio uczony
kabalista, Michael Laitman. Przypominam: pytania możecie zadawać na osobistym blogu
profesora w zakładce „Zadaj pytanie”.

Pierwsze pytanie brzmi tak. Aleksandr prosi Pana o komentarz o stosunku kabały i osobiście
Pańskiego do takiej wiadomości. „Największa coroczna nagroda o wysokości jednego miliona
funtów szterlingów przypadnie w udziale francuskiemu fizykowi-teoretykowi Bernardowi
d'Espanyat, znanemu z prac o przyrodzie realności. Główna filozoficzna doktryna, która stała się
godna uwagi funduszu Templona, polega na koncepcji „hiper-kosmicznego boga”, czyli
niewidzialnego królestwa poza obszarem i czasem. (Оn otrzymał za to półtora miliona dolarów –
największa nagroda.) Terminem „hiper-kosmiczny bóg” uczony tłumaczy pewne procesy fizyki
kwantowej, które jeszcze nie mogą być opisane przez kategorie nauki na jej bieżącym poziomie
rozwoju. I według filozoficznej teorii francuskiego fizyka, obecność tego początku Boga, Stwórcy
lub jak on go jeszcze nazywa, „niezależnej realności”, będzie wieczna, jakby blisko człowiek nie
podkradał się do zagadek Wszechświata.

Jak Pan może to skomentować?

M. Laitman: On powiedział absolutnie prawdę, że istnieje Wyższy Kosmiczny Rozum, że on
zarządza i dowodzi wszystkim. Jeżeli my nie zaczniemy w jakiś sposób brać go pod uwagę, nie
możemy potwierdzić naszych dzisiejszych najnowszych teorii mikroświata, makroświata i
zawsze, na poziomie ziemskiego ludzkiego rozumu, ten kosmiczny Wyższy Rozum – siła,
kierująca nami, będzie niedostępna dla naszego zrozumienia, odczucia.

Z punktu widzenia uczonego on prawidłowo wszystko powiedział, lecz nie sądzę, że dokonał
jakiegoś wyjątkowego odkrycia.

M. Sanilewicz: W kręgach naukowych odnoszą się z wątpliwościami do takiego dowodu.

Page 1 of 6

Zapytaj kabalistę cz.4

2010-01-25

http://kabbala.pl/index.php?view=article&catid=45%3Azapytaj-kabaliste&id=112%3...

M. Laitman: Rzecz w tym, że to nie jest nawet dowód. Nie jestem ekspertem w danym
przypadku, lecz widocznie on próbuje dowieść, że bez dopuszczania postulatu o istnieniu Wyższej
wszechobejmującej kierującej siły, nie możemy doprowadzić wszystkich naszych wiadomości o
mikro-, makro – i w ogóle o całym naszym świecie, o całym wszechświecie, w jeden jednolity
system. To jest rzeczywiście na granicy filozofii i fizyki.

О

czym mówi kabała? Kabała mówi o tym, że rzeczywiście istnieje Wyższa siła, Wyższa – dla

naszego rozumienia, w stosunku do naszego poziomu rozwoju. Tę siłę możemy pojąć, zrozumieć,
badać absolutnie według tych praw, tymi samymi zasadami, z których korzystamy w naukach
naszego świata. Tylko musimy prawidłowo podejść do badania tej Wyższej siły.

Musimy w sobie, wewnątrz siebie rozwinąć jeszcze dodatkowy organ odczuć, – oprócz pięciu
organów zmysłu, odnoszących się do naszego zwierzęcego ciała, który pozwoli nam wznieść się
ponad poziom czasu, obszaru, ruchu, powyżej współrzędnych naszego świata. I wtedy zaczniemy
odczuwać tę siłę.

To możliwe. To nie ekstrasensoryka, nie filozofia – to realność, którą każdy może osiągnąć i zająć
się tym badaniem. Lecz aby tego doświadczyć, on powinien naprawić i zmienić siebie.

Wszystkie nauki naszego świata stworzone są na tej podstawie, że my, nie zmieniając siebie, po
prostu dodajemy do naszym organów zmysłów przyrządy poszerzające ich skalę. I na podstawie
badań zbieramy statystykę. Na tym powstaje nauka naszego świata. My ją dzielimy na fizykę,
chemię, geologię, botanikę i tak dalej. Lecz, w zasadzie, to jedna nauka o świecie – naturalna
nauka.

M. Sanilewicz: Wychodzi, że nie zmieniając siebie, nie możemy udowodnić istnienia Boga?

M. Laitman: W żaden sposób. Dlatego że my nie odczuwamy niczego innego. Możemy badać
tylko to, co odczuwamy. I wychodzi, że powinniśmy w pierwszej kolejności naprawić siebie,
wznieść na poziom naszego badania, i wówczas zacząć badanie samego siebie. O tym mówi nauka
kabała. Dlatego ona nazywa się „nauka kabała” – nauka o otrzymywaniu. Czyli powinniśmy
rozwinąć w sobie możliwość otrzymania wyższej informacji i potem zacząć badać.

M. Sanilewicz: Tylko zmieniając siebie zaczynam badanie?

M. Laitman: Wówczas ty zaczynasz widzieć to, co napisano w tych księgach.

M. Sanilewicz: A do tego momentu kabały nie można nazywać nauką?

M. Laitman: Nie, do tego momentu ty wprost nie rozumiesz tego, co napisali kabaliści, jak i co
badali. Oni piszą formuły, harmonogramy, opowiadają ci, co odbywa się w systemie Wyższych
sił, jak ta Wyższa siła wpływa na nas, otacza nasz świat, wpływa na każdą jego część, zamyka
stworzenie od początku do końca według kolejności przyczynowo-skutkowego łańcuszka,
prowadzi go do jakiegoś celu.

Tego uczy się w kabale, i ty tego możesz się nauczyć. Lecz do tej pory, dopóki nie rozwinąłeś w
sobie tego odczucia, tej nowej szczególnej właściwości, czytasz napisane przez nich w księgach i
te opisy są dla ciebie absolutnie puste, ty nie rozumiesz o czym jest mowa. Tylko kiedy
wzniesiesz się do wyższego świata, wówczas – tak.

M. Sanilewicz: Wychodzi, że człowiek tylko wewnątrz siebie postrzega tę siłę, a naszymi
organiami zmysłów nie zobaczymy Boga?

M. Laitman: Tak. Tylko w stosunku do człowieka. Być może kilku ludzi czuje jedno i to samo.
Przypuśćmy, wzięliśmy jednakowe lornetki i obserwujemy jedno i to samo zjawisko.
Rozmawiamy, i to zjawisko znajduje się w polu naszego widzenia. А jeżeli pozostali ludzie przy

Page 2 of 6

Zapytaj kabalistę cz.4

2010-01-25

http://kabbala.pl/index.php?view=article&catid=45%3Azapytaj-kabaliste&id=112%3...

tym nie są obecni i nie obserwują tego zjawiska, to oni nie rozumieją o czym rozmawiamy. Być
może nawet myślą, że ja i ty nie jesteśmy całkiem normalni, lub wyobrażamy sobie coś.

Kiedy kabaliści rozmawiają pomiędzy sobą, oni wiedza o czym mówią. A ludzie, którzy czytają
ich dzieła, myślą, że jest to coś całkowicie nierealnego. Niczego nikomu nie udowodnisz. Trzeba
zdobyć tę „lornetkę”.

M. Sanilewicz: Czy może Pan coś poradzić?

M. Laitman: Mogę dać tylko jedną radę. Jeżeli was to przyciąga, interesuje, to znaczy, że w was
rzeczywiście już jest potrzeba na dzisiaj do prawdziwego wzniesienia nad swoją przyrodą.
Poczytajcie, zobaczycie. Jeżeli to jest dla was – bierzcie, nie – pozostawcie, nie można niczego
zrobić na siłę. Тylko tak podchodzimy. Jest bardzo jasne prawo w kabale: „Nie ma przymusu w
duchowym”.

M. Sanilewicz: A w czym zawarta jest praktyka?

M. Laitman: Praktyka zawarta jest w tym, że kiedy człowiek zaczyna zajmować się kabałą,
zaczyna zajmować się rozwojem swojej duszy, swojego wewnętrznego szóstego zmysłu, który
zbudowany jest nie na otrzymywaniu, jak naszych pięć organów zmysłów, a na oddawaniu.

Kiedy zaczyna się w nim rozwijać ten szósty organ odczuć, który jest zupełnie inny niż wszystkie
pozostałe, człowiek wchodzi jakby w sprzeczność sam ze sobą: to szóste odczucie ciągnie go do
przodu – od siebie, wszystkie pozostałe ciągną do jego wnętrza – do siebie. I na tej sprzeczności
on zaczyna budować siebie, czyli prawidłowo wykorzystywać siebie, po to żeby równomiernie i
prawidłowo wznosić się.

M. Sanilewicz: Oto jest pytanie o praktyczną kabałę. Pyta Swietłana z Kijowa: „W czym
przejawia się praktyczna kabała – w rozszerzaniu wiedzy o celu stworzenia w świecie, czy też to
coś innego?

M. Laitman: Praktyczna kabbała – to nie jest zwykła wiedza o celu stworzenia w świecie,
praktyczna kabała – to osiąganie tego celu, osiąganie celu stworzenia. Jesteśmy stworzeni po to,
ż

eby wyjść z naszego świata, wznieść się nad nim na duchowy poziom, tam, gdzie znajdujemy się

w doskonałości i wieczności. Powinniśmy ten duchowy poziom osiągnąć tutaj, w ciągu naszego
ż

ycia.

M. Sanilewicz: Nie ma żadnych ćwiczeń fizycznych, żadnych medytacji, diet, niczego?

M. Laitman: Absolutnie nic, co odnosi się do naszego ciała. Nasze ciało nie objawia się tym
naczyniem, w które można otrzymać odczucie Wyższego świata. To naczynie odczucia Wyższego
ś

wiata, podobne do oka lub ucha, powinieneś stworzyć. Tego naczynia nie posiadamy. Istnieje

jego zalążkowy stan nazywany kropką w sercu. Właśnie tę kropkę powinieneś rozwinąć.

Jeżeli w człowieku jest dążenie do czegoś powyżej naszego świata, wtedy za pomocą kabały on to
rozwija. On może przyjść do kabały, spojrzeć, przekonać się – czy to jest dla niego czy nie. Jeżeli
to jeszcze nie dla niego, pozostawi wszystko.

M. Sanilewicz: A jak on to rozwija, jakimi ćwiczeniami?

M. Laitman: To nie ćwiczenia, on po prostu czyta o stanach, które w nim wynikają. Kabała
opisuje stany wzniesienia człowieka, jest to podbne do wzniesienienia po schodach, pojmując
Wyższy świat – pojmuje swoje stany. Wznosząc się, studiuje je, czyli za pomocą jakich działań i
sił odczuwa to, co w niego wchodzi, w co się odmienia.

Page 3 of 6

Zapytaj kabalistę cz.4

2010-01-25

http://kabbala.pl/index.php?view=article&catid=45%3Azapytaj-kabaliste&id=112%3...

Czytając o tym, oddziałuje na swoją, tak zwaną, kropkę w sercu, na ten zalążek duchowego
organu odczucia. I ten organ odczucia rozwija się pod tym oddziaływaniem. Таk samo jak z
małym dzieckiem: na nasze wszelkie oddziaływania ono odpowiada i tak rozwija siebie.

M. Sanilewicz: Specjalnie nie trzeba o niczym myśleć?

M. Laitman: Nie. Myślenie w ogóle nie pomoże. Wszystkie nasze dzisiejsze myśli i życzenia są
egoistyczne, one nie mają żadnego odniesienia do zrozumienia duchowego. śadnego! Jeżeli jest w
nas pragnienie do duchowego, powinniśmy wziąć kabalistyczną książkę i zacząć za jej pomocą
rozwijać tę kropkę w nas – początek duchowego naczynia.

Jeżeli ona się rozwija, zaczniemy odczuwać Wyższy świat, jeżeli nie rozwija się, czyli, to jeszcze
nie ta kropka, wtedy pozostawimy to wszystko. Zostanie nam pokazane, że w kabale niczego nie
ma, że trzeba zajmować się czymś bardziej rzeczywistym, i odejdziemy do jakiejś innej praktyki,
do religii, lub będziemy zajmować się swoim zwierzęcym życiem.

M. Sanilewicz: Dobre odnoszenie się ku bliźniemu – to nie staje się praktyką?

M. Laitman: Dobre odnoszenie się do bliźniego potrzebne nam jest po to, żeby dzisiaj poprawnie
współdziałać pomiędzy sobą i normalnie żyć w tym świecie. To nie odnosi się do kabały.

Kabaliści kolejny raz potwierdzają to, co dzisiaj stwierdzają biolodzy, zoolodzy, fizycy, politycy,
bankierzy i ekonomiści. Wszyscy dzisiaj mówią o tym, że w pełni zależymy od siebie nawzajem.
Czyli powinniśmy w jakiś sposób dojść do porozumienia, wzajemnego udziału, wzajemnego
poręczycielstwa, do wzajemnej miłości. Inaczej, oczywiście, nie przeżyjemy na tej ziemi.

M. Sanilewicz: Dobre odnoszenie się do bliźniego nie jest celem?

M. Laitman: Nie.

M. Sanilewicz: Mówił Pan, że miłość do bliźniego jest osnową całej kabały.

M. Laitman: Rzecz w tym, że są ludzie (z kropką w sercu), którzy dążą do Wyższego, dlatego że
tego pragną, to dla nich jest niezbędne, rozwinęła się w nich taka wewnętrzna potrzeba. Таcy
ludzie byli we wszystkich pokoleniach. I jest ogromna masa ludzi – cała ludność planety, która
dzisiaj stopniowo zaczyna odczuwać na sobie kryzys, czuć tą globalność i pełną zależność od
siebie nawzajem.

I jeżeli osiągniemy porozumienie i prawidłowe, dobre, czyste, serdeczne odnoszenie się do siebie
nawzajem, kiedy mnie nikt nie zaskakuje, nikt nie gani, nie bije, i nie zamyka w więzieniu, a po
prostu ja – i każdy z nas – dobrze myśli o innych, wtedy będziemy żyć szczęśliwie, normalnie na
tej ziemi, a nie będziemy umierać z głodu i od epidemii.

Jeżeli każdy z nas dzisiaj to pojmie, to stopniowo osiągniemy taki stan. I wewnątrz tego
prawidłowego stanu, między nami, kiedy znajdziemy wyjście z siebie – do innych, wzniesiemy się
nad swoim ego, tam my także ujawnimy ten duchowy stan, który osiągają jednostki z kropki w
sercu. А osiągniemy to wszyscy razem, cała ludzkość.

Czyli, istnieją dwie drogi do osiągnięcia tego wyższego stanu:

– indywidualiści z kropką w sercu, którzy podążają za pomocą kabały,

– masy, które podążają do tego stanu, dlatego że jest im źle w tym życiu i nie mogą wytrzymać.
Lecz tak samo i oni osiągają ten stan wyjścia z siebie – do innych.

Page 4 of 6

Zapytaj kabalistę cz.4

2010-01-25

http://kabbala.pl/index.php?view=article&catid=45%3Azapytaj-kabaliste&id=112%3...

M. Sanilewicz: Konstanty z Moskwy, ojciec dwojga dzieci, pyta: „Jak to się stało, że małpa nagle
została człowiekiem? To pytanie niepokoi praktycznie wszystkie dzieci. Lecz ja, choć czytałem
kilka książek kabalistycznych, nie umiem na nie odpowiedzieć”.

M. Laitman: To i po dziś dzień jest bardzo duży problem i w religijnych, i w naukowych
kręgach. Obecnie, widziałem, że zdjęli całą serię filmów o Darwinie, gdzie przedstawia się całe
jego życie, poszukiwania i w ogóle jego system. Dość poważny film. Tak o nim myśleli ludzie.
Przecież było wielu ludzi, którzy także dogadywali się w tym, i tak samo przedstawiali swoje
myśli – te, które przypisujemy Darwinowi. I on miał wątpliwości. Nie wszystko to, co my o nim
mówimy – w istocie jest jego, to już i nasze domysły i to, co potem się nawarstwiło.

О

n był bardzo religijnym człowiekiem, miał duże problemy. Nie chciał w ogóle żadnych

publikacji. Potem jakby zmusili go – pojawiła się analogiczna teoria w innym miejscu i dlatego
opublikował swoją. Jego ojciec pragnął, żeby syn został religijnym teologiem. А jego ciągnęło
cały czas do badania przyrody. I nagromadzony materiał podpowiedział mu taką ideę.

W zasadzie, idea Darwina – to kabalistyczna idea rozwoju egoizmu, dlatego że egoizm znajduje
się wewnątrz całej przyrody. Nieżywa, roślinna, zwierzęca, ludzka przyroda – wszystkie one
wyrastają z egoizmu. Najmniejszy egoizm tworzy wokół siebie nieżywą powłokę, nieżywy obiekt.
Egoizm większego poziomu tworzy naokoło siebie już roślinną powłokę, wszelkie właściwości,
wiele rodzajów, gatunków, klas i podklas. Nieżywa, roślinna, lub zwierzęca przyroda – to różne
rodzaje egoizmu.

M. Sanilewicz: Egoizm – to siła? To energia?

M. Laitman: To siła, nie energia. Egoizm – to siła przyciągnięcia energii. W zależności od tego,
w jakiej postaci egoizm w obiekcie jest połączony, ten obiekt przybiera oddzielne właściwości,
zewnętrzną formę.

Praktycznie nie musimy badać psa, kota lub człowieka, musimy badać ich wewnętrzną istotę,
energię – egoizm, który znajduje się wewnątrz nich. I ten zewnętrzny egoizm, już buduje na sobie
swoje formy.

Kabała – to nauka, która ma już cztery i pół tysiąca lat, jest o wiele starsza, niż nauka Darwina.
Darwin żył około 150 lat temu, w 1830 roku, jeżeli się nie mylę, kiedy była opublikowana jego
teoria. A kabała, na przykład, ma cztery i pół tysiąca lat.

W kabale mówi się o tym, że cały nasz rozwój, cała nasza przyroda – to rozwijający się egoizm,
który ubiera na siebie różne, coraz bardziej odpowiednie zewnętrzne powłoki. Dlatego wymierają
jedne gatunki, na przykład – mamuty, pojawiają się zamiast nich inne. Dlatego z bardziej
prymitywnych drobnoustrojów i istot, powstają bardziej złożone.

M. Sanilewicz: Z małpy powstał człowiek?

M. Laitman: Ari – bardzo znany kabbalista żyjący w 1630 – 40 roku, prawie 500 lat temu,
napisał w księdze „Drzewo śycia”, że z nieżywych obiektów pojawiły się koralowce, które stają
się pośrednią formą między nieżywą i roślinną przyrodą.

Rośliny, stopniowo rozwijając się zaczęły przechodzić w zwierzęce stany. I jest takie małe
zwierzę, które on nazywa „polny pies”. Оno nie jest z gatunku psa, a to taki organizm, który żyje z
soków, otrzymywanych z ziemi. To zwierzęcy organizm żywiący się – jak przez pępowinę – z
ziemi, jak roślina żywi się sokami ziemi.

Zatem te zwierzęta, wychodząc z roślinnego stanu, kontynuując rozwój poprzez wszelkie
mikroskopijne zwierzęta, coraz bardziej i bardziej skomplikowane, zrodziły liczne klasy i rodzaje

Page 5 of 6

Zapytaj kabalistę cz.4

2010-01-25

http://kabbala.pl/index.php?view=article&catid=45%3Azapytaj-kabaliste&id=112%3...

zwierząt, aż do małpy. Małpa staje się pośrednim stanem między całą zwierzęcą klasą a
człowiekiem. I z małpy – w człowieka.

Pytają mnie, w jaki sposób wytłumaczyć to dzieciom. Tak można wytłumaczyć: był tata małpa z
mamą małpą, i z nich stopniowo zaczynały rodzić się następne, bardziej rozwinięte dzieci, które
odnosiły się już do pierwszych ludzkich, jeżeli można tak powiedzieć, poziomów rozwoju.

А

jakie dzieci rodzą się dzisiaj? Ja patrzę na swojego wnuka i widzę, że on jest całkowicie z

innego pokolenia. Jest całkowicie inny, jego myśl, spojrzenie, wszystko w nim inne. Z trudem
będę go rozumieć, i czy on mnie w ogóle będzie rozumieć. Czy to nie mówi o ewolucji?

Więc tak samo i w tych małpach powstało odczucie tego, że urodził się taki syn, że w żaden
sposób nie będziemy mogli sobie z nim poradzić, spróbujemy dać mu to, co możliwe. А synek, w
odróżnieniu od tych małp, oprócz tego że wziął kij, zaczął jeszcze coś robić, o czymś myśleć.
Dlaczego? Dlatego że życzenie w nim rozwinęło się na następnym poziomie – bardziej niż u jego
rodziców – małp.

I widzę dzisiaj po swoich dzieciach i wnukach, że w nich życzenie jest większe niż we mnie: ja
jeszcze „operuję kijami”, mówiąc w przenośni, a oni już operują komputerami, telefonami i inną
elektroniką.

M. Sanilewicz: Czy jest jakiś koniec tego procesu?

M. Laitman: Кoniec procesu – kiedy człowiek przekona się, że to, w ogóle, nie jest droga
ewolucji. Ewolucja powinna być wewnętrzna.

Dzisiaj, kiedy zaczynamy odczuwać pustkę w tym życiu – wszyscy, globalnie, – to jest zew,
wezwanie nas, żebyśmy zaczęli wznosić się w górę na następny etap naszego rozwoju. Nieżywa,
roślinna, zwierzęca, ludzka przyroda, a Wyższy świat to następny etap.

M. Sanilewicz: Ogólny temat. Na ten ciekawy temat jest ogromna ilość pytań, myślę, że zrobimy o
tym program.

M. Laitman: Proszę bardzo. U nas jest wiele materiałów na ten temat, ludzie mogą wejść i
popatrzeć.

M. Sanilewicz: Jeszcze raz dziękuję Panu! Do następujących spotkań!

< Poprz.

Nast. >

Page 6 of 6

Zapytaj kabalistę cz.4

2010-01-25

http://kabbala.pl/index.php?view=article&catid=45%3Azapytaj-kabaliste&id=112%3...