Systemy informacji o terenie

Wykład 4

Definicja działki ewidencyjnej według:

1. Zarządzenia Ministra Rolnictwa i Gospodarki Komunalnej z 20.02.1969 r.

- działkę stanowi obszar gruntu ograniczony gruntami stanowiącymi przedmiot odrębnego władania

2. Rozporządzenie Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa oraz Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z 17.12.1996 r.

- działkę gruntu, zwaną dalej „działką”, stanowi ciągły obszar gruntu, jednorodny ze względu na stan prawny

Sąsiadujące ze sobą działki ewidencyjne będące przedmiotem tych samych praw oraz władania tych samych osób lub jednostek organizacyjnych wykazuje się w ewidencji gruntów i budynków jako odrębne działki ewidencyjne jeżeli:

1. Zostały wyodrębnione w wyniku podziału, a materiały powstałe w wyniku prac geodezyjnych i kartograficznych związane z tym podziałem przyjęte zostały do Państwowego Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego

2. Są wyszczególnione w istniejących dokumentach określających stan prawny nieruchomości, a w szczególności księgach wieczystych, zbiorach dokumentów, aktach notarialnych, prawomocnych orzeczeniach sądowych i ostatecznych decyzjach administracyjnych, a jednocześnie są działkami gruntu lub działkami budowlanymi w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21.08.1997 r. „O gospodarce nieruchomościami”

3. Obejmują grunty zajęte pod drogi publiczne, linie kolejowe, wody śródlądowe, rowy, a ich wyróżnienie w postaci odrębnych działek jest celowe ze względu na odrębne oznaczenie tych gruntów w innych ewidencjach i rejestrach publicznych bądź ze względu na ich różne nazwy urzędowe

Działka gruntu to część nieruchomości wydzielona w wyniku jej podziału albo scalenia jej podziału, a także odrębnie położona część tej nieruchomości.

Działka budowlana to nieruchomość gruntowa lub działka gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej spełniają wymogi realizacji obiektów budowlanych, wynikające z odrębnych przepisów i aktów prawa miejscowego.

WW PP GG_R.XXXX.Nr Dz.  Oznaczenie działki ewidencyjnej

280501_1.0003.166

Zasady numeracji: początek w górnym lewym rogu, a koniec w dolnym prawy.

Pole powierzchni podajemy z dokładnością do 1 m2 i zapisujemy w hektarach.

Podstawowe cechy działki ewidencyjnej to:

–

ciągłość powierzchni

–

jednorodność własności i władania

–

granice są określone z wykorzystaniem technik pomiaru geodezyjnego

–

powierzchnia wyznaczona z wykorzystaniem metod geodezyjnych

–

jednolity system identyfikacji oparty na identyfikatorach terytorialnych Głównego Urzędu Statystycznego

Położenie działki ewidencyjnej określa się poprzez następujące dane:

–

nazwa jednostki ewidencyjnej

–

oznaczenie obrębu ewidencyjnego

–

numer arkusza mapy ewidencyjnej

–

numer działki ewidencyjnej

Linia łamana oddzielająca od siebie obiekty powierzchniowe wyodrębnione ze względu na przyjęte kryteria dokonanego wydzielenia to linia graniczna (granica).

Granica działki ewidencyjnej może być określona według:

–

stanu faktycznego stwierdzonego na gruncie i pomierzonego przy zakładaniu ewidencji gruntów w myśl przepisów dekretu z 02.02.1955 r.

–

stanu prawnego uwidocznionego w dokumentach powstałych w postępowaniu uregulowanym odrębnymi przepisami

Na obszarach lasów państwowych granicę działki ewidencyjnej (oddział leśny) stanowią północne oraz wschodnie linie podziału powierzchniowego tj. linie dostępowe od północy oraz linie oddziałowe od wschodu.

Zasięg własności w przestrzeni został zdefiniowany w Art. 143 kc i brzmi: „W granicach ustalonych przez społeczno-gospodarcze przeznaczenie terenu własność rozciąga się na powierzchni, nad i pod jego powierzchnią”.