III Niedziela Wielkiego Postu Rok C




A:hover {
FONT-WEIGHT: bold; COLOR: #dccd47
}








strona
główna nowości   email  księga gości      ogłoszenia  dyskusja   
reklama-banery
chat




III Niedziela Wielkiego
Postu    Rok C

l.  Bracia i siostry. W pierwszym
czytaniu dzisiejszej Mszy św. wyjętym z Księgi Wyjścia jest mowa o
wyprowadzeniu Izraelitów z niewoli egipskiej... Autor natchniony ukazuje
moment powołania Mojżesza-przewodnika na drodze do Ziemi Obiecanej, do
upragnionej wolności. Do tego ważnego w dziejach zbawienia epizodu
nawią­zuje również św. Paweł w II Czytaniu, z Pierwszego listu do
Koryntian. A Chrystus w Ewangelii, nawiązując do jednej z głoś­nych w
czasach Jego ziemskiego życia katastrof ostrzega: «... jeśli się nie
nawrócicie, wszyscy zginiecie" (Łk 13, 3). I jakby obawiał się, że
ostrzeżenie to jest zbyt słabe dodaje przypowieść o drzewie figowym.

 Przypowieść ta jest krótka, jasna i
czytelna. Człowiek, który zasadził drzewo figowe, szukał owoców. Nie
znala­złszy ich, kazał drzewo ściąć. Wreszcie ingerencja ogrodnika,
który zobowiązał się okopać drzewo i obłożyć nawozem. W ten sposób uzyskał
dla jałowego drzewa ostatnią szansę. Wiemy, że drzewo musi rodzić, inaczej
los jego jest przesądzony.
Gdyby przypowieść
dotyczyła tylko sadownictwa, moglibyśmy spać spokojnie. Rzecz w tym, że
dotyczy ludzi. Każdego z nas. To my jesteśmy drzewami figowymi rodzącymi
owoce lub nie. Gdy je­steśmy jałowi jak drzewo z przypowieści, nasze
istnienie jest bez­sensowne.
2. Drzewo figowe rodzi
figi. Czego natomiast Bóg oczekuje od czło­wieka? Można by w tym
miejscu powiedzieć, że dobrych uczynków, lecz to zamazałoby istotę rzeczy.
Nie znaczy to, że owocem ludzkiego życia nie mają być dobre uczynki.
Znaczy to tylko, że są one już rezul­tatem pewnej zasadniczej postawy
wobec Boga i ona, owa postawa ma być owocem, którego Bóg od nas się
spodziewa.
Dobre uczynki jako
dobre owoce naszego życia, to czyny zewnętrzne. Aby mogły one zaistnieć,
pisał Mistrz Eckart – dominikanin z XIV w., potrzebny jest czyn
wewnętrzny, czyli czyn nawrócenia. Nie jest to jakiś zabieg techniczny;
coś pozmieniać, poprzestawiać w swoim życiu, nie jest nawet li tylko
problem moralny; postanowić od tej chwili wybierać dobro, a unikać zła,
ale jest to nade wszystko problem głęboko religijny. Nawrócenie, do
którego wzywa Chrystus, to czyn wewnętrzny, otwierający nas na zadziałanie
Boga w nas. To jakby przetarcie okien naszej duszy, aby wpuścić do wnętrza
naszego serca promienie Bożej łaski, Bożej miłości i dobroci. Z nich
dopiero zrodzić się będą mogły dobre owoce czynów zewnętrznych. Jednak
wpierw trzeba oczyścić wnętrze, uwolnić serce od nas samych, od własnych
wyobrażeń, myśli i nawyków, które deformują naszą religijność, krępują nas
i zniewalają.
Znamienne jest to, że
wezwanie do nawrócenia Jezus kierował nie do ateistów, ale do ludzi
wierzących. A zatem każdy z nas winien odnieść je szczególnie do siebie.
Bo naszym problemem, ludzi wierzących nie jest niewiara, ale wewnętrzne
sprzeczność, zakłamanie, czy wręcz obłuda. Naszym zadaniem wielkopostnym
jest dążenie do odkłamania naszego życia religijnego, uczynienie go
czystym, przejrzystym, prawdziwym.
3. Bracia i siostry. Po
to jest Wielki Post, po to mamy w domach gdzieś na półkach Pismo św., może
już dawno nie otwierane, po to jest Msza św., nabożeństwa Drogi Krzyżowej
i Gorzkich Żalów, po to będą rekolekcje, aby zatrzymać się, wejść w głębię
swego serca, by je od środka otworzyć i aby wpuścić nowego ducha, Ducha
Bożego, który jest w stanie wypalić w nas to, co małe, mierne i szkodliwe,
i poderwać nas ku życiu godnego człowieczeństwa na miarę Chrystusowych
oczekiwań.                                                                  
Amen.
 
 Ks. Zbigniew Załęcki