XXXI Niedziela Zwykła Rok B




A:hover {
FONT-WEIGHT: bold; COLOR: #dccd47
}








strona
główna nowości   email  księga gości      ogłoszenia  dyskusja   
reklama-banery
chat




II Niedziela Wielkiego
Postu    Rok C
       
1. Bracia i siostry.
Tematem wybijającym się w dzisiejszej liturgii słowa drugiej niedzieli
Wielkiego Postu jest chwała Jezusa, jaką dane było ujrzeć Apostołom na
Górze Tabor. Wydarzenie to opisane w Ewangelii Kościół wspomina także w
Święto Przemienienia Pańskiego. Dziś przytaczane jest w kontekście Bożych
obietnic jako zapowiedź zmartwychwstania.
           
W pierwszym czytaniu z Księgi Rodzaju była mowa o obietnicy danej
Abrahamowi. Dotyczyła ona potomstwa tak licznego, jak gwiazdy na niebie,
oraz ziemi danej na własność.
           
W drugim czytaniu z Listu do Filipian św. Paweł przypomina o
obietnicy danej nam przez Jezusa Chrystusa. Pisze, że „nasza ojczyzna jest
w niebie” i że stamtąd wyczekujemy Jezusa jako naszego Wybawcy, który
obdaruje nas pełnią życia. Cała moc i źródło tej obietnicy płynie od
Chrystusa zmartwychwstałego.
           
To, co dokonało się na Górze Tabor, to jakby odsłonięcie skrawka
przyszłej chwały, jaka stała się udziałem Chrystusa wpierw poniżonego na
Górze Kalwarii, a także naszego udziału w blaskach chwały
Zmartwychwstałego.
           
2. Liturgia słowa dzisiejszej niedzieli stawia nas zatem
wobec wielkich obietnic i nadziei, jakimi Bóg jest w stanie obdarować
człowieka. I choćby wydawałoby się to tak odległe lub wręcz niemożliwe tak
jak perspektywa zdobycia ziemi obiecanej, czy liczne potomstwo obiecane
staremu już Abrahamowi, to jednak Bóg Stwórca i Odkupiciel ma moc
obdarować nas wielkimi darami. Trzeba nam tylko wiary w to, co wydaje się
być niemożliwe. Nie wolno nam zadowolić się tym, co w zasięgu naszych
możliwości, ale trzeba rozbudzać w sobie wielkie pragnienia, bo człowiek
powołany został do rzeczy nieprzeciętnych, przerastających nasze
wyobrażenia. „Ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, jak wielkie
rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują”.
3. Ks.
Profesor Tadeusz Król - ojciec duchowny – mówił do nas, seminarzystów, że
największą troską, jaką nosi w sercu jest ukazywanie drogi ku wartościom,
które raz wszczepione w serca, już nie zgasną. Trzeba więc zasmakować choć
trochę tych „niebiańskich potraw”, aby ich jeszcze bardziej zapragnąć.

Zasmakowali tego Apostołowie: Piotr, Jan i Jakub,
kiedy znaleźli się w blasku chwały swojego Mistrza, dlatego mogli zawołać:
„dobrze nam tu być”. I gotowi byli 
pozostać tam jak najdłużej.
To niezwykłe doświadczenie z Góry Tabor, jak się
zwykle tłumaczy, było dane Apostołom po to, aby nie zwątpili w mesjańskie
posłannictwo Jezusa, gdy Go ujrzą w gronie złoczyńców na drzewie krzyża.
Także i nam, uczniom Jezusa, potrzebne jest doświadczenie duchowe na wzór
Góry Tabor. Potrzebne jest po to, aby nikt i nic nie zdołało przysłonić
owego blasku Chrystusowej chwały. A wydaje się, że człowiek jest tak
bardzo skłonny biec za każdym światełkiem, które udzieli mu choć odrobinę
przyjemności, nie patrząc na to, skąd ów blask bije i co po sobie
pozostawia. 

4. Bracia
i siostry. My, ludzie wiary, nie możemy zaspakajać głodu swoich serc byle
okruchem zrzuconym ze stołu tych, którzy nigdy nie odczuli blasku Bożej
chwały. Powinniśmy mieć odwagę i pragnienie sami sięgać sercem pełnym
wiary i miłości po święte Boże pokarmy, które w obfitości zalegają stół
słowa Bożego i Eucharystii. Tu jest prawdziwa mądrość, stąd płynie wielka
nadzieja, w nich tkwi sekret naszej wielkości. Niech więc i to dzisiejsze
spotkanie z Chrystusem rozbudzi w nas wielkie pragnienia, abyśmy tak, jak
Apostołowie mogli zawołać: „dobrze nam tu być!”  Amen. 
 
 Ks. Zbigniew Załęcki