Kazanie na




A:hover {
FONT-WEIGHT: bold; COLOR: #dccd47
}








strona
główna nowości   email  księga gości      ogłoszenia  dyskusja   
reklama-banery
chat





 rok
A
4. Niedziela Wielkanocna -
25. kwietnia 1999.                                                                    
ks. Jan Kasztelan
Potulice
Światowy Dzień Modlitw o Powołania
Homilia do młodzieży.
Weźmijcie Ducha Świętego.
           
Ileż to już razy słyszeliśmy to słowo „powołanie”. Zazwyczaj jednak
odnosimy je do kogoś innego. No może gdy mówimy o lekarzu lub nauczycielu
z powołania staje się ono trochę nam bliższe. Jeżeli przyjrzeć mu się
bliżej to zobaczymy, że to słowo mówi nam o trzech rzeczywistościach.
Najpierw o tym, że
 
ktoś woła.

Wołać można kogoś w jakimś celu. Wierzymy, że Tym
wołającym jest sam Bóg. No ale przecież uczymy się na katechezie, że
wypowiedział On już swoje ostateczne Słowo w Jezusie Chrystusie, który
jest Słowem Wcielonym. Dlaczegóż by miał jeszcze nas dodatkowo wołać? Św.
Piotr przypomina nam w dzisiejszej Liturgii Słowa abyśmy „szli za Nim Jego
śladami”. Te ślady wyraźnie wskazują cel posłannictwa Jezusa – dokonać
zbawienia człowieka. Przez człowieka przyszła na świat śmierć i przez
niego ma dokonać się odnowienie świata (por Rz 5,17). To właśnie Jezus
wskazuje nam drogę po to, abyśmy idąc za Nim mieli udział w przeobrażaniu
świata zgodnie z Jego wolą. Najważniejsza przeszkoda została przez Niego
usunięta, ale z jej skutkami człowiek musi sobie radzić. Bóg dobrze zna
świat i dobrze zna nas, dlatego wierzymy w istnienie Bożego planu
dotyczącego każdego człowieka. Plan ten nie niszczy wolnej woli. Wręcz
przeciwnie świadoma i wolna akceptacja ze strony człowieka jest koniecznym
warunkiem aby mógł się on w pełni urzeczywistnić. Dlatego Bóg widząc
zadania, przed którymi stanie człowiek (a czasami cała ludzkość) powtarza
swoje wezwanie skierowane do człowieka. Jest w tym Bożym planie miejsce
dla każdego, choć nie wszyscy musza robić to samo. Dlatego woła
człowieka.
 
Ten wołany
człowiek w różny sposób może na ten Boży zew
zareagować. Może go w ogóle nie usłyszeć, bo „troski doczesne i ułuda
bogactwa zagłuszają słowo, tak że zostaje bezowocne.”(Mt 13,22). Tyle
dzisiaj wokół nas hałasu, rozgardiaszu. Trudno usłyszeć własne myśli
(pytanie, czy chcemy je usłyszeć?). A Bóg nie krzyczy, Bóg przemawia w
cichości ludzkiego serca. Bóg nie mierzy człowieka światową miarą. Często
wybiera to, co przez świat odrzucone, wzgardzone, ale i wielkimi tego
świata nie gardzi. Odpowiedź na Boże wezwanie w dużej mierze zależy od
zaufanie, jakie pokładamy w Bogu. Czy ja rzeczywiście wierzę, że pragnie
On dla mnie tego, co najlepsze. W Starym Testamencie prorok Jeremiasz
skarży się, że Bóg go „uwiódł” (Jr 20,7). Czy Ty zaryzykowałbyś i pozwolił
Bogu się uwieść. Dać się porwać Jego Słowy, dąć się prowadzić Jego
Duchowi, odważyć się rozpocząć wielka przygodę, która w końcu doprowadzi
do szczęśliwego epilogu – czy to jeszcze jest możliwe? Wystarczy rozejrzeć
się wokoło. Wokół nas znajdziemy wielu ludzi, którzy są naprawdę
szczęśliwi. To może ta dziwnie radosna staruszka zarażająca swoja pogodą
ducha mimo wielu przeżytych cierpień, to ojciec patrzący z duma na swoje
dzieci, to ten pan z klatki obok potrafiący godzinami opowiadać o swojej
pracy, chociaż marne z niej pieniądze. To jednym słowem ludzie, którzy
znaleźli swoje miejsce w świecie. Dla nich było przygotowane i oni je
odkryli. Tak można by w skrócie odpowiedzieć na pytanie: „Czym jest
powołanie?” Odkryj, znajdź swoje miejsce w świecie – to Boża propozycja
skierowane do każdego z nas.
 
Głos, który woła
dociera do nas w różny
sposób. Historia Kościoła pokazuje, że dociera on do człowieka ze stron
Pisma Świętego (jak choćby w przypadku bł. Edyty Stein), w dziecięcym
widzeniu (św. Maksymilian Kolbe), czasem wspomagany jest modlitwą
najbliższej osoby (św. Augustyn). Przykłady można by mnożyć, ale i tak nie
gwarantuję one pewności, czy i do Ciebie dotrze Boże wezwanie w opisywany
sposób. W dzisiejszej Ewangelii Jezus przypomina, że „owce postępują za
nim ponieważ znają jego glos...woła on swoje owce po imieniu”. Znać Boży
głos, umieć go rozpoznać wśród otaczających nas dźwięków – oto sztuka,
której trzeba nam się ciągle uczyć. Bardzo często podczas pouczenia przed
chrztem powtarzam rodzicom i chrzestnym, że sportowca, naukowca, artystę
itd. można wychować bez łaski uświęcającej; katolika się nie da. Serce
otwarte na Bożą łaskę, wolne od grzechu ciężkiego to jeden z podstawowych
warunków, który umożliwia usłyszenie głosu Pasterza. Za następny można by
chyba uznać bycie konsekwentnym. Ileż to już razy rozgrzeszałem się z
wierności Bożemu wezwaniu twierdząc, że to przecież taka drobna sprawa a
przecież „Kto w drobnej rzeczy jest wierny, ten i w wielkiej będzie
wierny; a kto w drobnej rzeczy jest nieuczciwy, ten i w wielkiej
nieuczciwy będzie”(Łk 16,10). Potrzeba czasami naprawdę wiele siły, aby
wytrwać. I tu z pomocą przychodzi nam Bóg ofiarując swoja pomoc – moc
swojego Ducha. Dzisiejsza niedziela obchodzona jest w Kościele jako
Światowy Dzień Modlitw o Powołania. Jasne, że chodzi tu o szczególnego
rodzaju powołania – kapłańskie, zakonne; ale czy wyobrażacie sobie świat z
samymi księżmi i zakonnicami? Albo co by to dało światu, gdyby oprócz
księży i zakonnic w świecie byli sami zatruci niedolą swego losu ludzie?
Ohyda! Każdy musi próbować odnaleźć miejsce, które dla niego wybrał Bóg bo
tylko w ten sposób może w pełni odpowiedzieć na Boże wezwanie.
Już niedługo będziemy
wspominali pamiątkę zstąpienia Ducha Świętego na Apostołów zgromadzonych w
wieczerniku. Już teraz prośmy, aby pomógł nam usłyszeć Boży głos i znaleźć
swoje miejsce w świecie. Zaufajmy Bogu! On naprawdę chce tylko naszego
dobra. A gdy nasza recepta na życie okaże się różna od Jego woli obyśmy
potrafili, idąc za przykładem Jezusa, powtórzyć: „nie moja wola, lecz
Twoja niech się stanie!” (Łk 22,42).