Kazanie




A:hover {
FONT-WEIGHT: bold; COLOR: #dccd47
}








strona
główna nowości  email 
księga gości  ogłoszenia  reklama-banery
chat




III niedziela Wielkiego Postu Rok A -
kazanie
Bracia i siostry. Już za czasów Jezusa były różne tradycje
religijne i formy kultu, czyli oddawania czci Bogu. Na tym min. tle
wytworzyła się niechęć tzw. prawowiernych, ortodoksyjnych Żydów wobec
Samarytan. Mimo to, jak słyszeliśmy w dzisiejszej Ewangelii, Jezus udaje
się do miasteczka samarytańskiego, by i tam nauczać i głosić nadejście
Bożego Królestwa.Przy studni jakubowej spotyka kobietę i wchodzi z nią
w dialog. Rozmawiając z nią o żywej wodzie pragnie rozbudzić w niej
pragnienie Boga, pragnienie życia wiecznego. Niełatwa to była rozmowa. Tak
naprawdę Samarytanka nie wiele pojęła z tej metafory o wodzie. Ale co
najważniejsze, uwierzyła, że tym, który daje życie jest On – Chrystus.
Mało tego, wielu Samary-tan z owego miasta dzięki jej słowom uwierzyło w
Niego. Słowa, które robią na mnie wrażenie, być może zrobiły wrażenie
na owej kobiecie, to słowa, w których Jezus mówi o prawdziwych czcicielach
Boga. „Nadchodzi godzina, kiedy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie
będziecie czcili Ojca. Nadchodzi godzina, owszem, już jest, kiedy to
prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie”.
Czyżby Jezus tymi słowami zakwestionował wszelki kult zewnętrzny?
Wydaje się że nie, bo nie sposób pozbawić wiary zewnętrznych form,
zewnętrznych wyrazów. Jednakże Jezus widząc zbytni formalizm religijny, na
tle którego rysowały się napięcia i podziały, których i dziś nie brakuje,
wskazał na to, co jest najważniejsze w religijności. Wskazał na wymiar
wewnętrzny, duchowy, dziś byśmy powiedzieli – mistyczny, albo po prostu
ewangeliczny. Czeski intelektualista ks. Tomas Halik w książce pt. „Co
nie jest chwiejne, jest nietrwałe” pisał: „Ludzie często mylą wiarę z
przekonaniami religijnymi. Systemy przekonań religijnych są garderobą
wiary, odzwierciedlają gust i styl epok i kultur, poprzez które wiara
przechodzi” Religia, można powiedzieć, jest czymś bardziej zewnętrznym, co
integruje ludzi, wiara natomiast to rzeczywistość wewnętrzna, duchowa,
która przekracza wszelkie mury. Jezusowe słowa o prawdziwych
czcicielach, którzy oddają cześć Ojcu w duchu i prawdzie dotykają właśnie
tej strony duchowej, w której wyraża się prawdziwa wiara. Dlatego też nie
formy religijne nawet najbardziej pobożne, uświęcone tradycją przesądzają
o prawdziwej wierze, ale wnętrze człowieka, pokorne, niezakłamane, poddane
woli Bożej bez reszty, przesądza o autentyczności wiary. I takich
czcicieli chce mieć Ojciec - mówi Chrystus. Taką też wiarę, wiarę nagą
bez obrazów i wyobrażeń sławili mistycy łącznie z Eckhartem i św. Janem od
Krzyża. Mistrz Eckhart, nadreński mistyk z przełomu XIII i XIV wieku,
przestrzegał przed przywiązywaniem się do rozmaitych praktyk życia
wewnętrznego, pobożnych ćwiczeń i absolutyzowaniem ich. Bo to może
powodować, że człowiek będzie kochał nie Boga, lecz własne wyobrażenia
zbudowane w umyśle na skutek religijnych praktyk. Oczywiście ten problem
jest niejako poza zasięgiem dla ludzi obojętnych religijnie, ale dotyczy
tych, którzy idą drogą wiary w stronę tego, czego oko nie widziało, ani
ucho nie słyszało, w stronę rzeczywistości przerastającej ludzkie
wyobrażenia, w stronę Boskiej rzeczywistości. Odwołuję się do myśli
mistycznej, gdyż ona pomaga zrozumieć sens Jezusowej mowy. Warto sięgać do
wielkich mistyków, którzy naśladując Jezusa doświadczali wielkich Bożych
darów. Ich życie i myśli, jakie pozostawili po sobie są doskonałym
komentarzem do Jezusowej Ewangelii.Ks. Zbigniew Załęcki