ïż
20. SZACUNEK DLA EUCHARYSTII

Najczęściej, bo na co dzień, mają do czynienia z Eucharystią księża, odprawiając Mszę świętą i udzielając Komunii świętej. Księża rozumieją, że łatwo mogą to czynić nie tyle bez szacunku, ile z nawyku, bezmyślnie. Pisze o tym z zażenowaniem nieżyjący już rektor seminarium poznańskiego ks. Aleksy Wietrzykowski:
"Kiedy byłem już diakonem, księża wikariusze spiesząc się na święcone, zlecili mi rozdawanie Komunii świętej wiernym. Pierwsza przystąpiła do stołu Pańskiego moja matka. W drodze powrotnej do domu zapytała mnie cicho: Czy nie drżały ci ręce, kiedy dziś po raz pierwszy w życiu trzymałeś w nich Ciało Pańskie? Uchyliłem się od odpowiedzi, gdyż czułem się tym pytaniem upokorzony. Rozdawałem Komunię świętą trochę mechanicznie i dość bezmyślnie, a nawet chciałem pokazać matce i innym wiernym, jak sprawnie to umiem czynić. Czułem się upokorzony tym, że moja matka -prosta kobieta - miała głębszą i żywszą wiarę w rzeczywistą obecność Jezusa w Najświętszym Sakramencie, aniżeli ja, który byłem już po studium teologicznego traktatu Eucharystia" (Z książki- Sylwetki matek księży, Pallottinum).
Wydaje się, że ta uwaga matki była dlań cenną nauką, bo pamiętał ją po wielu latach. Nie brak jednak księży, również starszych, którzy z wielką starannością i pobożnością udzielają Komunii świętej. Pomaga im w tym szacunek dla wiernych. Pisze o tym w ankiecie o Mszy świętej profesor Pisma Świętego:
"Przed kilku laty, kiedy podchodziłem już do srebrnego jubileuszu kapłaństwa, pewna dama powiedziała mi najpiękniejszy w życiu komplement (zaczerwieniłem się po czubki uszu): Udzielasz Komunii świętej, jakbyś to czynił pierwszy raz. Ta niezasłużona pochwała jest dla mnie nieustannym orędziem i wyrzutem sumienia.
Jeśli rzeczywiście drży mi ręka przy podawaniu Ciała Pańskiego, to nie tyle ze starości czy z pobożności, ile ze czci dla tego, który chodzi w procesji i staje przede mną, sługą, abym karmił Bogiem. Nie znam lepszego sposobu nauczenia się szacunku dla Boga i Jego świętych spraw, jak szacunek dla człowieka" (ks. Michał zajkowski).

Wierni
Obecnie po soborowej reformie liturgii wierni również zostali obdarzeni funkcją udzielania Komunii świętej jako tak zwani szafarze nadzwyczajni, gdy zabraknie kapłana, albo gdy ma on inne ważne zajęcia. W listach do redakcji pism katolickich obok pochwał nie rak też zarzutów co do sprawowania tego obowiązku.
"W mojej parafii - pisze Włoszka - od lat udziela Komunii świętej kilka pań, by ulżyć w pracy proboszczowi mającemu problemy ze zdrowiem... Dziś rano podczas Mszy świętej pani pełniąca tę funkcję spokojnie żuła cukierek prawie do Komunii, a potem Udzieliła jej wiernym i samej sobie. Czy jednogodzinny post eucharystyczny już nie obowiązuje?"
Duszpasterz odpowiedział, że oczywiście obowiązuje. Inni czytelnicy tego pisma są zgorszeni, że udzielające Komunii świętej kobiety są ubrane w bluzki z krótkimi rękawami.
Ciekawy obrazek z Ameryki przedstawia biskup Bronisław Dembowski z Włocławka:
"Będąc w Ameryce spotykałem się czasem z przypadkami trochę niefrasobliwego zachowania się świeckich... Po jednej z Mszy, a było to w dzień powszedni, proboszcz zostawił jedną Hostię na ołtarzu. Podszedł do niego miły pan i kulturalnie rozmawiając z księdzem na różne tematy wyjął z kieszeni naczynko i bez przerywania rozmowy włożył do niego Hostię, by Ją zanieść swojej chorej żonie. Może to było takie przyjacielskie, serdeczne, ale ja byłem zaszokowany".
Ten Amerykanin zachowywał się trochę podobnie jakby kupował chleb w piekarni i rozmawiając z piekarzem chował bochenek do torby.
"W Polsce - mówi tenże biskup - jest inaczej. Kiedyś, gdy szedłem do chorego z Najświętszym Sakramentem, zatrzymał się na ulicy samochód. Kierowca zapytał, czy może mnie podrzucić.
Gdy dowiedział się, że mam z sobą Najświętszy Sakrament, powiedział: To dla mnie zaszczyt - i zamilkł. I już nie rozmawialiśmy. Jechał i modlił się. Ja też miałem okazję do modlitwy w ciszy" ("List" 1994, nr 10).
Podobny przykład opisywało katolickie pismo we Francji. Na przystanek podjeżdża zatłoczony autobus. Paru robotnikom udaje się jeszcze wsiąść. Pozostaje na przystanku ksiądz niosący Komunię do chorego. Gdy uchylił płaszcza, kierowca i pasażerowie ujrzeli białą komżę i bursę z Komunią świętą. Wszyscy pomagają mu wsiąść i robią mu miejsce.

Ze wspomnień pastora
Ze względów doktrynalnych brak u protestantów, według naszych pojęć, szacunku dla Eucharystii po Mszy świętej. Nie wierzą, by po jej ukończeniu przebywał jeszcze Jezus w konsekrowanych postaciach chleba i wina. Jeden z byłych pastorów opisuje takie wydarzenie:
"Pewnego dnia odprawiałem świętą Wieczerzę, odpowiednik Mszy świętej. Sam osobiście wierzyłem w obecność Jezusa pod postaciami. Po skończonym obrzędzie pomocnicy wyleli resztki wina (konsekrowanego) do umywalki... Przeszył mnie ból nie do zniesienia, dotykający nie tylko sfery rozumowej. Zadałem sobie pytanie: Czy to jest Krew Chrystusa? Zamiast znaleźć wyjaśnienie, odczuwałem tej niedzieli straszne cierpienie. Zamknąłem się w swoim pokoju i płakałem, płakałem jak dziecko" (Frederic Lenoir, Nowe wspólnoty, Warszawa 1993).
Pastor ten później przeszedł do Kościoła katolickiego i pod imieniem brat Efraim założył we Francji Wspólnotę Błogosławieństw, jedną z najbardziej dynamicznych i żywych wspólnot, mającą obecnie swe domy w wielu krajach.

Cześć Eucharystii i apostolat
Zachowanie się przed Najświętszym Sakramentem ma wielką wartość apostolską, czasem pozytywną, a czasem i negatywną.
Jeden z najbardziej znanych kaznodziejów katolickich J. B. Bossuet (f 1704), biskup Mc:iux, z wielką pokorą opowiada wydarzenie ze swego życia. Pewnego dnia protestant prosi go o pokazanie katedry. Biskup zgadza się chętnie widząc w proszącym pewną chęć zostania katolikiem. Z wielkim znawstwem objaśnia mu różne dzieła artystyczne katedry. Po ukończeniu protestant dziękuje mu za grzeczność i za to, że usunął mu pewną wątpliwość co do ważnej prawdy wiary katolickiej.
O jakÄ… to prawdÄ™ panu chodzi? - pyta.
O obecność Chrystusa w Eucharystii. Ekscelencja rozproszył moje wątpliwości pokazując, że i on nie bardzo w nią wierzy. Pokazał wszystkie dzieła sztuki, a nie wspomniał nawet o obecnym w kościele według wiary katolickiej Chrystusie. Przechodząc koło ołtarza ledwie dygnął."
Nie było już mowy o nawróceniu.
Inne wydarzenie z XIX wieku. Gaspar Mermillad, urodzony w 24 roku w kalwińskiej rodzinie szwajcarskiej, przechodzi w młodościi na katolicyzm. Zostaje księdzem i proboszczem w Genewie, też cenionym kaznodzieją.
Pewnego wieczoru wszedł, jak zwykle, do kościoła, by pomodlić się przed ołtarzem. Do klęczącego i zatopionego w modlitwie podchodzi w pewnej chwili kobieta, która obserwowała go z ukrycia konfesjonału.
- Proszę mi wybaczyć, że przerywam modlitwę - mówi niewiasta. - Nie byłam katoliczką, ale przychodziłam na księdza kazania. Przekonywała mnie ich treść, ale pozostawała jeszcze wątpliwość, czy wierzy ksiądz naprawdę w to, co mówi, i czy praktykuje w życiu. Patrząc z ukrycia na pełne czci przyklęknięcie księdza, a potem na jego modlitwę, pozbyłam się tej wątpliwości. Chcę zostać katoliczką.
Ksiądz Gaspar został biskupem Lozanny, a w 1890 roku, rok przed śmiercią, Leon XIII mianował go kardynałem.
Całkowite ukrycie Jezusa pod postacią chleba i wina często powoduje, że nawet wierzący w Jego obecność łatwo zapominają o niej i zachowują się w kościele, jakby Go tam nie było. Tym bardziej zachowują się tak ludzie słabej wiary. To pozbawione należytego szacunku zachowanie łatwo przechodzi w nawyk. Dlatego dobry chrześcijanin winien od czasu do czasu przypomnieć sobie o tej obecności i ożywić wiarę w nią przychodząc do kościoła choćby na krótkie odwiedzenie Jezusa ukrytego w tabernakulum pod postacią chleba.