ROZDZIAŁ 19
Nie pogrzebiesz sekretu na długo
Lucy wetknęła ostatni róg prześcieradła pod materac i wyprostowała się.
- Gotowa? - zapytała.
- Jasne. - odparła ze smutkiem Emily. Był piątkowy ranek i zaraz miała wyruszyć, by złapać powrotny autobus do Rosewood. Lucy miała ją odprowadzić tylko do autostrady, a nie do samego przystanku. Amiszowie akceptowali jeżdżenie autobusami, ale Emily nie chciała, by Lucy zorientowała się, że jedzie do Filadelfii a nie do Ohio, skąd, jak twierdziła, pochodziła. Po tym, co Lucy jej wyznała, Emily nie chciała przyznać, że w ogóle nie jest Amiszką. Z drugiej strony zastanawiała się, czy dziewczyna sama już tego nie zgadła, tylko po prostu o nic nie pytała. Może najlepiej będzie w ogóle nie poruszać tego tematu.
Emily po raz ostatni rozejrzała się po domu. Pożegnała się już z rodzicami Lucy, którzy nieskończoną ilość razy pytali, czy nie mogłaby zostać jeszcze jeden dzień na ślub. Po raz ostatni pogłaskała krowy i konia, zdając sobie sprawę, że będzie za nimi tęsknić. Innych rzeczy stąd też będzie jej brakować - cichych nocy, zapachu świeżego sera, rozlegających się od czasu do czasu porykiwań krów. Wszyscy we wspólnocie uśmiechali się i pozdrawiali ją, chociaż była tu obca. Takie rzeczy nie zdarzały się w Rosewood.
Emily i Lucy wyszły przez drzwi, drżąc od nagłego, orzeźwiającego chłodu. W powietrzu unosił się zapach piecznych na jutrzejszą uroczystość bochenków chleba. Wydawało się, ża każda rodzina we wspólnocie Amiszów szykuje się do tego ślubu. Mężczyźni szczotkowali konie do orszaku. Kobiety wieszały kwiaty na drzwiach domu rodziny Mary, a posłuszne dzieci sprzątały śmieci z okolicznych dziedzińców.
Lucy gwizdała pod nosem, machając swobodnie ramionami. Wydawało się, że od czasu ich rozmowy o Leah ulżyło jej, jakby z jej ramion zdjęto wielki plecak. Natomiast Emily czuła się ociężała i słaba, jakby tylko nadzieja, że Ali żyje, dodawała jej do tej pory energii.
Minęły kościół, przysadzisty, nijaki budynek bez żadnych religijnych symboli. Do palików było przywiązanych kilka koni, ich parsknięcia parowały w mroźnym powietrzu. Na tyłach kościoła za bramą z kutego żelaza znajdował się cmentarz. Nagle Lucy zatrzymała się z namysłem.
- Możemy tu się na sekundkę zatrzymać? - skubnęła nerwowo wełniane rękawice. - Chyba chciałabym zobaczyć się z Leah.
Emily spojrzała na zegarek. Do przyjazdu autobusu miała jeszcze całą godzinę.
- Jasne.
Brama zaskrzypiała, gdy Lucy otworzyła ją pchnięciem. Ich buty szeleściły na martwej, suchej trawie. W szeregach stały szare, proste nagrobki dzieci, starszych ludzi i całej rodziny o nazwisku Stevenson. Emily zacisnęła mocno oczy dopuszczając do świadomości rzeczywistość. Ci wszyscy ludzie nie żyli… tak, jak Ali.
Ali nie żyje. Emily pozwoliła, by ta myśl wypełniła jej ciało. Nie myślała o koszmarnych szczegółach jej śmierci, takich jak ostatnie uderzenie serca, płucach, wypełniających się po raz ostatni powietrzem, czy kościach obracających się w proch. Myślała zamiast tego o ekscytującym, dekadenckim życiu pozagrobowym Ali. Pewnie wypełniały je piękne plaże, idealne, bezchmurne dni, koktajle z krewetkami i biszkoptowe torty - ulubione potrawy Ali. Kochał się w niej każdy chłopiec, każda dziewczyna, nawet księżna Diana i Audrey Hepburn, chciały być takie jak ona. Wciąż była bajeczną Alison DiLaurentis i rządziła w niebie tak, jak rządziła na ziemi.
- Tak bardzo za tobą tęsknię, Ali. - wyszeptała cicho Emily, jej słowa uniósł wiatr. Odetchnęła kilka razy głęboko, sprawdzając, czy poczuje się inaczej, czy poczuje się czystsza. Ale jej serce wciąż głucho dudniło, wciąż bolała ją głowa. Miała wrażenie, że ważna, szczególna część jej jestestwa została z niej wyrwana przemocą.
Otworzyła oczy i zobaczyła, że stojąca kilka rzędów dalej Lucy wpatruje się w nią.
- Wszystko okay?
Emily z wysiłkiem potaknęła i wyminęła kilka przekrzywionych nagrobków. Wokół wielu z nich wyrastały rozmaite suche badyle.
- Czy to grób Leah?
- Tak. - Lucy przesunęła palcami po kamieniu.
Emily podeszła i spojrzała w dół. Nagrobek Leah został wykonany z szarego marmuru z prostym napisem. Leah Zook. Emily zamrugała na widok dat na kamieniu. Leah zmarła 19 czerwca, prawie cztery lata temu. Łał. Ali zniknęła dokładnie następnego dnia, 20 czerwca.
Nagle Emily dostrzegła ośmioramienną gwiazdę nad nazwiskiem Leah. W jej umyśle zapłonęło światełko; widziała ostatnio taki symbol.
- Co to oznacza? - wskazała.
Twarz Lucy spochmurniała.
- Rodzice bardzo chcieli, żeby znalazła się na nagrobku. To symbol naszej wspólnoty. Ale ja go nie chciałam. Przypomina mi o nim.
Na jednym z nagrobków wylądował z trzepotem atramentowych skrzydeł kruk. Zawiał wiatr, sprawiając, że zaskrzypiały zawiasy cmentarnej bramy.
- Jakim „nim”? - zapytała Emily.
- O chłopaku Leah. - Lucy spojrzała na odległe samotne, patykowate drzewo na środku pola.
- T-tym, z którym się kłóciła? - wyjąkała Emily. Kruk poderwał się z drzewa i odleciał. - Tym, którego nie lubiłaś?
- Gdy odszedł podczas rumspringa, miał taki tatuaż na ręce. - Lucy skinęła głową.
Emily wpatrywała się intensywnie w nagrobek, w jej umyśle formowała się potworna myśl. Ponownie spojrzała na datę na nagrobku Leah. 19 czerwca. Dzień przed zniknięciem Ali tego samego roku.
Nagle powróciło do niej idealnie wyraźne wspomnienie mężczyzny siedzącego w szpitalnym pokoju, z podwiniętymi do łokci rękawami, oblanego jasnym, gorącym światłem. Po wewnętrznej stronie nadgarstka miał wytatuowaną wyraźną, czarną gwiazdę. Tutaj istniał jakiś związek. Był powód, dla którego „A” wysłał ją do Lancaster. Bo był tu już ktoś przed nią. Ktoś, kogo ona znała.
Uniosła wzrok na Lucy i chwyciła ją za ramiona.
- Jak nazywał się chłopak twojej siostry? - zapytała nagląco.
Lucy odetchnęła głęboko, jakby zbierała siły, by wypowiedzieć imię, którego od dawna nie ośmieliła się wymówić.
- Nazywał się Darren Wilden.
Pretty Little Liars - Heartless Bez serca
translated by: rumiko 1