Jakub Woźniak, gr. 201, nr indeksu: 187344

KONKURS 2011 – ADMINISTRACJA STACJONARNA

Ad.1 Według mnie, Krajowa Rada Komornicza może ustanowić więcej niż jednego wiceprezesa w Regulaminie działania Krajowej Rady Komorniczej.

Argumentacja:

Zgodnie z art. 85 ust. 1 pkt 10 („10) uchwalanie regulaminu działania Krajowej Rady Komorniczej oraz rad izb komorniczych, ze szczególnym uwzględnieniem procedury podejmowania uchwał oraz kwestii reprezentowania tych organów”) można stwierdzić że Krajowa Rada Komornicza jest organem wewnętrznym Samorządu Komorników, który jako organ ma prawo, (art. 82 „Krajowa Rada Komornicza (…) w swoich poczynaniach nie może wykroczyć poza upoważnienia określone w uchwałach i ustawie) zgodnie z wcześniej już wymienionym art. 85, do autonomicznego (nie w znaczeniu prawnym) uchwalenia regulaminu swojego działania. Dodatkowo, jeżeli Krajowa Rada Komornicza nie może wykroczyć poza upoważnienia określone w uchwałach i ustawie, to a contrario, jeżeli w ustawie, bądź uchwałach nie jest wprost zakazane tworzenie kilku stanowisk wiceprezesa regulaminem, to jest to dozwolone.

Bazując na definicji regulaminu mówiącej, że są to „przepisy i rozporządzenia regulujące postępowanie w jakiejś dziedzinie, obowiązujące pracowników jakiejś instytucji, członków organizacji itp.” można wyprowadzić twierdzenie że tym regulowanym postępowaniem jest samo działanie Krajowej Rady Komorniczej, czyli również tworzenie stanowisk. Jest to działanie w pełni zależne od Krajowej Rady Komorniczej i to ona sama może zadecydować ilu wiceprezesów chce powołać.

Ponadto, ważne jest pierwsze zdanie w art. 85 ust. 1 („Do zakresu działania Krajowej Rady Komorniczej należy w szczególności”), a w zasadzie to zwrot: „w szczególności”. Oznacza on ‘niewyczerpująco’, ale równocześnie też ‘to, co w szczególności MUSI być wykonane’, a rozumiem przez to uchwalenie regulaminu z określeniem m.in. stanowisk przez Krajową Radę Komorniczą.

Ad. 2 Uważam, że w swojej decyzji, Prezydent Miasta G. powinien odmówić wymeldowania Wincentego P.

Argumentacja:

Po pierwsze, należałoby posłużyć się wykładnią art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych. Opuszczenie lokalu, o którym mowa w kazusie, aby stanowiło podstawę do wymeldowania powinno („osoby, która opuściła miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się”) według mnie – ze względu na formę dokonaną użytą w przepisie oraz braku informacji na temat ewentualnego powrotu czy też tymczasowego charakteru opuszczenia lokalu, mieć charakter trwały i być dobrowolne, a jak wiadomo, w przypadku specjalisty w dziedzinie technologii produkcji makaronu, zapewniał on swoją żonę o powrocie przed wyjazdem („pożegnał się z żoną, zapewniając ją o swoim rychłym powrocie”) jak i w trakcie pobytu poza miejscem zameldowania („spędzając czas wolny wyłącznie na telefonicznych rozmowach z żoną, podczas których zapewniał ją, że czas jego powrotu przybliża się z każdą chwilą”) oraz wyjazd był niedobrowolny („został poleceniem pracodawcy oddelegowany na 4 miesiące”).

Po drugie, przejawem woli opuszczenia miejsca pobytu stałego byłoby z pewnością niepodejmowanie przez Wincentego P. jakichkolwiek środków prawnych, zmierzających do przywrócenia poprzedniego stanu, a jak wynika z treści kazusu, było zupełnie inaczej („Wincenty P. niezwłocznie wniósł pozew sądowy o przywrócenie naruszonego posiadania lokalu”).

Na potwierdzenie swojego stanowiska, chcę przytoczyć orzecznictwo sądowe uzupełnione swoimi komentarzami:

-OSK 1060/09 wyrok NSA Warszawa 2010-06-15

„Każda sprawa meldunkowa wymaga indywidualnego podejścia do okoliczności związanych z opuszczeniem lokalu i działaniami podejmowanymi przez zainteresowanego po jego opuszczeniu. Obowiązkiem organów administracji publicznej prowadzących postępowanie w sprawie wymeldowania jest więc ustalenie – w oparciu o zebrany materiał dowodowy (patrz: np. bilingi z codziennych połączeń telefonicznych, zeznania sąsiada na temat ognistego romansu żony) okoliczności faktycznych dotyczących tego czy dana osoba trwale lub dobrowolnie (można posłużyć się poleceniem pracodawcy jako dowodem w sprawie) opuściła lokal w którym była zameldowana na pobyt stały.”

-OSK 840/09 NSA Warszawa 2010-05-12

„Jeżeli dana osoba pomimo usunięcia jej z lokalu wbrew jej woli, przez długi czas nie podejmuje kroków prawnych w celu przywrócenia jej posiadania tego lokalu, świadczyć to może o opuszczeniu przez nią miejsca stałego pobytu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji…” (a contrario, jeżeli dana osoba podejmuje kroki prawne w celu przywrócenia jej posiadania lokalu – patrz: pozew Wincentego P. do sądu i przywrócenie posiadania lokalu, świadczyć to będzie o nieopuszczeniu przez nią miejsca stałego pobytu w rozumieniu art. 15. ust. 2..)

-SAB/Ol 5/10 postanowienie WSA w Olsztynie 2010-02-03

„W sprawach meldunkowych organem właściwym jest wójt. Prowadząc postępowanie wyjaśniające dotyczące ustalenia miejsca zamieszkania wnioskowanych o wymeldowanie osób, organ administracyjny może występować o uzyskanie niezbędnych informacji m. in. Do Policji” podstawa dla Prezydenta Miasta G. do ewentualnego „sprawdzenia” bilingów telefonicznych za pośrednictwem Policji, czy rzeczywiście Wincenty P. odbywał rozmowy telefoniczne ze swoją żoną codziennie, co mogłoby wskazywać na utrzymywanie kontaktu i tym samym chęci powrotu.