Wyk.4 str.7.8.9.10
Arystoteteles- eudajmonia- koncepcja szczęścia; szczęście człowieka zależy od dobra, które chce osiągnąć doskonałość jednostki
Doskonałośc człowieka to optymalnie najlepsza postawa jaką człowiek może w swojej naturze osiągnąć
Złoty środek- optymalny sposób życia, pomijający skrajności; stałe postępowanie- cnoty, stałe postępowanie odważne- cnota odwagi
Cnot jest tyle ile postępowań/działań ludzkich.
Środek między skrajnościami:
Cnoty dianoetyczne- dot poznania (mądrośc i rozsądek), tych cnót nie można nigdy do końca osiągnąc, te cnoty ma tylko Bóg.
Mimezis- naśladownictwo
Szczęście człowieka- doskonałość jednostki
Stoicyzm- system etyczny- wszystko jest materialne ale w tej materii przejawia się jakaś materialna siła coś rozumnego
Zenon z Kition- uważał że człowiek powinien naśladować rozumną naturę (natura działa sensownie we wszystkich)
Szczęście człowiek może osiągnąć opanowując zewnętrzne okoliczności.
Nie można wpłynąć na zewn. Okoliczności, nie można ich opanować ale trzeba panować nad sobą, swoimi pociągami.
Stoik- osoba, która 2x pomyśli zanim coś zrobi.
Mądrość+cnota+niezależność od świata=szczeście
Cnota jest celem życia!
Stoicy podawali cnote nie uzasadniając dlaczego
Kult natury. Natura jest rozumna
Zgoda z naturą to zgoda z rozumem. Nie namiętność lecz rozum jest naturą człowieka
Naturalizm=racjonalizm
Cnota=rozsądek, rozum,wiedza
racjo perfecta- racjonalna/ rozsądna postawa
Cyceron- racjo perfecta
Mędrzec- człowiek postępujący cnotliwie, rozumny
Życie- potrzeba dobra, odrzucenia zła.
Cnota= rozumność+niezależność – poza tym wszystko jest obojętne
Dla stoików- ignoruje inne dobra jest od nich niezależny
Uczucia są złe- życie to tylko krótki epizod
Bezrozumne poruszenia duszy- zawiść, pożądliwość, smutek, obawa
Sofiści- wyzbyć się uczuć
Arstoteteles- umiarkowanie
Obojętni na dobrobyt. Wytworzył się w nich rygoryzm, surowość
System etyki epikurejskiej. Epikur uważał że w zyciu trzeba osiągnąć jak najwięcej przyjemności, hedonizm i radość życia.
Największym dobrem jest szczęście. Cnoty mają prowadzić do szczęścia. Szczęscie polega na doznaniu przyjemności a nie szczęściu na doznaniu cierpienia.
Do szczęścia wystarcza brak cierpienia. Sam proces życia jest radością.
Hedonizm+ kult życia
Przyjemności to srodek do zagłoszenia cierpień
Przyjemności fizyczne i duchowe, nie ma lepszych lub gorszych przyjemności.
Kult przyjemności i szlachetnego życia.
Środki do szczęścia (oparte o egoizm): cnota, rozum (trafnie wybiera przyjemności i kieruje myślami), przyjaźń (z kobietami i dziećmi)
Śmierć to sprawa przyszłośći (uspokojenie na teraźniejszość)
25.11 cw.3
„o etyce”- j. Bocheński
- etyka jako zespół zasad postępowania uznawanych przez nas w kierowaniu naszym życiem
-to co się stanie w życiu, jakie ono będzie zależy w pewnej mierze od samego człowieka
- człowiek napotyka wszedzie na przeszkody, opory, granice, których przekroczyć nie może
„nasze życie jest mniej podobne do wolnego lotu jaskółki niż do szamotania się muchy, ciasno opasanej przez nić pająka”
Pyt. Co w życiu chce? Jak mam się zachowywać, aby to uzyskać?
- niektórzy uważają że lepiej dać się nieść przez wypadki, żyć chwilą (postawa narzucona przez autora „miernictwem”) w dzisiejszych czasach jest bardzo aktywna ponieważ ludzie odczuwają bezsilność wobec społeczeństwa, do codziennych problemów.
Przyjecie jakiejś etyki jest rozsądne i celowe
- kto ma rostrzygać jakimi zasadami będę kierował się w życiu
Człowiek sam musi określić jakimi zasadami będzie kierował się w życiu ale jego postępowanie nie jest zależne tylko od niego
Wybór etyki jest sprawą osobistą, przyjęcie albo odrzucenie etyki należy do MNIE
„bo szewc prawdzie robi buty, ale nie od niego należy rozstrzygać, jakie buty mam nosić, czarne czy żółte”
16.12 wykł 6 str. 15