Poprawność fleksyjna nazw własnych, czyli zasady odmiany imion, nazwisk oraz nazw miejscowych.
ODMIANA IMION
Imiona polskie
Wszystkie imiona polskie powinny być odmieniane ( wyjątki to: Beatrycze oraz imiona obcego pochodzenia zakończone na spółgłoskę, np. Violet). Imiona odmieniamy, korzystając z wzorca odmiany wyrazów pospolitych o podobnie zakończonym temacie. Imiona męskie należy odmieniać, jeśli kończą się na -i, -y (odmieniają się one jak przymiotniki). Jednak Hugo, czy Bruno w przypadkach zależnych mają wstawne -n-.
Imiona obce
Odmieniają się wszystkie imiona żeńskie zakończone na –a, np. Cynthia, Linda.
Pozostałe imiona żeńskie się nie odmieniają.
Odmieniają się imiona męskie zakończone wymowie:
- na spółgłoskę, np. John;
- na -a, np. Sasza;
- na -o, np. Benito;
- na -y, np. Henry;
- na -i, np. Giovanni.
Wszystkie te imiona odmieniają się przez przypadki. Można też odmieniać imiona zakończone na -e oraz akcentowane na ostatniej sylabie, np. Cesare, André. Nie odmienia się imię François. Pozostałe imiona się nie odmieniają.
ODMIANA NAZWISK
Nazwiska żeńskie
Odmieniają się nazwiska zakończone na:
- owa, - ewa (Bogolubowa, Paduczewa) - odmieniają się jak przymiotniki;
- ska, - wska, - wicz – odmieniają się jak przymiotniki odmiejscowe.
Pozostałe nazwiska zakończone na -a odmieniają się jak rzeczowniki pospolite o podobnym zakończeniu, np.
Masina (jak kalina);
Fonda (jak rada).
Nazwiska męskie
a) Nie odmienia się nazwisk męskich:
- zakończonych w wymowie na -„ła”, np. Dubois;
- zakończonych w wymowie na samogłoskę, np. Nehru;
- zakończonych w wymowie na akcentowaną samogłoskę, co w ortografii oddaje się przez -o, -au, -eau, po których mogą występować niewymawialne -s, -x.
Wyjątkiem jest spolszczona forma Rousseau (Russo). Można nie odmieniać nazwisk mężczyzn w wymowie zakończonych na samogłoski -e, -o lub na sylabę akcentowaną i występujących z imieniem, tytułem, określeniem zawodu, np.
Napoleon Bonaparte (Napoleona Bonapartego, ale także Napoleona Bonaparte).
Odmieniają się nazwiska mężczyzn:
- zakończone w pisowni na -a (Zola) - wg wzorca odmiany wyrazów pospolitych;
- kończące się w wymowie na samogłoski -i (pisane: -i, -ie), -y, -e (pisane: -e, -é, -eé,
-ai, -eu), po których mogą występować nie wymawiane -s, -x, odmieniają się jak
przymiotniki (Verdi);
- słowiańskie nazwiska zakończone na -o, odmienia się jak nazwiska zakończone na
-a lub, jak rzeczowniki pospolite o podobnym zakończeniu (Matejko);
- niesłowiańskie nazwiska zakończone na -o (z wyjątkiem tych, które mają akcent na
ostatniej sylabie) odmieniają się wg wzorca męskiego.
- rzeczowniki o temacie zakończonym na spółgłoski (j, s, z, c, dz, n, sz, ż, rz, cz, dż, c,
dz, l, k, g, ch) mają w Msc. Końcówkę -u (Pirandello), pozostałe zaś -e (Caglistro).
Nieodmienne są: Brando, Castro, Eco, Franco, Ionesco.
NAZWY MIEJSCOWE
Należy odmieniać nazwy miejscowe:
- równe rzeczownikom (Koło) i przymiotnikom (Limanowa);
- dwuczłonowe (Połczyn Zdrój) - należy odmieniać obydwa człony;
- jednowyrazowe z dwóch członów (Krasnystaw- Krasnegostawu), wyjątek:
Babimost – Babimostu.