W dniu 26 marca 2003 r. w Centralnej Bibliotece Wojskowej odbyła się konferencja naukowa pod patronatem Ministra Obrony Narodowej i Sekretarza Komitetu Integracji Europejskiej pt.: „Unia Europejska jako wspólnota bezpieczeństwa”, która zainaugurowała akcję informacyjną skierowaną do żołnierzy Wojska Polskiego pod hasłem „Bezpieczni w Europie”. W konferencji uczestniczyli m.in. przedstawiciele Sejmowej Komisji Obrony Narodowej, Senackiej Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego, Biura Bezpieczeństwa Narodowego, Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej, Ministerstwa Obrony Narodowej, Sztabu Generalnego WP, Dowództw Rodzajów Sił Zbrojnych, Instytucji Centralnych MON, Akademii Obrony Narodowej, szkół oficerskich i ośrodków szkolenia wojskowego. Podczas konferencji przedstawiono referaty i komunikaty poświęcone następującym zagadnieniom: 1. „Bezpieczeństwo narodowe w kontekście integracji europejskiej”. 2. „Bezpieczeństwo europejskie wobec wyzwań XXI wieku”. 3. „Rola sił Zbrojnych RP w zjednoczonej Europie”. 4. „Unia Europejska - Wspólna Polityka Bezpieczeństwa i Obrony”. 5. „Polityczno-strategiczny wymiar bezpieczeństwa europejskiego”. 6. „Polska tożsamość narodowa w procesie integracji europejskiej”. 7. „Zdolności wojskowe Unii Europejskiej”. 8. „Perspektywy europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony”. 9. „Miejsce Polski w europejskim systemie bezpieczeństwa”.

Data: 2003-05-07 00:00:00

Unia Europejska - Wspólna Polityka Bezpieczeństwa i Obrony

Autor: UKIE

Procesy integracyjne zachodzące w ciągu ostatniego półwiecza na zachodzie Europy doprowadziły do przekształcenia tej części kontynentu w światową potęgę gospodarczą. Formą organizacyjną tej potęgi jest Unia Europejska, której traktat założycielski nadał formę trzyfilarowej konstrukcji: filar pierwszy (wspólnotowy) obejmuje głównie sferę gospodarczą, filar drugi - Wspólną Politykę Zagraniczną i Bezpieczeństwa, natomiast w zakres filaru trzeciego wchodzą współpraca policji i sądów w sprawach karnych. Spośród wszystkich sfer aktywności UE, najmniej rozwinięta była dotychczas działalność w zakresie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa. Doszło do swoistego paradoksu, posługując się słowami prezydenta Francji Francois Mitterranda, że „gigant gospodarczy" jawił się jako „polityczny karzeł". Bezpieczeństwo Europy Zachodniej po II wojnie światowej było nierozerwalnie związane z Sojuszem Północnoatlantyckim, powołanym Traktatem Północnoatlantyckim, podpisanym 4 kwietnia 1949 r. w Waszyngtonie. W ramach Sojuszu podejmowano decyzje polityczne i wojskowe dotyczące bezpieczeństwa w Europie, ale również w całym świecie. Unia Zachodnioeuropejska (UZE), która powstała na mocy Traktatu Brukselskiego 17 marca 1948 r. (zmienionego w 1954 r.), nie uzyskała podobnego znaczenia ze względu na jej instytucjonalne i operacyjne podporządkowanie strukturom Sojuszu. „Zimna wojna" skupiała państwa zachodnioeuropejskie wokół ich amerykańskiego sojusznika i nie zachęcała do podejmowania działań na własną rękę. Lata dziewięćdziesiąte XX wieku przyniosły ogromne zmiany w stosunkach międzynarodowych i zaowocowały między innymi nowym postrzeganiem bezpieczeństwa europejskiego. Rozpad Związku Radzieckiego i związanego z nim bloku państw wyeliminował w praktyce groźbę zmasowanego ataku na wszystkich frontach europejskich NATO. Konflikt zbrojny w skali globalnej stał się z końcem „zimnej wojny" mało prawdopodobny, a większego znaczenia nabrały konflikty lokalne. Rozpad Jugosławii stał się przyczyną wybuchu konfliktów, które mogły grozić destabilizacją całej Europy. Jeszcze inny problem stanowiło zjednoczenie Niemiec. Niektórzy członkowie Wspólnot obawiali się, iż dążyć będą one do odgrywania większej roli w polityce międzynarodowej, szczególnie w Europie Środkowej. Zapobiec temu miało ściślejsze ich związanie z konstrukcją europejską. Uwarunkowania te stały się impulsem do dyskusji we Wspólnocie Europejskiej nad ustanowieniem unii politycznej, która doprowadziła do powołania Unii Europejskiej ze Wspólną Polityką Zagraniczną i Bezpieczeństwa jako jednym z jej filarów. W Traktacie o Unii Europejskiej (podpisanym w Maastricht 7 lutego 1992 r.) stwierdzono, że: Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa obejmuje wszystkie te kwestie, które są związane z bezpieczeństwem Unii Europejskiej łącznie z docelowym określeniem wspólnej polityki obronnej, która mogłaby z czasem prowadzić do wspólnej obrony. Jako instytucję odpowiedzialną za realizację polityki bezpieczeństwa UE wyznaczono Unię Zachodnioeuropejską, nazwaną „integralną częścią rozwoju Unii Europejskiej". Członkowie UE zdefiniowali podstawowe cele Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa, którymi są: - ochrona wspólnych wartości, podstawowych interesów i niezależności państw członkowskich; - umacnianie bezpieczeństwa Unii Europejskiej i poszczególnych jej członków; - umacnianie bezpieczeństwa kontynentu i wspieranie współpracy międzynarodowej; - ugruntowanie i rozwijanie demokracji i rządów prawa oraz poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności obywatelskich. - państwa europejskie chcą zajmować wspólne stanowisko w sprawach światowej polityki, a umacniając tożsamość na arenie międzynarodowej zwiększać swoją rolę w sferze bezpieczeństwa. Traktat o Unii Europejskiej nie spełnił oczekiwań awangardy wspólnej europejskiej obrony. Nie wyposażył wspólnej polityki bezpieczeństwa w niezbędne do jej prowadzenia instrumenty, szczególnie dotyczące podejmowania decyzji operacyjnych i organu wykonawczego. Kolejne zmiany w kształcie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa przyniósł Traktat Amsterdamski modyfikujący Traktat o Unii Europejskiej. Traktat Amsterdamski wprowadził nową jakość do europejskiej polityki bezpieczeństwa - włączył zadania humanitarne, ratownicze, utrzymywania i przywracania pokoju oraz zarządzania kryzysami, czyli tzw. misje petersberskie (będące dotąd w gestii UZE) do Traktatu o Unii Europejskiej. Ponadto, ustanowiono funkcję Wysokiego Przedstawiciela do Spraw Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa, którym został Sekretarz Generalny Rady Unii Europejskiej. W sprawach tych pomaga on Radzie i ma swój udział w formułowaniu i realizacji decyzji politycznych, a w niektórych przypadkach prowadzi samodzielnie dialog polityczny z podmiotami trzecimi. Pierwszym Wysokim Przedstawicielem został były Sekretarz Generalny NATO, Javier Solana. Zadania w ramach II filaru, UE pragnie rozwijać w oparciu o instrumenty, jakimi są: - wspólne strategie - określane przez organ nadrzędny Unii, a więc Radę Europejską na podstawie zaleceń Rady UE. Dotyczą one dziedzin szczególnie ważnych w stosunkach zewnętrznych. Każda z nich określa cel, czas trwania oraz środki przeznaczone na ich realizację. Pierwsza wspólna strategia przyjęta w czerwcu 1999 dotyczyła stosunków z Rosją; -wspólne stanowiska - wyraża je, w postaci opinii, Rada UE. Mogą one dotyczyć konkretnych sfer działalności poszczególnych państw, napięć czy kryzysów międzynarodowych; - wspólne działania - także należą do kompetencji Rady. Każde z nich posiada określone cele, zakres, środki przeznaczone na realizację, czas trwania oraz inne szczegółowe warunki. Instrument ten był często stosowany podczas kryzysów i konfliktów w b. Jugosławii; - deklaracje - są formą publicznych oświadczeń dotyczących stanowiska UE wobec różnych państw, zjawisk i wydarzeń. Jest to instrument o charakterze pomocniczym, pozwalający na szybką reakcję. Tradycyjnie deklaracje publikowane są po zakończeniu każdego szczytu Unii. Rada może wydawać deklaracje dotyczące spraw będących przedmiotem jej obrad. Przyjmują one wówczas formę Deklaracji Unii Europejskiej. W przypadku, gdy Rada nie obraduje, deklaracje w imieniu Unii Europejskiej ogłasza państwo sprawujące przewodnictwo. Ze względu na wzrost aktywności zewnętrznej UE, liczba deklaracji stale rośnie. W Traktacie o Unii Europejskiej z Maastricht i Amsterdamu pominięte zostały kwestie wyposażenia UE w zdolności wojskowe. Francuskim i niemieckim projektom rozwoju unijnych sił zbrojnych sprzeciwiały się głównie Wielka Brytania oraz państwa neutralne: Austria, Finlandia, Irlandia i Szwecja. Do zbliżenia stanowisk państw członkowskich na temat przyszłości obrony UE doszło w 1998 roku. Przełom stanowiła inicjatywa premiera Wielkiej Brytanii Tony Blaira dotycząca ponownego przemyślenia problematyki bezpieczeństwa europejskiego, przedstawiona podczas nieformalnego szczytu UE w Pörtschach w październiku 1998 r. Zmiany w brytyjskim stanowisku dowiodła podpisana 4 grudnia 1998 r. w Saint-Malo „Deklaracja w sprawie obrony europejskiej", w której prezydent Francji Jacques Chirac i premier Wielkiej Brytanii Tony Blair oświadczyli między innymi, że Unia Europejska powinna rozwijać „samodzielne zdolności wojskowe". W konsekwencji państwa UE przystąpiły do budowania, w ramach WPZiB - Wspólnej Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony, w skrócie CESDP (Common European Security and Defence Policy). Szczegółowe postanowienia przyjęto podczas posiedzeń Rady Europejskiej w Kolonii (3-4 czerwca 1999 r.), Helsinkach (10-11 grudnia 1999 r.) i Nicei (7 - 9 grudnia 2000 r.). Efektem tych spotkań było powołanie struktur politycznej kontroli i strategicznego kierownictwa operacji antykryzysowych oraz tworzonych sił szybkiego reagowania Unii Europejskiej. W Traktacie z Nicei zmieniającym Traktat o Unii Europejskiej, zaznaczono, że na razie Wspólna Polityka Bezpieczeństwa i Obrony ogranicza się do działań antykryzysowych, jednak nie wykluczono dalszego rozwoju współpracy obronnej państw członkowskich UE. Z dniem l lipca 2001 r. misje petersberskie UZE przejęła całkowicie UE, a przewidywane zaangażowanie wojskowe państw europejskich zdefiniowano w programie Europejskiego Celu Zasadniczego (European Headline Goal). Mówi się w nim o możliwości powołania do operacji antykryzysowej sił liczących do 60 000 żołnierzy, w ciągu 60 dni od przyjęcia decyzji politycznej w tej sprawie. W przyjętej w listopadzie 2000 r. Deklaracji zdolności wojskowych UE zawarto zgłoszone przez poszczególne państwa udziały w Katalogu sił UE. 22 stycznia 2001 r. Rada Unii Europejskiej podjęła decyzję o przekształceniu tymczasowych struktur odpowiedzialnych za koordynację działań i misji antykryzysowych w ciała stałe. Są to: Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa, Komitet Wojskowy i Sztab Wojskowy Unii Europejskiej. Obok prac nad rozwojem sił antykryzysowych Unii Europejskiej, państwa członkowskie podejmowały starania na rzecz możliwości wykorzystywania sił i środków NATO dla operacji prowadzonych pod auspicjami UE. Rozwój Europejskiej Tożsamości Bezpieczeństwa i Obrony został zaakceptowany podczas Waszyngońskiego szczytu Sojuszu w pięćdziesiątą rocznicę utworzenia NATO (23-24 kwietnia 1999 r.). Szefowie państw i rządów NATO przyjęli do wiadomości zdecydowane stanowisko UE w sprawie prowadzenia autonomicznych akcji wojskowych w sytuacjach, kiedy Sojusz jako całość nie byłby zaangażowany oraz poparli potrzebę wzmocnienia europejskich zdolności operacyjnych. Zgodzono się zapewnić państwom UE stały dostęp do zasobów NATO dla prowadzenia takich akcji. Podkreślając trwałość więzi Sojuszu Północnoatlantyckiego, poparto działania zmierzające do wzmocnienia obronnego wymiaru Unii Europejskiej. Podstawą dla dalszej formalnej współpracy obu organizacji oraz stałego dostępu UE do planowania operacyjnego NATO stały się decyzje Rady Europejskiej z Kopenhagi i Rady Północnoatlantyckiej (NAĆ) z 13 grudnia 2002 r., potwierdzone Wspólną Deklaracją UE i NATO odnośnie ESDP podpisaną 16 grudnia 2002 r. Dzięki rozwojowi własnych zdolności wojskowych oraz możliwości wykorzystywania zasobów NATO, Unia Europejska będzie gotowa do samodzielnego prowadzenia misji pokojowych. Stanowisko Rzeczpospolitej Polskiej Z chwilą wejścia Polski do Unii Europejskiej staniemy się „współkonstruktorami" Wspólnej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony. W okresie kandydowania do Unii Europejskiej władze Rzeczpospolitej Polskiej w zasadzie pozytywnie wypowiadały się na temat rozwoju europejskich sił antykryzysowych. W Strategii bezpieczeństwa Rzeczypospolitej Polskiej (przyjętej na posiedzeniu Rady Ministrów w dniu 4 stycznia 2000 r.) uznano rozwój unijnych struktur polityczno--wojskowych za drugi, obok Sojuszu Północnoatlantyckiego, filar bezpieczeństwa państwa. Znalazło to swoje odzwierciedlenie w dwudziestym siódmym (spośród 31) rozdziale negocjacji akcesyjnych - Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa, które rozpoczęto 29 października 1998 roku, a zamknięto 6 kwietnia 2000 r. Polska chce uczestniczyć w kształtowaniu Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa i zadeklarowała udział polskich żołnierzy w siłach antykryzysowych Unii Europejskiej. W formułowaniu odpowiedzi na wiele z pytań o przyszłość europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony Polska będzie mogła współuczestniczyć, kiedy znajdzie się w gronie państw członkowskich UE.

Data: 2003-06-01 00:00:00

Zdolności wojskowe Unii Europejskiej

Autor: Urząd Komitetu Integracji Europejskiej

Jednym z zasadniczych elementów budowy drugiego filaru Unii Europejskiej ma być komponent wojskowy zorganizowany w ramach Wspólnej Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony. W ciągu dziesięciu lat od podpisania Traktatu o Unii Europejskiej nastąpiło wiele istotnych zmian W podziale odpowiedzialności za bezpieczeństwo kontynentu. Początkowo kompetencje w dziedzinie wojskowej miały dwa sojusze: Sojusz Północnoatlantycki oraz Unia Zachodnioeuropejska (UZE), działająca na podstawie zmodyfikowanego Traktatu Brukselskiego. Ponadto, każde z państw członkowskich Unii Europejskiej prowadziło własną politykę bezpieczeństwa i obrony kierując się interesem narodowym. Głównie z tego względu długo nie można było uzgodnić jednolitego stanowiska w sprawie wyposażenia UE w zdolności wojskowe. W Traktatach o Unii Europejskiej z Maastricht i Amsterdamu kwestie te zostały pominięte. Francuskim i niemieckim projektom rozwoju unijnych sił zbrojnych sprzeciwiały się głównie Wielka Brytania oraz państwa neutralne: Austria, Finlandia, Irlandia i Szwecja. Do zbliżenia stanowisk państw członkowskich na temat przyszłości polityki bezpieczeństwa UE doszło w 1998 roku. Przełom. stanowiła inicjatywa premiera Wielkiej Brytanii Tony Blaira dotycząca ponownego przemyślenia problematyki bezpieczeństwa europejskiego, przedstawiona podczas nieformalnego szczytu U E w Portschach w październiku 1998 r. Zmiany w brytyjskim stanowisku dowiodła podpisana 4 grudnia 1998 r. w Saint - Malo "Deklaracja w sprawie obrony europejskiej", w której prezydent Francji Jaques Chirac i premier Wielkiej Brytanii Tony Blair oświadczyli między innymi, że Unia Europejska powinna rozwijać "samodzielne zdolności wojskowe". Nie będzie dwóch NATO W odróżnieniu od Sojuszu Północnoatlantyckiego, który ma charakter polityczno-wojskowy, Unia Europejska takim sojuszem nie jest i nie ma. takich aspiracji. NATO ma w swojej dyspozycji siły zintegrowane oraz procedury ich użycia, tymczasem Unia nie posiada własnych sił zbrojnych. Na mocy Traktatu o Unii Europejskiej (obowiązuje od 1 listopada 1993 r.) zadania wojskowe w imieniu Unii Europejskiej pełniła Unia Zachodnioeuropejska. W wyniku licznych debat, a głównie pod wpływem wydarzeń na Półwyspie Bałkańskim, państwa "Piętnastki" postanowiły zrezygnować z pośrednictwa UZE i zbudować własne siły antykryzysowe. W czasie końcowej fazy konfliktu w Kosowie, Rada Europejska pod przewodnictwem Niemiec podjęła na szczycie w Koloni (4-5 czerwca 1999 r.) decyzję o rozwoju samodzielnych zdolności wojskowych i przejęciu zasobów, potencjału oraz struktur organizacyjnych UZE. Postanowiono ponadto, ze Unia Europejska będzie prowadzić Wspólną Europejską Politykę Bezpieczeństwa i Obrony. Europejski Cel Operacyjny Na szczycie UE w Helsinkach (10-11 grudnia 1999 r.) sformułowano Europejski Cel Zasadniczy (European Headline Goal - EHG), zwany także Celem operacyjnym. W ogólnych założeniach Jest to zobowiązanie do zbudowania europejskich sił antykryzysowych do końca 2003 r. W ramach Celu operacyjnego państwa członkowskie mają sformować europejski korpus złożony co najmniej z 60 tys. żołnierzy zdolnych do wkroczenia w rejon kryzysu najpóźniej w ciągu 6O dni od dnia podjęcia decyzji politycznej. Siły te mają być samowystarczalne, czyli zostaną skompletowane z elementów wszystkich rodzajów Wojsk (wojska lądowe, lotnictwo, marynarka wojenna) i będą dysponować wspólnym zapleczem logistycznym. Likwidacja UZE? Od 1 lipca 2001 roku zawiesiła swoją działalność Unia Zachodnioeuropejska - organizacja powołana dożycia na mocy Traktatu Brukselskiego z 17 marca 1948 r. (zmodyfikowanego w 1954 r.). Ostatecznie przyszłość UZE powinna zostać rozstrzygnięta w 2004 r., kiedy wygaśnie zawarty na 50 lat Traktat Brukselski. W okresie swego istnienia UZE była jedyną w pełni europejską organizacją kompetentną w sprawach wojskowych, a w latach dziewięćdziesiątych odgrywała podwójną rolę "europejskiego filaru NATO" i "ramienia zbrojnego" Unii Europejskiej. Były to role ważne, gdyż odgrywając je UZE przyczyniała się do przyspieszenia integracji politycznej Europy Zachodniej, miała znaczący wkład w wypracowanie procedur funkcjonowania wielonarodowych sił zadaniowych (CJTF) oraz stanowiła główny element rozwoju koncepcji europejskiej tożsamości w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony (ESDl). Katalog sił UE Siły szybkiego reagowania (antykryzysowe) Unii Europejskiej nie będą miały charakteru sił zintegrowanych na wzór i podobieństwo NATO, lecz będą to kontyngenty dobrowolnie udostępniane przez państwa, czyli tzw. kontrybutorów. Także UZE w okresie swojej aktywności nie dysponowała stałymi formacjami wojskowymi, lecz były to tzw. "siły wyłonione", najczęściej o podwójnym podporządkowaniu (NATO UZE). Ogłaszając cel operacyjny, szefowie państw i rządów UE zobowiązali się w ciągu roku zadeklarować materialny wkład w rozwój sił antykryzysowych. 20 listopada 2000 r. na konferencji w Brukseli ogłoszono tzw. "Katalog zaangażowania". Dania jest jedynym krajem UE nie uczestniczącym w tworzeniu sił europejskich. Z kolei największy udział sił zadeklarowały Niemcy (13,S tys. ludzi, 93 samoloty, 20 okrętów), Wielka Brytania (12,5 tys. ludzi, 18 okrętów, 72 samoloty) i Francja (12 tys. ludzi, 75 samolotów, 15 okrętów i satelita wywiadowczy Helios). Wkłady pozostałych państw kształtowały się następująco: Austria - 2000 ludzi; Belgia - 1000 ludzi w stałej rotacji, ponad 3000 ludzi na okres powyżej 6 miesięcy, 25 samolotów i 9 okrętów; Hiszpania - 6000 ludzi, 40 samolotów bojowych, l lotniskowiec z towarzyszącą grupą powietrzno-morską; Finlandia - 2000 ludzi; Grecja - 3500 ludzi; Holandia - 5000 ludzi; Irlandia - 1000 ludzi; Luksemburg - 100 ludzi; Portugalia 1000 ludzi; Szwecja;... 1500 ludzi, 18 okrętów i 72 samoloty; Włochy - 6500 ludzi; 70 samolotów i 19 okrętów. Łącznie państwa Unii Europejskiej zgłosiły około 100 000 ludzi, 447 samolotów i 115 okrętów. Państwa kandydujące zadeklarowały tzw. wkłady uzupełniające. W listopadzie 2001 r. odbyła się kolejna konferencja, podczas której uzupełniono dane dotyczące wkładu poszczególnych państw do Europejskiego Celu Operacyjnego. Polska zaproponowała udział brygady zmechanizowanej w liczbie ok. 1500 żołnierzy oraz l oddziału Żandarmerii Wojskowej. Konsekwencje dla Sił Zbrojnych RP Po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej status. Sił Zbrojnych RP nie ulegnie zmianie. Polityka bezpieczeństwa i obrony nadal pozostanie w kompetencji naszych władz konstytucyjnych. Polska, podobnie jak większość członków UE, będzie wywiązywać się ze zobowiązań sojuszniczych wynikających z przynależności do NATO. W ramach sił zintegrowanych sojuszu będziemy zapewniać bezpieczeństwo własne i sojuszników, którzy nam takie gwarantują przyjście z pomocą w przypadku zbrojnej napaści (art. 5 Traktatu Waszyngtońskiego). Od nas samych zależeć będzie W jakim zakresie zechcemy uczestniczyć w działaniach antykryzysowych podejmowanych przez Unię Europejską. Możemy powstrzymać się od takich działań, jeżeli nasi przedstawiciele uznają, że są one niezgodne z polskimi interesami narodowymi lub przekraczają możliwości finansowe, czy techniczne. Niewątpliwie na rozwój naszych sił zbrojnych wpływ będą wywierać zjawiska występujące w państwach UE. Z punktu widzenia strategii wojskowej obserwujemy wzrost znaczenia lekkich sił manewrowych, co wyraża się głównie w redukcjach ciężkiego sprzętu bojowego oraz reorganizacji jednostek. Zauważalne jest odejście od tradycyjnych oddziałów zagranicznych typu pułk, dywizja na rzecz tzw. modułów - tworzonych najczęściej z brygady. Podstawowym zjawiskiem kształtującym nowe oblicze nowoczesnej armii stała się jej profesjonalizacja. Prowadzana etapowa, ma doprowadzić da likwidacji obowiązkowej służby wojskowej w siłach zbrojnych. Równolegle rozwijana jest szeroka oferta różnych form odbywania tzw. służby zastępczej (w jedenastkach pomocy społecznej, placówkach służby zdrowia, domach opieki społecznej). Oprócz tych zjawisk będziemy także obserwować wzrost liczby osób cywilnych pracujących na rzecz sił zbrojnych. W państwach Unii Europejskiej zwycięża zasada, że wszystkie stanowiska nie wymagające kwalifikacji wojskowych powinny być powierzane pracownikom cywilnym. W związku z tym zapewne zwiększy się liczba kobiet pracujących w Wojsku Polskim. Status oficerów i żołnierzy w Polsce zrówna się ze statusem wojskowych będących obywatelami państw członkowskich UE w tym sensie, że będą oni korzystać z praw przysługujących obywatelom Unii Europejskiej. Członkostwo Polski w Unii Europejskiej będzie z jednej strony wpływać na stopniowe zmiany w Wojsku Polskim, z drugiej zaś, umożliwi nam udział w kształtowaniu Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa. Z chwilą przystąpienia do UE włączymy się w budowę drugiego filaru, autonomiczną decyzją naszych władz będziemy mogli angażować się w operacje prowadzane przez Unię Europejską i przyczyniać da ustanawiania pokoju i bezpieczeństwa. Urząd Komitetu Integracji Europejskiej Al. Ujazdowskie 9, 00-918 Warszawa www.ukie.gov.pl

 Osobny artykuł: Unia Zachodnioeuropejska.

Instytucje,organy i jednostki polityki bezpieczeństwa [edytuj]

• Europejska Agencja Obrony

• Centrum Satelitarne UE

• Europejski Instytut Studiów nad Bezpieczeństwem

• Europejska Polityka Bezpieczeństwa i Obrony - ESDP

  • Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa

  • Komitet Wojskowy UE

  • Sztab Wojskowy UE

  • Grupa Polityczno-Wojskowa

• Europejskie Grupy Bojowe ^[1]

• Europejski Plan Rozwoju Zdolności Obronnych

• Europejski Cel Operacyjny UE

• Europejskie Siły Szybkiego Reagowania

Europejska Polityka Bezpieczeństwa i Obrony [edytuj]

 Osobny artykuł: Europejska Polityka Bezpieczeństwa i Obrony.

Misje petersberskie [edytuj]

 Osobny artykuł: Misje petersberskie.

Operacje wojskowe i cywilne Unii Europejskiej [edytuj]

 Osobny artykuł: Misje ESDP.

• Althea w Bośni-Hercegowinie

• Aceh Monitoring Mission w Indonezji

• EUSEC oraz EUPOL KINSHASA w Demokratycznej Republice Konga

• EUJUST LEX w Iraku

• Concordia w Macedonii

• EUJUST Themis w Gruzji

• Ponadto, siły UE i NATO wspierają Unię Afrykańską w prowadzonej przez nią operacji pokojowej AMIS II w Darfurze (Sudan)

• EULEX Kosovo w Kosowie^[2].

Budżety obronne państw członkowskich [edytuj]

Lp	Kraj	Budżet obronny (USD)
W sumie	Unia Europejska	292,700,000,000
1	Wielka Brytania	70,136,000,000
2	Francja	65,370,000,000
3	Niemcy	45,100,000,000
4	Włochy	41,093,537,000
5	Hiszpania	15,792,207,000
6	Polska	11,543,567,000
7	Holandia	9,445,500,000
8	Grecja	7,648,561,000
9	Szwecja	6,309,137,714
10	Belgia	3,999,000,000
11	Portugalia	3,497,800,000
12	Dania	3,271,600,000
13	Rumunia	2,900,000,000
14	Finlandia	2,800,000,000
15	Austria	2,334,900,000
16	Czechy	2,170,000,000
17	Słowacja	1,408,000,000
18	Irlandia	1,300,000,000
19	Węgry	1,080,000,000
20	Bułgaria	730,000,000
21	Cypr	384,000,000
22	Słowenia	370,000,000
23	Luksemburg	231,600,000
24	Litwa	230,800,000
25	Estonia	155,000,000
26	Łotwa	87,000,000
27	Malta	44,640,000

Polska a polityka obronna UE [edytuj]

Polska zadeklarowała, że nasza polityka zagraniczna jest zbieżna ze Wspólną Polityką Zagraniczną i Bezpieczeństwa Unii Europejskiej, a poszerzenie Unii powinno wzmocnić jej wewnętrzną spójność oraz zdolność do skutecznego działania^[3].

Przypisy

1. ↑ http://www.bbn.gov.pl/dokumenty/rap9_grupy_bojowe_ue.pdf

2. ↑ http://www.eupt-kosovo.eu/new/index.php

3. ↑ :: Ministerstwo Obrony Narodowej - serwis internetowy :: WSPÓŁPRACA MIĘDZYNARODOWA ::

Linki zewnętrzne [edytuj]

• Bezpieczeństwo Unii Europejskiej