Wykład 2. 10.10.2011
przełom: media ekranowe, moment nadejścia kina
ekran – styk uwspółobecniający, zachodzi łączność techniczna, połączenie obustronne
komunikacja – porozumienie, ustalenie i urzeczywistnienie przedmiotu uchwytnego umysłowo (a nie zmysłowo) w językowym dyskursie, interpretacja znaczeń i sensów
ekran staje się interfejsem, wzrokowo-słuchową przestrzenią
umiejętność urzeczywistnienia w języku przedmiotu dyskursu to cel komunikacji językowej
syn Katona był świetnym mówcą, bo urzeczywistniał prawdziwe przedmioty mówiąc o nich (genialny retoryk i polemik)
umiejący się wysłowić= ktoś godny poważania, pretendujący do czegoś ważnego w kulturze [europejskiej, platonizowanej] = tradycyjny podmiot kultury
w nowym medium nie musimy WYPOWIADAĆ wszystkiego, o czym myślimy, zachodzi idealizacja przedmiotu, który nie ma odpowiednika w rzeczywistości (np. zlepek z różnych części ciała kobiety idealnej) -> wytwór montażu; stąd przekonanie, że już gdzieś widzieliśmy to, co pojawiło się na ekranie
idea uobecniania jest kluczowa, poza logosem i ‘mówieniem bycia’
słowo występuje w mediach w innej roli niż w rzeczywistości
medium techniczne zwalnia nas z obowiązku bycia świetnym mówcą, nie wymaga umiejętności wysłowienia się
rezonans emocjonalny
komunizm afektów, intensywność niemej tonacji dusz= fotogenia (wszystko, na co patrzę, jest wyrazem mojego wewnętrznego stanu)
następuje pełna zgodność zdjęcia/kadru ze stanem duszy, to już nie platonizm, czyli docieranie do prawdy za pomocą języka (bo wg Platona widzimy mówiąc -> prawdą staje się wszystko z czym rezonujemy
ile rezonansów odbierasz, na tyle podmiotów się dzielisz
wieszczem jest każdy obraz techniczny, nie potrzeba już techniki poetyckiej
medium wytwarza swoich odbiorców
podmiot dezindywiduuje się: ma tyle indywiduów, z iloma się styka
duchowe klony dzielą te same perspektywy (pełny rezonans)
Wykład 3. 18.10.2011
Język jest mnemotechniką czegoś, co ustalone intersubiektywnie. Z jednej strony umożliwia zapamiętywanie stanów rzeczy, z drugiej zmusza pamięć do zapamiętywania idei, stałości, które są ustalone fonetycznie. Może zmienić się sposób wymawiania słowa, ale idea w nim zawarta trwa, bo wszyscy uczą się słów. Każda wiecznotrwała idea to każdy byt w 100% tożsamy z samym sobą. Brzmienia i znaczenia muszą trwać wiecznie. Akustyczny obraz pojęcia jest wiecznotrwałą stałością, element znaczony jest ustalony. Mnemotechnika opiera się na ustaleniach, stałościach. Proces myślowy może być 1. wyrażany, 2. wytaczany.
Wszystko, co jest materialne, jest nietrwałe. To, co trwa w umysłach jest ustalone, stabilizuje, unieruchamia w stałości. Stałość jest formą idealną, nie istnieje w materialnej ewolucji. W mediach technicznych nie mamy form idealnych, mamy powierzchowności doznawane zmysłowo. Ewolucja zmiany, nieprzerwalność stawania się polega na nieskończonej liczbie przerwań. Częstszych niż takie, jakie mogłaby postrzec nasza rozdzielczość zmysłowa. Medium jest nieskończenie podzielne, ale podzielność musi być poniżej naszych progów postrzegalności. Musimy mieć wrażenie niepodzielności ruchu, ciągłości.
Wykład 5. 7.11.2011
Simulacrum = symulakr = pozór
Cogitandum kartezjańskie, wciąż pozostające w tradycji platońskiego anamnesis, wciąż będące rozpoznaniem tego, co pamiętane
Współczesne sentiendum wyparło poprzedni rodzaj pamięci
Dziś występuje mnemosis – pamięć czystej przeszłości, która nigdy nie była teraźniejszością, jest ofiarowywana przez media
Trwanie współczesnej pamięci to aktualizowanie
Każdy zbiór danych pamięciowych to pamięć świata
Wykład 6. 14.11.2011
Sentiendum to doznawanie przez spotykanie czegoś zupełnie różnego, a więc nie podlegające niedobrowolnemu zapamiętaniu
Akt wspominania jest jednocześnie aktem wyobrażania
Wspominanie = chaotyzowanie, bo pojawia się ciągle większa pula różnicy
Syntagmy = zastygłe wzorce między składnikami
Syntagma (z gr. σύνταγμα) – fraza, grupa słów, gramatycznie i syntaktycznie powiązanych, które mogą stanowić część zdania (np. podmiot, przydawka, orzeczenie) lub też samodzielnie tworzą zdania oraz równoważniki zdań. Termin ten został wprowadzony przez Ferdinanda de Saussure. Syntagma składa się ze słowa głównego i pozostałych elementów, które są jemu podporządkowane. Dla frazy nominalnej słowem głównym jest rzeczownik.