wykład 1 psychologia wychowania

Wykład 1 22.02.2013

Literatura:
Brzezińska A. Społeczna psychologia rozwoju. 2000

Pojęcie środowiska wychowawczego
-W języku potocznym mianem środowiska określamy krąg osób i stosunków otaczających osobnika. W literaturze możemy znaleźć kilka definicji środowiska wychowawczego.
-Środowiskiem nazywamy składniki struktury otaczającej osobnika, które działają jako system bodźców i wywołują określone reakcje (przeżycia) psychiczne.
-Środowiskiem wychowawczym nazywamy odrębne środowisko społeczne, które grupa wytwarza dla osobnika, mającego zostać jej członkiem po odpowiednim przygotowaniu.
-Środowiskiem nazywam zespół warunków przyrodniczych, kulturowych, osobowo-społecznych wśród których żyje jednostka i czynników przekształcających jej osobowość, zakładając dialektyczną współzależność między środowiskiem wychowującym a jednostkami lub grupami wychowywanymi.
-Środowiskiem wychowawczym nazywamy te elementy otaczającej struktury przyrodniczej, społecznej i kulturalnej, które działają na jednostkę stale lub przez dłuższy czas, albo krótko, lecz ze znaczną siłą, jako samorzutny lub zorganizowany system kształtujących się podniet.

Rodzaje środowisk wychowawczych

Rodzina i szkoła to dwa podstawowe środowiska wychowawcze mające decydujący wpływ na wszechstronny rozwój dziecka. Wpływ ten jest tym korzystniejszy im częściej rodzice i nauczyciele są skłonni do współpracy.


1. Rodzina
*Jest naturalnym środowiskiem wychowawczym, w którym dziecko przychodzi na świat. Warunkiem powodzenia w kształtowaniu charakteru, osobowości dziecka jest więź wewnątrzrodzinna, czyli to wszystko, co dzieje się między członkami rodziny.
*Od wychowania w rodzinie głównie zależy czy dziecko sprosta czekającym je w życiu obowiązkom. Rodzina, bowiem oddziałuje na dziecko – bardzo długo, od urodzenia aż do samodzielności.
*Rodzina stanowi naturalne środowisko rozwojowe wynikające z płci i rl przypisanych do nich przez tradycje, historię i warunki życia:
*Jest jedynym środowiskiem rozwojowym, które się odradza i gdzie możliwe są wpływy międzypokoleniowe dziadków i babci na wnuki z ich niezastąpionym kapitałem wiedzy, mądrości i bezinteresownej pozbawionej lęku, (który towarzyszy często kontaktom z dziećmi u młodych, niedoświadczonych ojców i matek) miłości.
*W rodzinie dziecko może w sposób naturalny zaspokoić wiele potrzeb- biologicznych i psychicznych: bezpieczeństwa, przynależności, miłości i samorealizacji.
*Rodzina stanowi odniesienie do wszystkiego, co nas w życiu spotyka zarówno dobrego jak i złego. W rodzinie uczymy się przeżywać i okazywać uczucia radosne i przykre.
*Dzieci uczą się zachowań poprzez obserwację i naśladowanie znaczących osób. A takimi znaczącymi osobami są przede wszystkim rodzice, a dopiero w następnej kolejności nauczyciele. Dobrze jest, jeśli rodzice i nauczyciele oraz wychowawcy są partnerami w oddziaływaniu na dziecko i jeśli ich stanowiska są uzgodnione i spójne. Wiedza rodziców o ich dziecku może być skarbnicą dla nauczycieli i inspiracją do sukcesów wychowawczych w pracy z dziećmi.

2. Przedszkole i szkoła
*Szkoła to miejsce, które u większości z nas kojarzy się ze spokojnymi latami dzieciństwa. To miejsce, w którym spędzamy znaczną część swojego życia. Szkoła to przyszłość, to droga do znalezienia własnego „ja” oraz sensu życia. Miejsce, które pozwala na samorealizację, rozwój młodego człowieka. Szkoła wychowuje, uczy oraz pomaga w odnalezieniu swojego miejsca w życiu.
*Szkoła żyje życiem swoich uczniów. Wartość wychowawcza instytucjonalnego charakteru szkoły wymaga od dziecka dość znacznego stopnia adaptacji do nowych warunków życia, pracy, t.j. nauki, która przed nim staje, dlatego aby było łatwiej poczuć przynależność do tego otoczenia winno się szkołę polubić i starać się urzeczywistniać swoją przyszłość.
*Bardzo ważnym zadaniem, które wykonuje szkoła w zakresie opieki wychowawczej jest troska o zapewnienie każdemu uczniowi jego indywidualnego rozwoju.
*W procesie wychowania bierze udział konkretne dziecko, często ukształtowane przez dziedzictwo kulturowe, doświadczenia, wpływy rodzinne i ekonomiczne, należy więc traktować go w sposób zróżnicowany i pomagać w indywidualnym rozwoju. To szkoła wychowawcza pomaga w odnalezieniu własnej drogi życia, kształtuje system własnej wartości.
*Szkoła ma na celu poznanie, jakie potrzeby dziecka nie są zaspokajane w jego rodzinnym środowisku i jakie formy opieki są potrzebne. Ważnym terenem rozwijania zainteresowań i potrzeby młodzieży szkolnej jest praca pozalekcyjna i pozaszkolna. Wypróbowanymi formami tej pracy są koła zainteresowań naukowych, technicznych, artystycznych, krajoznawczych i sportowych, na które muszą znaleźć w szkole odpowiednie środki.
*Cenne jest także rozwijanie samodzielności uczniów poprzez prace organizacyjne, np. w działalności samorządu szkolnego, koła zainteresowań. Te formy samodzielności stwarzają szansę rozwoju indywidualności uczniów i ich osobistych zdolności i zamiłowań.
*Szkoła także określa system wartości, kształt współczesnego świata. Jest środowiskiem wychowawczym nie tylko dla dziecka, ale również dla rodziców, opiekunów i wychowawców. Jedną z podstawowych funkcji szkoły jest wychowanie uczniów poprzez pracę i przygotowanie zawodowe do życia.

3. Grupy rówieśnicze, koleżeńskie
4. Środowiska lokalne- stowarzyszenia, wspólnoty
5. Zakład pracy
6. Instytucja opiekuńcze – domy dziecka, pogotowia opiekuńcze, instytucje opieki nad dziećmi z upośledzeniem różnego typu, sanatoria
7. Instytucje wychowania pozaszkolnego takiej jak: świetlice, tereny zabaw, kolonie, poradnie, domy kultury


Człowiek przychodzący na świat w jakiejś rodzinie od pierwszej chwili po urodzeniu znajduje się pod wpływem istniejących przedmiotów, wierzeń, ustalonych sposobów wychowania.

Kultura jest więc dla człowieka światem zastanym, do którego musi wejść, ucząc się wielu rzeczy i przez wiele lat, nie biologiczna natura, nie zespoły wrodzonych instynktów są podstawą jednolitości zachowań ludzi w różnych miejscach i czasach, lecz trwałe podobieństwo małych grup, w których przebiega socjalizacja, takich jak np. rodzina.

Tak więc środowisko wychowawcze wywiera duży wpływ na kształtowanie osobowości jednostki. Osobowość człowieka jest wytworem społeczeństwa i jego kultury. Ludzie żyjący w odosobnieniu lub między zwierzętami, nie posiada dają elementarnych reakcji ludzkich takich, jak śmiech, zadowolenie.

Wykład 2 01.03.2013

TEMAT: Modele wychowania.

Wychowanie:

To złożony system działań, podejmowanych przez osobę o przypisanej społecznie roli wychowawcy względem drugiej osoby, o przypisanej społecznie roli wychowanka lub względem jej otoczenia
z intencją wywołania zmiany zgodnej z założonym programem.

Wychowanie jest:

Różne są poglądy na temat roli wychowania w rozwoju człowieka, stosowanych w praktyce strategii wychowania i sposobów kształcenia. Ich analiza pozwala na wyłonienie pewnych typów.
Przyjmując za kryterium rolę oddziaływań zewnętrznych, w stosunku do procesu dojrzewania organizmu, można wyróżnić następujące modele;

Model ten ujmuje procesy rozwoju dziecka, jako niezależne od procesu nauczania.
Nauczanie (wychowanie) traktowane jest, jako proces zewnętrzny, który trzeba w jakiś sposób uzgodnić z przebiegiem rozwoju, jednakże proces ten nie uczestniczy czynnie w tym rozwoju. Wychowanie (nauczanie) niczego nie zmienia w rozwoju, a raczej korzysta z jego osiągnięć. Niewielki wpływ na kształcenie dynamiki i kierunku tego rozwoju mają właściwości kontaktów społecznych między młodym człowiekiem, a jego opiekunami. Zwolennicy tego podejścia
(np. A Gessel) uważają, że dorośli powinni unikać wszelkiego wpływu na całkowicie naturalny
i spontaniczny proces rozwoju dziecka, gdyż ich interwencje mogłyby wręcz zakłócić ów rozwój. Rola rodziców, opiekunów i wychowawców sprowadza się więc do tworzenia tolerancyjnej atmosfery zezwalającej dziecku na podejmowanie dowolnej aktywności, zależnej od jego potrzeb w danym momencie. Dziecko w tym modelu można porównać do rośliny potrzebującej odpowiednich warunków do wzrostu, w której zapisany jest program. Wraz z dojrzewaniem organizmu i psychiki dziecka realizowany jest ów program. Dorośli nie mogą wiec wywierać wpływu na postęp dziecka, a jedynie go zaburzyć. Dziecko posiada bowiem wewnętrzną mądrość, która pozwoli osiągnąć pełnię możliwości jeśli rodzice zezwolą mu na działanie zgodne z jego potrzebami(„Wychowanie bezstresowe”).

W tym modelu dziecko traktowane jest, jak nieukształtowane, bierne, podatne na zewnętrzne oddziaływania. Model lepienia z gliny zakłada, że dziecko przyszło na świat, jako bezkształtny kawałek tworzywa, który jest potem formowany w jakiś kształt, na jaki arbitralnie zdecydują się jego opiekunowie. Kierunek i tempo rozwoju określają różnorodne procedury wykształcania nawyków, stosowane schematy kar i nagród, a także modelowanie zachowań dziecka. Dziecko samo w sobie jakby nic nie niesie. Pogląd ten jest reprezentowany przez J.B. Watson’a, który zakłada całkowicie deterministyczną rolę doświadczenia. Inni przedstawiciele tej koncepcji traktują dziecko,
jako biernego odbiorcę bodźców pochodzących od innych ludzi, a rezultaty tego oddziaływania są zależne od siły, rodzaju i sposobu dostarczania stymulantów. Oparty na takich przesłankach model uwzględnia, że stosowanie adekwatnych kar i nagród, a także wprowadzenie wzoru do naśladowania i określone sposoby rozwijania zachowań nawykowych mają przynieść dokładnie taki rezultat,
jaki zamierzyli wychowawcy. Podejście to pomija aktywność własną dziecka i ogranicza jego wyobraźnie. Niedozwolone jest tutaj popełnianie błędów. Odpowiedzialność za nie spoczywa na dziecku. Przyjmuje się bowiem, że wychowawca wywiązał się ze swej roli.

Model określany też, jako „podwójny konflikt” czy „model wahadła” Jest mocno zakorzeniony
w koncepcji Zygmunta Freud’a. Dzieci w tym modelu są od urodzenia aktywne. Ich aktywność wyznaczają wewnętrzne dążenia i tendencje do reagowania w określony sposób. Tendencje te zmierzają do bezpośredniego zaspokojenia potrzeb, a często są sprzeczne z wymogami społecznymi. Dochodzi wówczas do konfliktu między rozwijającym się dzieckiem, a jego opiekunami.
Rolą opiekunów jest zmuszenie dziecka do porzucenia, jego egocentrycznego świata, preferencji
i przyjęcia zgodnych z jego naturą sposobów zachowań. Obie strony konfliktu- dziecko i opiekunowie- mają odmienne, sprzeczne względem siebie intencje. Opiekun (wychowawca) posiadający większą władzę usiłuje rozwiązać konflikt narzucając dziecku swoja wolę. W tym modelu dziecko zachowuje się egocentrycznie nie uwzględniając wymagań społecznych ani rodzicielskich, które są celem działań opiekunów. Wychowanek silnie sprzeciwia się próbie zmian zachowania. Rodzic zaś konsekwentnie dąży do uzyskania posłuszeństwa, wykorzystując w tym celu przewagę władzy. Jest on przekonany,
że jej narzucenie jest konieczne w wychowaniu.

Wykład 3 08.03.2013

Model konfliktowy

Dziecko postrzegane jest więc jako nastawione egocentrycznie i stawiające opór. Mający władze opiekun dąży do rozwiązania konfliktu przez uzyskanie postawy konformistycznej dziecka, a jego działania zmierzają do poddania się dziecka woli wychowawcy. Można powiedzieć, że oczekuje się wówczas wiecznej niezgody konfrontowanej z siłą władzy opiekuna.

Model konfliktowy

To najbardziej potocznie akceptowane stanowisko. Integruje on dwa modele: model dawania całkowitej swobody dziecku z modelem kształtowania go według wzoru. W modelu konfliktowym dziecko dostaje przyzwolenie na zupełnie swobodne działania w niektórych sytuacjach (np. zabawie z innymi dziećmi), a następnie zostaje cofnięte to przyzwolenie w innych sytuacjach, np. w kontakcie z rodzicami.

Pojawia się więc podwójny konflikt:

- konflikt wewnętrznych dążeń dziecka i zewnętrznych wymagań wobec niego,

- konflikt różnych wymagań w zależności od sytuacji.

W drugim przypadku działa tzw. efekt wahadła (dla dziecka nieczytelne są reguły dawania i cofania przyzwolenia przez dorosłego). Często rodzice akceptują pewne zachowania swego dziecka w stosunku do rówieśników, ale nie dopuszczają takiego samego zachowania w stosunku do siebie (np. agresji słownej). Zdarza się też, że w zależności od nastroju rodziców dziecko jest za to samo zachowanie surowo skarcone, innym razem, gdy rodzice są wypoczęci i mają dobry humor, nie reagują na to zachowanie lub nawet wzbudza ono w nich uśmiech. Takie postępowanie, szczególnie w stosunku do małych dzieci, jest nieczytelne. Czują się one niesprawiedliwie oceniane.

Model wzajemności wyrasta z przekonania, że rozwój jest wspólnym przedsięwzięciem, które zawiera zarówno wysiłki opiekuna, jak i dziecka. Dziecko jest w tym modelu osobą aktywnie wpływającą na to, co zachodzi między nim a wychowawcą. Zakłada się jednocześnie, że wychowawca także kształtuje tę relację. Rodzic i dziecko ( wychowawca i wychowanek) wzajemnie się dopasowują, dzielą myślami, uczuciami, pomysłami, a także uczą się nawzajem różnych umiejętności. W relacjach obie jednostki są otwarte na siebie, obie są ważne, żywią do siebie wzajemny szacunek i doceniają się.

W tym modelu wychowawca dostrzega rzeczywisty poziom rozwoju dziecka i pobudza w nim nowe umiejętności zgodnie z tym, co je zapowiada. Dziecko czuje się dużo bezpieczniej, bo zna reguły postępowania. Są one jasno, czytelnie sprecyzowane i obowiązują niezmiennie. Dziecko samo uzgodniło je z rodzicem, a w niektórych przypadkach nawet jest ich autorem. Wychowywanie w duchu modelu wzajemności daje rodzicom satysfakcję.

Jest to droga ku demokracji, skutecznej i akceptowanej przez obie strony. Trudności kłopoty czy spory rodzinne są rozwiązywane na drodze pokojowej. Wszyscy członkowie rodziny potrafią w takich chwilach razem szukać rozwiązania problemu. Należy o tym pamiętać, by budować zdrową, funkcjonalną rodzinę.

Proces wychowania jest procesem nakierowanym na zmianę co najmniej zachowania wychowanka, często jednak za cel tego oddziaływania przyjmuje się głębiej idące zmiany – zmiany osobowości.

Do psychologii wychowawczej nie należy ustalanie modeli osobowości odpowiadających określonym ideałom wychowawczym. Jej zadaniem jest określenie w jaki sposób stawiane w procesie wychowania modele osobowościowe są odbierane i ujmowane przez wychowanka i w jakiej mierze przyczyniają się one do kształtowania jego osobowości.

Love&Marriage

Czyli rodzina jako system wewnętrznych powiązań.

Małżeństwo to wg socjologów

..społecznie unormowany stosunek, w którym uczuciowe lub innego rodzaju osobiste zaangażowanie zostaje przekształcone w trwałe przystosowanie i współdziałanie dla wykonywania zadań małżeństwa.

Wg Małego słownika języka polskiego jest to „związek prawny mężczyzny i kobiety, mający na celu stworzenie rodziny, określony prawem obowiązującym w danym społeczeństwie oraz nakazami i normami ustanowionymi poprzez państwo i Kościół”.

- Tradycyjny model małżeństwa

*Dominacja mężczyzny (to on określa prawa i obowiązki obojga współmałżonków; ma władzę absolutną nad żoną i dziećmi);

*Rola kobiety ograniczała się w małżeństwie do roli uległej żony i matki z ograniczeniem prawa do decydowania o czymkolwiek;

*Powodem zawarcia małżeństwa były przede wszystkim względy ekonomiczne oraz obowiązująca tradycja;

*Więź między małżonkami miała charakter przedmiotowy;

*Celem jest prokreacja

Model współczesnego małżeństwa -> małżeństwo otwarte

- całkowita autonomia partnerów, odpowiedzialność za siebie oraz uznanie prawa do decydowania o sobie;

- zasada monogamii;

- świeckość;

- ograniczona dopuszczalność rozwodów;

- równouprawnienie małżonków

- ochrona dziecka oraz interesów żony i matki;

- akceptacja różnych potrzeb i upodobań;

- umożliwienie samorealizacji małżonków;

- podmiotowa więź między partnerami;

Rodzaje związków pomiędzy kobietą a mężczyzną:

  1. Podział ze względu na dobór małżonka

Małżeństwo endogamiczne- zawierane przez partnerów z tej samej grupy- społecznej lub kulturowej;

Małżeństwo egzogamiczne- zawierane w obrębie różnych środowisk społecznych lub kulturowych;

  1. Podział ze względu na hierarchię prestiżu u władzy;

Małżeństwo patriarchalne- gdzie mąż jest osobą dominującą, decydującą o losach rodziny;

Małżeństwo matiarchalne- gdzie żona dominuje, jest „głową rodziny”;

Małżeństwo egalitarne- gdzie panuje równy podział władzy, małżonkowie współżyją w rodzinie na zasadach partnerskich.

  1. Podział ze względu na dziedziczenie nazwiska, majątku i prestiżu:

Małżeństwo patrylinearne- małżeństwo, w którym następuje dziedziczenie nazwiska etc. w linii ojca;

Małżeństwo matrylinearne- małżeństwo, w którym nazwisko dziedziczone jest po matce;

  1. Podział ze względu na miejsce zamieszkania:

Małżeństwo patrylokalne- para mieszka w domu męża;

Małżeństwo matrylokalne- para mieszka w domu żony.

Struktura małżeństwa:

- monogamia;

- poligamia (poliginia 1 pan, kilka kobiet; poliandria 1 kobieta, kilku panów)

- małżeństwa grupowe

- wspólnoty mieszkaniowe (tzw. komuny) – wariant dla niezdecydowanych

Funkcje rodziny i małżeństwa:

- wg F. Adamskiego

* istotne- prokreacyjna, socjalizująca, emocjonalna.

* akcydentalne- ekonomiczna, opiekuńcza, rekreacyjna, religijna.

Zaspokojenie funkcji akcydentalnych warunkuje zaspokojenie f. istotnych.

- wg T. Parson’a

* ekspresyjna- zaspokajanie potrzeb psychicznych (dominuje u kobiet);

* instrumentalna- zdobywanie środków koniecznych do egzystencji (dominuje u mężczyzn).

- wg. H. Sęk

* Wzajemne zaspokajanie potrzeb – emocjonalnych, seksualnych, psychicznych i społecznych;

* Pomoc w realizacji celów indywidualnych – zawodowych, prestiżowych, samorealizacyjnych;

* Tworzenie ekonomicznych podstaw rodziny;

* Posiadanie i wychowywanie dzieci.

Funkcje rodziny wg Marii Ziemskiej:

- funkcja prokreacyjna;

Dostarczenie nowych członków własnej grupy do społeczeństwa (wkład na rzecz makrostruktury);

Zaspokajanie potrzeby seksualnej męża i żony;

- funkcja zarobkowa;

Spełnia funkcję produkcyjną – dostarczając społeczeństwu pracowników;

Zaspokaja potrzeby ekonomiczne – potrzeba posiadania niezbędnych zasobów materialnych i środków utrzymania.

- funkcja usługowo- opiekuńcza;

Zapewnia wszystkim codzienne usługi (wyżywienie, czystość mieszkania, odzieży, itp.) oraz opiekę tym członkom rodziny, którzy nie są w pełni samodzielni z powodu wieku, choroby, kalectwa lub innych przyczyn.

Zaspokaja więc nasze potrzeby bytowe i opiekuńcze (zaspokajanie potrzeby troszczenia się o innych i doznania opieki).

- funkcja socjalizacyjna;

Danie społeczeństwu nowych obywateli, przekazując im język, podstawowe wzory zachowania obowiązujące w danym społeczeństwie, zwyczaje, wprowadza w świat wartości moralnych i wartości kultury, kontrolując przy tym zachowanie swych członków;

Ta funkcja przejawia się w stosunku do dzieci (wzrastanie w społeczeństwo) i współmałżonków (dostosowywanie się ich w małżeństwie);

Zaspokaja potrzeby rodzicielskie wychowania dzieci, a także przekazywania im własnego świata wartości, związane z funkcją socjalizacyjną spełnianą w interesie społeczeństwa, znajdują zaspokojenie w obrębie rodziny.

- funkcja psychohigieniczna

Rodzina dzięki zapewnieniu członkom stabilizacji, bezpieczeństwa, możliwości stabilizacji, możliwości wymiany emocjonalnej, stwarzaniu warunków dla rozwoju przyczynia się do ich dojrzałości emocjonalnej, do ich równowagi psychicznej;

Przez wypełnienie tej funkcji rodzina przyczynia się do ugruntowania i kultywowania zdrowia psychicznego w społeczeństwie. Dzięki niej w rodzinie zaspokajane są potrzeby emocjonalne:

  1. Miłości i przynależności

  2. Uznania i szacunku

  3. Poczucia bezpieczeństwa

Rodzina stwarza więc swym członkom okazje do kształtowania i wzbogacania własnej osobowości.

Gdy rodzina nie wypełnia należycie którejś z funkcji, jest w jakimś stopniu ograniczona w zakresie swego działania, a więc jest dysfunkcjonalna. Określenie bliższej dysfunkcjonalności przez rozpoznanie, jakiego rodzaju jest ta dysfunkcjonalność, czyli do której funkcji się odnosi. Każda dysfunkcjonalność rodziny wpływa przede wszystkim na członków rodziny, blokując określone ich potrzeby, które nie mogą być w pełni zaspokojone, jak i pośrednio na społeczeństwo, jeśli określona dysfunkcjonalność powtarza się częściej.

Wykład 4 15.03.2013

Stadia związku małżeńskiego

  1. Faza pierwsza
    Przed urodzeniem dzieci.
    Jeżeli młodzi nie zamieszkali przed ślubem razem, to muszą się tego nauczyć, poznać.

  2. Faza druga
    Okres po urodzeniu pierwszego dziecka, ale przed urodzeniem drugiego.

  3. Faza trzecia
    Wychowywanie dzieci.
    Jest to duży sprawdzian dla małżonków. Dla dziecka trzeba się wyrzec wielu rzeczy, zmienić zupełnie życie.

  4. Faza czwarta
    Wyjście pierwszego dziecka z domu.

  5. Faza piąta
    Okres opuszczenia domu przez ostatnie dziecko. Jest to trudny czas dla małżonków. Syndrom pustego gniazda po odejściu dzieci. Niekiedy małżonkowie nie potrafią sobie poradzić, czują pustkę, nie mają o czym rozmawiać itd. Do tej pory np. cały czas poświęcali sprawom swoich dzieci. Często około tego wieku pojawiają się wnuki i one bardzo poprawiają sytuacje, bo na nich skupia się uwaga.

SIŁY WEWNĘTRZNE SCALAJĄCE MAŁŻEŃSTWO

SIŁY ZEWNĘTRZNE SCALAJĄCE MAŁŻEŃSTWO

PRZYCZYNY NAPIĘĆ I KONFLIKTÓW

PRZYCZYNY KRYZYSU

PRZESŁANKI UDANYCH ZWIĄZKÓW WG B. HELLINGERA

  1. Więź – silne poczucie przynależności i powiązania oraz akceptacja konsekwencji wpływających z bycia członkiem właśnie TEJ grupy.

  2. Równowaga między dawaniem a braniem – efekt zastosowania prawa o równowadze między przeciwstawnymi tendencjami w systemach społecznych, regulowana potrzebą sprawiedliwości.

  3. Porządek systemowy (ład) – wspólne normy, obyczaje, przekonania i tabu, które czasem stają się wiążące dla wszystkich elementów systemu.

WARUNKI DOBREGO ROZWOJU W SYSTEMIE

  1. Prawo do przynależności – każdy członek systemu ma takie same prawo, by do niego należeć jak inni i nikt nie może odmawiać ma miejsca.

  2. Prawo kompletnej obecności – osoba czuje się pełna i kompletna tylko wtedy, gdy osoby należące do linii rodowej mają określone miejsce w jej sercu, jej życiu

  3. Prawo pierwszeństwa dla tych, którzy weszli do systemu później – tzw. „porządek pochodzenia”

  4. Wyjątki od praw systemowego ładu

  5. Uznanie przemijania

ZADANIA MAŁŻEŃSKIE WG J.S. WALLESTEIN

  1. Emocjonalne odłączenie się od rodziny swego dzieciństwa na rzecz całkowitego zaangażowania w małżeństwo. Jednocześnie przewartościowanie związków z rodzinami obu partnerów.

  2. Budowanie wspólnoty, a jednocześnie określenie pola autonomii partnerów. Te sprawy są w centrum zainteresowania przez cały czas trwania małżeństwa. Przybierają na sile na początku, a średnim wieku i w wieku emerytalnym.

  3. Podjęcie się niezwykle trudnej roli rodziców i sprostowanie dramatycznemu pojawieniu się Jego Wysokości Niemowlęcia. Jednocześnie małżonkowie muszą starać się chronić swoją prywatność.

  4. Przezwyciężanie różnych trudności i rozwiązywanie kryzysów życiowych – przy zachowaniu silnej więzi i solidarności wobec wszelkich przeciwności

  5. Stworzenie bezpiecznego forum dla wyrażania różnic, złości i konfliktów.

  6. Osiąganie bogatego i zadowalającego współżycia seksualnego, odpornego na wpływy z zewnątrz : obowiązki służbowe i zobowiązania rodzinne.

  7. Umiejętność dystansowania się – dzięki uśmiechowi i poczuciu humoru oraz walka z nudą przez wspólną rozrywkę, zainteresowania, przyjaciół.

  8. Wzajemna troska, dodawanie otuchy, lojalność i spolegliwość.

  9. Zachowanie w pamięci wyidealizowanych obrazów pierwszego spotkania i zakochania się. Jednocześnie stawianie czoła rzeczywistości obdartej z romantyzmu, zmieniającej się wraz z upływem czasu.

Wykład 5 22.03.2013

RODZINA

Wpływ rodziców dotyczy:

Co nazywamy postawą rodzicielską?

3 składniki postawy:

Jeśli np. matka ma nieprzychylną postawę wobec dziecka to myśli o nim i ewentualnie wyraża pogląd, że dziecko jest niegrzeczne np. „bałaganiarz” i odczuwa silne uczucie negatywne i ujawnia je w działaniu np. unikając kontaktu z dzieckiem lub bijąc je.
Najbardziej charakterystyczny dla postawy jest ładunek uczuciowy.

Postawa rodzicielska – nabyta struktura poznawczo-dążeniowo-efektywna ukierunkowująca zachowanie się rodziców wobec dzieci.

Ta tendencja do reagowania w określony sposób w stosunku do dziecka musi być w pewnym stopniu utrwalona by zyskać miano postawy rodzicielskiej.

Postawy są plastyczne i podlegają zmianom w miarę jak zmienia się ich przedmiot tj. dziecko, które przechodzi przez różne fazy rozwoju.

Główne typy postaw rodzicielskich wg Kannera (1957r.)

POSTAWY CHARAKTERYSTYCZNE WYPOWIEDZI TRAKTOWANIE DZIECKA REAKCJE DZIECKA
Akceptacja i uczucie „Dzięki dziecku dom jest ciekawy” Okazywanie czułości – zabawa, cierpliwość Poczucie bezpieczeństwa, normalny rozwój osobowości
Jawne odtrącenie „Nienawidzę go, nie chcę się dręczyć z jego powodu” Zaniedbywanie, cierpkość, unikanie kontaktu, surowe kary Agresywność, wykolejenie, zahamowanie rozwoju uczuć wyższych
Perfekcjonizm „Nie chcę go takim, jakie jest. Muszę go uczynić naj..” Dezaprobata, obwinianie, wymuszanie Frustracja, brak zaufania we własne siły, obsesje
Nadmierne chronienie „Oczywiście, że go lubię, widzicie jak się dla niego poświęcam” Psucie dziecka, wtrącanie się, zbytnia pobłażliwość lub autorytet Opóźnienie dojrzałości, usamodzielnienia, zależność od matki.

MODELE ZACHOWANIA RODZICIELSKIEGO WG ROE (1957)

HIPOTETYCZNY OKÓLNY MODEL ZACHOWANIA MACIERZYŃSKIEGO WG SCHAFERA (1959)

GŁÓWNE TYPOLOGIE POSTAW RODZICIELSKICH (wg M. Ziemskiej)

Model typologii postaw rodzicielskich

  1. Nadmierny dystans

  1. Nadmierna koncentracja

Skutek:

  1. Dominacja

  1. Zbytnia uległość

CHARAKTERYSTYKA WYMIARÓW

Dominacja:

Uległość:

Nadmierny dystans:

Nadmierna koncentracja:

Swobodny kontakt z dzieckiem warunkujące go do zrównoważenie uczuciowe oraz autonomia wewnętrzna rodziców stanowią podłoże powstania prawidłowych postaw wobec dziecka!!!

WŁAŚCIWE POSTAWY RODZICIELSKIE

  1. Akceptacja

Postawy rodziców:

Konsekwencje w zachowaniu dziecka:

  1. Współdziałanie

Postawy rodziców:

Konsekwencje w zachowaniu dziecka:

  1. Dawanie swobody

Postawy rodziców:

Konsekwencje w zachowaniu dziecka:

  1. Uznanie praw dziecka

Postawy rodziców:

Konsekwencje w zachowaniu dziecka:

Rodzice przejawiający właściwe postawy wobec dzieci otaczają je troskliwą opieką, dostrzegają i zaspokajają jego potrzeby, są cierpliwi, gotowi do wyjaśnień i tłumaczeń, łatwo nawiązują kontakt z dzieckiem, a dzięki zdrowemu rozsądkowi, zdolni są do obiektywnej oceny dziecka.

NIEWŁAŚCIWE POSTAWY RODZICIELSKIE

  1. Odtrącająca

Postawy rodziców:

Konsekwencje w wychowaniu dziecka:

  1. Unikająca

Postawy rodziców:

Konsekwencje w zachowaniu dziecka:

  1. Nadmiernie chroniąca

Postawy rodziców:

Konsekwencje w zachowaniu dziecka:

  1. Nadmiernie wymagająca

Postawy rodziców:

Konsekwencje w zachowaniu dziecka:

Co wpływa na kształtowanie się postaw negatywnych?

Wykład 6 12.04.2013

07.06- zaliczenie, zadania otwarte i zamknięte, aula na Lindleya.
psych. rozwojowa- 12.06 – łącznik na Narutowicza, taka sama forma

Środowisko…

Sieroctwo- pojęcie to można rozpatrywać na dwa sposoby:

Konsekwencje sieroctwa społecznego:

Choroba sieroca- 3 fazy:

  1. Faza- dziecko, które zostało pozbawione rodziny, na rozłąkę reaguje przede wszystkim protestem, nie rozumie całej sytuacji, czuję się skrzywdzone. Ta faza ma rózny przebeg, zależny od wieku dziecka, Dzieci starsze czasem reagują agresją, a czasem oporem.
    U maluchów pojawiają się:

  1. Faza – gdy rozłąka trwa dłuższy czas, pojawia się rozpacz objawiająca się:

    • Częstym płaczem

    • Smutkiem

    • Apatią

    • Zaburzeniami snu

    • Autystycznymi formami zaspokojenia kontaktów społecznych ( kiwanie się, ssanie palca)

  2. Faza- określana mianem zobojętnienia. Wychowanek czuje się odrzucony, wyobcowany. Już nie płacze, nie protestuje, nie szuka bliskości.

Pomoc w łagodzeniu traumatycznych przeżyć dziecka są: akceptacja, współdziałanie, dawanie dziecku swobody, uznawanie praw dziecka

Lepkość uczuciowa:
Każdy wychowanek domu dziecka odczuwa ogromną potrzebę miłości ze strony osób dorosłych. Pozbawiony rodziny potrzebuje kogoś tylko dla siebie, w kim czułby oparcie i z kogo mógłby czerpać wzorce postępowania. Dlatego u małych dzieci często objawia się tzw. Lepkość uczuciowa. Przytulają się niemalże do każdego dorosłego, a także do miękkich zabawek, poduszek, pluszaków, dywanu.

Imbecylizm uczuciowy:
- niedojrzałość szkolna i przedszkolna,
-zdarza się, że nie potrafią samodzielnie jeść,
- ubogi zasób słów, nie rozróżniają kolorów.
- selektywna postawa emocjonalna dzieci w stosunku do dorosłych, która zyskała kliniczną nazwę imbecylizmu uczuciowego,
- dzieci te z nikim nie nawiązują kontaktu, są zamknięte w sobie, obojętne.

Poczucie tymczasowości:
W zasadach, na których opiera się dom dziecka, nie ma trwałości i to stanowi kolejny problem. Praktycznie nic nie jest tam na zawsze, wszystko jest na trochę. Źródła tymczasowości tkwią w ciągłej zmianie kadry wychowawców oraz samych wychowawców ( ciągle pojawiają się nowi, inni odchodzą, wracają do domów, są przenoszeni do innych placówek ) .

Kompleks kopciuszka:

U dzieci przebywających w domach dziecka występuje kompleks kopciuszka tj: zahamowania wewn., spaczone postawy, które są wynikiem utrudnień napotykanych w normalnym zaspokajaniu potrzeb kontaktu emocjonalnego. Stanowi jedną z odmian kompleksu różnicy. Dziecko wie, że jest w gorszej sytuacji, ale wie, że kiedyś to się zmieni.

FORMY OPIEKI NAD DZIECKIEM POZBAWIONYM RODZNY

Instytucje diagnostyczno - kwalifikacyjne

- Pogotowia opiekuńcze

Rodzinne formy opieki

- Rodzinny do dziecka

- Wioski dziecięce

- rodzina zastępcza

- rodzina adopcyjna

Instytucje zakładowe

- Państwowe domy dziecka

Przed umieszzenem w domu dziecka:

Rodzina niewydolna wychowawczo

Orzeczenie sądu

Pogotowie opiekuńcze kierujące do odpowiedniej placówki

Dom dziecka- to przede wszystkim zbiorowość dzieci, wychowawców, pracowników obsługi, to jakby całoroczna kolonia. Oznacza to konieczność ciągłego przebywania w grupie, hałas, mniejszą intymność, utrudnienie indywidualnego kontaktu z wychowawcami .

Cele domu dziecka:

Dzieciom pozbawionym trwale lub okresowo opieki rodziny ma zapewnić :

  1. Całodobową opiekę i wychowanie.

  2. Warunki rozwoju psychofizycznego z uwzględnieniem potrzeb emocjonalnych ( w tym opieka psychologiczna)

  3. Odpowiednie warunki mieszkaniowe+ całodzienne wyżywienie.

  4. Opiekę pielęgnacyjną i w razie potrzeby opiekę lekarską.

  5. Przygotowanie do samodzielnego życia.

Cechą domu dziecka jest swego rodzaju koszarowość życia, czyli konieczność dostosowania się do regulaminów i rygorów życia zbiorowego. Dom dziecka funkcjonuje według ustalonego rytmu: pobudka, mycie, sprzątanie pościeli, śniadanie, wyjście ze szkoły, powrót, obiad, czas na odpoczynek, odrabianie lekcji, kolacja, toaeta wieczorna i cisza nocna. Dla większości dzieci dostosowanie się do tego rytmu stanowi dużą trudność. W domu rodzinnym panował pod tym względem całkowity brak dyscypliny.

Co się dzieje z dziećmi po odpuszczeniu domu dziecka?

Po 18 roku życia dzieci są usamodzielniane. Gmina ma obowiązek zapewnić im mieszkanie. Opuszczający dostają wyprawkę i pomoc na usamodzielnienie się w postaci rzeczowej. Gdy kontynuują naukę dostają pomoc do 25 r.ż.

Rodzinny dom dziecka:

Jest to placówka opiekuńczo- wychowawcza zwana także placówką rodzinną. Zaliczany jest do tzw. Rodzinnych form opieki na dzieckiem. Zgodnie z obowiązującymi przepisami liczba dzieci umieszczonych w RDD wynosi od 4 d 8. Domem kieruje dyrektor powołany przez organ prowadzący . Zapewnia on często wraz ze swoim małżonkiem całodobową i całkowita opiekę i wychowywanie dzieciom znajdującym się pod ich opieką. Dzieci w RDD przebywają do czasu powrotu do rodziny naturalnej, Umieszczenia w rodzinie adopcyjnej lub pełnego usamodzielnienia.

Funkcje rodzinnego domu dziecka:

Wymagania dla przyszłych rodziców :

- dojrzałość społeczna i emocjonalna

- odpowiednie doświadczenie życiowe

- Dobry stan zdrowia

- Minimum średnie wykształcenie

- Pełnia praw obywatelskich i stałego zamieszkania w kraju

Zalety rodzinnych domów dziecka:

- Rodzinny charakter

- Stała opieka wychowawcza, dająca poczucie bezpieczeństwa dziecku

- Ochrona rodzeństwa przed rozdzieleniem

- Mała liczba wychowanków (indywidualność: szybkie dostrzeganie wszelkich nieprawidłowości)

- Życie w rodzinne, wzorzec rodziny

Wychowani w domu dziecka

Powszechnie wiadomo, że żadna placówka nie zastąpi prawdziwej rodziny. Rodzina jest najbardziej naturalnym środowiskiem dla dziecka. Zaspokaja ona potrzeby biologiczne, emocjonalne i społeczne na każdym etapie rozwoju.

Z analizy kodeksu rodzinnego i opiekuńczego wynika, iż dziecko trafia do domu dziecka z kilku powodów:

- rodzice nie wypełniają prawidłowo ról społecznych, a więc powodują zagrożenie naruszenia dobra swojego dziecka.

- rodzice rażąco nadużywają swojej władzy rodzicielskiej

- rodzice rażąco zaniedbują swoje obowiązki

Ponad 98% dzieci w domach dziecka ma dalszą rodzinę, lub jedno z rodziców.

Choroba sieroca: zespół zaburzeń i opóźnień w rozwoju fizycznym ruchowym i psychicznym

Rodzina alkoholowa i problemy:

Niewydolność związana z niskim ilorazem inteligencji lub upośledzeniem umysłowym

Niewydolność wychowawcza spowodowana przewlekłą chorobą fizyczną lub psychiczną

Patologiczne ukształtowanie osobowości rodziców

Niewydolność wychowawczą związana z uzależnieniem od substancji psychoaktywnych, takich jak narkotyki, leki .

Przemoc fizyczna jest powszechnym źródłem syndromu stresu pourazowego. Wywołana jest doświadczeniem przemocy fizycznej ( maltretowania ze strony rodzica)

Skutki stosowania przemocy:

  1. Nieumiejętność wytworzenia więzi z żadną osobą dorosłą.

  2. Relacja z innymi ludźmi jest oparta na kalkulacji zysków i strat ( dotyczy także relacji wychowawczych)

  3. Nieufność- każdy może dziecko skrzywdzić, podejrzliwość wobec dorosłych

  4. Prowokacje innych do kolejnego odrzucenia ( ten mechanizm objawia się w komunikacjach werbalnych jak i zachowaniach)

  5. Niechęć o wypełniania obowiązków, nienawiść do innych, lekceważący stosunek do świata.

Przemoc seksualna- sprawcą przemocy seksualnej w rodzinach alkoholowych może być rodzic wychowanka.

Skutki przemocy seksualnej:

  1. Po pierwsze dzieci nie otrzymały w przeszłości odpowiedniej pomocy, a więc objawy mogły się rozwinąć i nasilić. Szczególnie widoczna i prezentowana jest erotyzacja zachowana.

  2. Drugą przyczyną jest fakt, że wychowankowie domów dziecka często wykorzystują seksualnie dzieci.

Skutki przemocy psychicznej:

  1. Niska samoocena

  2. Wrogość wobec świata

  3. Nieufność, niezdolność do budowania więzi z innymi

  4. Zaburzenia psychiczne

Etapy społecznego wykolejenia:

  1. Jednostka ma poczucie odrzucenia, osamotnienia

  2. Utrwalenie wrogich reakcji do otoczenia

  3. Aktywność antyspołeczna staje się automatyzmem

Problemy z rówieśnikami:

  1. Dorastających wychowanków odznacza nieufne nastawienie wobec taczającego ich środowiska i osób z najbliższego otoczenia.

  2. Nastawienie lękowe,

  3. Obniżona samoocena

  4. Brak akceptacji swojej życiowej sytuacji

  5. Kompleks kopciuszka, który jest owocem różnorakich utrudnień zaspokojenia potrzeb emocjonalnych, a dziecko ma zahamowania wewnętrzne oraz zniekształcone postawy.

Wykład 7 19.04.2013

RODZINA ADOPCYJNA

RODZINA ZASTĘPCZA

Adopcja (przysposobienie) – stosunek prawno-rodzinny, jaki istnieje między rodzicami, a dzieckiem. Zarówno nowi rodzice wobec dziecka, jak i dziecko wobec rodziców, nabywa prawa i obowiązki takie, jak w naturalnej rodzinie. Dziecko zyskuje także prawa w stosunku do krewnych swoich nowych rodziców, a zrywają się wszelkie więzi z rodziną pochodzenia. Dziecko przyjmuje nazwisko rodziców, którzy je przysposobili, a na ich prośbę może mieć zmienione także imiona.

Przysposobić można dzieci, których rodzice:

Sąd może orzec 2 rodzaje adopcji:

  1. Blankietowa (całkowita, nierozwiązywalna) – jest to adopcja, której nie można rozwiązać. Opera się na złożonym przez rodziców biologicznym oświadczeniu, że wyrażają zgodę na przysposobienie swojego dziecka przez nieznaną im rodzinę.

  2. Pełna – ma wszystkie wymienione wyżej cechy, jednak sąd może orzec jej rozwiązanie.

Rodzina zastępcza – forma opieki nad dzieckiem, które tymczasowo lub trwale pozbawione jest opieki rodziców własnych. Opieka w ramach rodziny zastępczej to dobrowolny akt opiekuńczy wobec dziecka usankcjonowanego postanowieniem sądowym.

Do rodziny zastępczej trafić mogą dzieci, których rodzicom została ograniczona, zawieszona lub odebrana władza rodzicielska. Na opiekunów zastępczych przenoszą się wszelkie atrybuty codziennej opieki i troski nad dzieckiem, natomiast podejmowanie względem dziecka wszystkich ważnych decyzji życiowych nadal jest „w rękach” rodziców naturalnych.

Rodzaje rodzin zastępczych:

  1. Spokrewnione z dzieckiem – opiekę nad dzieckiem przejmują dalsi członkowie rodziny np. dziadkowie, wujostwo itp…

  2. Niespokrewnione z dzieckiem – opiekę sprawują osoby prawnie obce dla dziecka

  3. Zawodowe niespokrewnione z dzieckiem

Specjalizacje funkcji opiekuńczych:

Czym różni się rodzina zastępcza od adopcyjnej?

RODZINA ADOPCYJNA RODZINA ZASTĘPCZA

  • takie same prawa i odpowiedzialność, jak w rodzinie naturalnej

  • zmiana aktu urodzenia

  • rodzina nie podlega kontroli żadnej instytucji

  • rodzina nie otrzymuje środków finansowych na utrzymanie dziecka

  • forma pomocy dziecku i jego rodzinie

  • czasowe „zastępowanie” rodziców naturalnych

  • otrzymywanie środków finansowych na utrzymanie dziecka

  • podleganie kontroli sądu

  • możliwe spotkania z rodzicami biologicznymi

  • brak więzi prawnej

  • możliwy powrót dziecka do rodziny

Czy rodzina zastępcza może przekształcić się w rodzinę adopcyjną?

Są możliwe 2 scenariusze:

  1. matka biologiczna pozostawia dziecko w szpitalu bezpośrednio po porodzie dziecko trafia do rodziny zastępczej preadopcyjnej po upływie 6 tygodni matka wyraża zgodę na jego przysposobienie rodzina składa wniosek do sądu o adopcję.

  2. między dzieckiem i jego zastępczymi rodzicami wytworzyła się silna i trwała więź emocjonalna, a jego rodzice naturalni zostali pozbawieni praw rodzicielskich adopcja.

Czy osoba samotna może adoptować dziecko lub zostać rodziną zastępczą?

Nie ma do tego formalnych przeciwwskazań. Spora grupa osób samotnych uzyskuje co roku kwalifikacje do tych form opieki. Jednak ze względu na to, że osoba taka stanowi słabsze środowisko rodzinne, jej szanse w konfrontacji z małżeństwami lub pełnymi rodzinami są mniejsze.

Proces adopcyjny:

  1. Zgłoszenie

  2. Wstępna rozmowa informacyjna

  3. Dokumenty

  4. Rozmowa problemowa z pedagogiem

  5. Badania psychologiczne

  6. Wizyta w domu

  7. Ocena Komisji Kwalifikacyjnej

  8. Szkolenia

  9. Oczekiwania na propozycje na dziecka

  10. Informacja o dziecku

  11. Kontakt z dzieckiem

  12. Wniosek do sądu

  13. Rozprawy sądowe

Dokumenty i zaświadczenia wymagane w większości środków adopcyjnych w Polsce:

Proces zawiązywania rodziny zastępczej:

  1. Spotkanie informacyjne

  2. Wywiad środowiskowy

  3. Szkolenie grupowe

  4. Badania psychologiczne

  5. Ocena zespołu szkolącego

  6. Otrzymanie zaświadczenia kwalifikacyjnego i pisemnej opinii

  7. Dobór dziecka do struktury i możliwości rodziny

  8. Złożenie wniosku

  9. Umieszczenie dziecka w rodzinie zastępczej na podstawie orzeczenia sądu.

Wymagania formalne w procesie zawiązywania rodziny zastępczej:

AOAO – ARCHIDIECEZJALNY OŚRODEK ADOPCYJNO-OPIEKUŃCZY

Kryteria:

Procedura:

  1. Blok informacyjno –integracyjny

  2. Rozmowa wstępna

  3. Złożenie dokumentów

  4. Rozmowy kliniczne

  5. Sporządzenie opinii przez psychologa klinicznego

  6. Wywiad środowiskowy

  7. Szkolenie

Wymagane dokumenty:

Problemy adopcyjne w rodzinie zastępczej:

Jawność adopcji:

Adopcja serca:

Forma pomocy ubogim dzieciom (najczęściej z krajów trzeciego świata), która służy tworzeniu partnerstwa między nimi, a ofiarodawcami. Darczyńcy – osoby fizyczne bądź firmy – deklarują się podpisując umowę o przyjęciu pod opiekę dziecka lub dzieci.

Opieka ma formę comiesięcznych opłat na wyżywienie, odzież, kształcenie, ochronę zdrowia i inne potrzeby dzieci. Najczęściej są to sieroty oraz dzieci pokrzywdzone przez los, które w inny sposób nie mogłyby otrzymać wykształcenia. Rodzice nie mają bezpośredniego kontaktu z dziećmi, choć istnieje możliwość nawiązywania kontaktu korespondencyjnego.

Wykład 8 26.04.2013

Przemoc w rodzinie.

Przemoc- To zespół atakujących, nadzorujących i kontrolujących zachowań, obejmujących przemoc fizyczną, seksualną i emocjonalną. Jest to spójna całość, ciąg zachować o charakterze zamierzonym i instrumentalnym, których celem jest zniewolenie ofiary, wyeliminowanie jej suwerennych myśli i działań, podporządkowanie jej żądania i potrzebą sprawcy.

Przemoc w rodzinie :

- przemoc wobec dziecka

-przemoc wobec kobiet

-przemoc wobec mężczyzn

- przemoc wobec ludzi starszych

Przemoc w rodzinie

najczęściej dotyczy relacji jakie są miedzy osobami dorosłymi , dziecko-rodzic, rodzic lub dziadkowie- zięć , synowa –teść

TYPY PRZEMOCY

-> Gorąca

-> Chłodna

-> Strukturalna (jakaś struktura np. to zle zrobiłeś to jest konsekwencja)

-> symboliczna

-> rytualna (tradycja)

Formy przemocy :

  1. Fizyczna : czynna i bierna

  2. Przemoc psychiczna

  3. Przemoc seksualna

  4. Zaniedbanie fizyczne

  5. Zaniedbanie psychiczne

  6. Nadopiekuńczość

Przemoc seksualna : Nadużycia seksualne w małżeństwie i wykorzystanie seksualne dzieci.

Błędne koło przemocy :

Objawy fizyczne : sińce i obrzęki , nietypowe ślady po poparzeniach, rany cięte i kłute, blizny, apatia , reakcje agresywne, kompulsywne, zwiększona wrażliwość na dotyk, trudności w chodzeniu lub siadaniu.

Objawy emocjonalne : Wzrost napięcia emocjonalnego, niezdolność do rozluźnienia i wzrost lęku, tłumiony płacz, niska samoocena, chroniczny smutek ,wzrost natręctw , tików, zmienność nastroju

Objawy społeczne : nieufność, wrogość, wyuczona bezradność ,wybuchy złości.

Jak rozpoznać oznaki przemocy ?

Dlaczego kobiety kryją sprawcę przemocy ?

- Boją się utraty dzieci

- strach przed tym że same nie utrzymają dzieci

- strach spowodowany groźbami sprawcy

- strach przed osądzaniem przez innych.

- strach przed naruszeniem bożego prawa.

Potrzeby finansowe:

- jak poradzi sobie z utrzymaniem siebie i dzieci

Uczucia:

- kocha go

- chce go chronić i jest przekonania , że jej odpowiedzialnością jest pomóc mu się zmienić

- uczuje się odpowiedzialna za utrzymanie rodziny razem i nie chce , żeby dzieci cierpiały z powodu rozwodu rodziców.

- fałszywa nadzieja że wszystko się zmieni.

Cech rozpoznawcze osoby stosującej przemoc :

Mity dotyczące przemocy domowej :

  1. Bite kobiety to bardzo rzadko osoby ze średniej i wyższej klasy społecznej. Bicie kobiet występuje w środowisku proletariatu , w niższych klasach społecznych , wśród osób pochodzących z innych niż nasza grupa etniczna i kulturowa.

  2. Do bicia często dochodzi z winy kobiety, która prowokuje mężczyznę – po prostu prosi się o bicie, szuka tego.

  3. Bite są kobiety, które na to zasługują – są leniwe, rozpustne, są złymi matkami i żonami.

  4. Bite kobiety same chcą żeby je bito

  5. Bite kobiety to osoby chore psychicznie , świętego by wyprowadziły z równowagi

  6. Pobicie kobiety w tych warunkach to nic poważnego, nie wymaga pomocy lekarskiej i nie pociąga za sobą następstw.

  7. Bicie kobiet zdarza się raz na jakiś czas.

  8. Konflikty w rodzinie to sprawa rodzinna , nie należy się wtrącać.

  9. Jeśli kobieta chce odejść – odejdzie

10) Dzieci zawsze potrzebują ojca.

11) Mężczyźni którzy bija to ludzie w rozpaczliwej sytuacji, to ludzie bardzo agresywni bijący wszystkich w koło.

12) Policja i sąd mogą skutecznie ochronić kobiety przed biciem, jeśli tylko o to poproszą

13) Mężczyźni którzy biją to ludzie chorzy psychicznie

14) Mężczyźni którzy biją to alkoholicy

Gdzie możemy szukać pomocy ?

Wykład 9 10.05.2013


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Psych[1].Wychowania i nauczania-wyklady, Psychologia, wychowawcza
Wykłady z psychologii wychowawczej, studia różne, Opracowania
Autor opisuje 4 koncepcje psychologiczne człowieka, mteody wykład, teoria wychowania wykłady
Psychologia wychowania wykład 1
ps wych solowiej wyklady mini, WSTĘP DO PSYCHOLOGII WYCHOWAWCZEJ - WYKŁADY p
psychologia wychowania - wykłady, Psychologia, Psychologie - wszystko
Psychologia wychowawcza - wszystkie wyklady, Arteterapia i Animacja Społeczno-Kulturalna
97 ostatni wyklad WSPR psychologia wychowawcza[1]
wyklady - wychowawcza, Studia, Psychologia Wychowawcza
ps wych solowiej wyklady, WSTĘP DO PSYCHOLOGII WYCHOWAWCZEJ - WYKŁADY p
Psychologia wychowawcza wyklady w2
Psychologia wychowawcza wyklady
Autor opisuje 4 koncepcje psychologiczne człowieka, mteody wykład, teoria wychowania wykłady
Psycholgia wychowawcza W2
wyklad 5 psychoterapia schizofrenii
Wykład z Psychologii spolecznej, Psychologia społeczna

więcej podobnych podstron