Pedagogika antyautorytarna

Niell- zakładał jak Russo, naturalizm, od urodzenia dobry człowiek, później się przez społeczeństwo niszczy. Rodzice bazują na autorytecie, a nie powinni, tak samo nauczyciele. Jest cos w nas co nas popycha ku samorozwojowi Nill określa to mianem samoregulacji. Sam zacznie urzeczywistniać własne potencjalności. Zwraca uwagę (jak Korczak) na prawa dziecka, jakie prawa: prawo do wolności bycia sobą, prawo do odpowiedzialności za samego siebie, prawo do życia bez przemocy fizycznej i psychicznej, prawo do autoekspresji, dziecko powinno mieć prawo do prywatności, powinno mieć prawo do własnego seksualizmu i oświecenia seksualnego.

Pedagogika negatywna – wg nich pedagogika zawiodła jako narzędzie przemiany społeczeństwa,

Alice Miller – była przeciwna wychowaniu nawet jeśli nie było autorytarne, kwestionowano pedagogikę, zarówno teorię jak i praktykę pedagogiczną, uważano że wpływ pedagogiki nie jest mierzalny to jest wszystko względne, niektórych przedstawicieli zaczęto okrzykiwać jako antypedagogów. Wychowawca jest specjalistą od manipulacji, dlatego wg zwolenników antypedagogiki nauczyciel powinien odrzucić nastawienie aby cos zmieniać, kształtować, powinien zmienić całkowicie nastawienie. Nauczyciel musi odrzucić chęć do tego aby innych kontrolować, ponieważ to rodzi strach, lęk, a zachowania oparte o lęk stają się nieracjonalne. Zrezygnować z oczekiwań wobec wychowanków, bo takie oczekiwania psują relacje między ludźmi. Nie chcą pozostawić dzieci bez opieki, ale nie chcą wpływać negatywnie na dzieci (np. prace domowe). Byli tak uprzedzenie do słowa wychowywanie że unikali ich w swoich pracach, raczej pisano o pomaganiu, wspieraniu. Fałszywe jest utożsamianie dziecka z bytem ludzkim który potrzebuje pomocy specjalistów. Podaje kilka założeń na który składa się model wychowawczy (cala reszta modeli oprócz antypedagogicznego):

• Na milosc zasługuje tylko to dziecko które spełnia powierzone mu obowiązki

• Zle zachowania można wyeliminować poprzez zakazy

• Wychowawcy zasługują na szacunek apriori (przed doświadczeniem, wynikający z pełnionej funkcji, natomiast dzieci na taki szacunek nie zasługują)

• Posłuszeństwo ma czynić dzieci silniejszymi

• Skromność ma przysporzyć dziecku przyjaciół, a wysoka samoocena jest czymś szkodliwym

• Ciało jest czymś brudnym i wstydliwym

• Przekonanie że wychowawcy mają zawsze rację

Pedagogika postmodernizmu – odrzuca naukę jako pewnego pośrednika prawdy, co ma skutek w pewnych sposobach myślenia to to ze postmodernizm odrzuca wielkie narracje (opowiadania, które tłumacza człowieka i świat do końca, czyli judaizm, islam i religie). przyjmuje się ze nie istnieje obiektywna prawda. Złudne przeczucie o generalnym postępie ludzkości – myślimy że ciągle się rozwijamy. Ignorowanie myślenia o innych światach (alternatywnych) – np. duchów. Uważają ze rozwój wiedzy nie prowadzi do oświecenia społecznego. Uważają też że pojęcie wolności, autonomii, demokracji straciły na wartości bo nie ma jednej wiedzy, także uważają że każdą wiedze można zakwestionować, taką sytuacje umacnia kultura popularna. W tej edukacji rzeczywistość staje się bardzo zagmatwana, nauczyciel musi zrezygnować z funkcji takiego pana który wszystko wie. Nauczyciel powinien stworzyć warunki do edukacyjnej rozmowy. Został poddany w wątpliwość przez neokonserwatystów przedstawiciel Alan Blum (zwraca uwagę na młodzież akademicką)

Tomasz Szkudlarek – przedstawiciel postmodernizmu

Pedagogika personalistyczna – łączy się z postacią Emanuela Muniera (francuski filozof 1905-1950, dal podwaliny pod współczesny personalizm, dał on pojęcie osoby), bycie osoba wiaze się z niepowtarzalnością, Bolecjusz („o pociechach filozofii”, powiedział ze osoba to jednostka rozumnej natury). Nie jest to nurt który bardzo stawia na indywidualność, gdyż cenią społeczeństwo (powstające z pobudek racjonalnych), wspólnota (powstaje na bazie pewnej relacji), państwo (to społeczność), naród (to wspólnota). Niezwykle ważna jest koncepcja człowieka, gdyż stąd będziemy wybierać metody i sposoby wychowania.

Bartnik – filozof, zajmuje się filozofią państwa,

f. Adamski – odnosi personalizm do zależności panujących w rodzinach

kowalczyk – personalizm rozwija na płaszczyźnie kulturowej

stefan kunowski – prof. Pedagogiki z KUL-u

Wincenty Granat –

Karol Wojtyła – pojęcie personalizmu wprowadził w relacje rodzinne

Wyróżnia dwa poziomy w człowieku: ten poziom wegetatywny i psychiczno-duchowy zwrócenie ..osobowe wymiary istnienia człowieka (rozumnośc i wolnośc). Wolność ma charakter zewnętrzny jak i wewnętrzny. Zewnetrzna wyraża się w możliwości wyboru, wewnętrzna - pomimo zewnętrznego nacisku on pozostaje w środku wolny w podejmowaniu decyzji, ocenach. Cechą osoby jest jej biologiczność ona manifestuje się w ten sposób ze moje JA zwraca się do TY, ze urzeczywistniamy się w dialogu. Pedagodzy przychodzi z pomocą pewnemu naturalnemu rozwojowi człowieka, ale nie zamykają się tylko na naturalne sposoby wychowania. Ważne są także te kulturalne aspekty. Człowiek powinien się doskonalić, poprzez nabywanie pewnych cech osobowych, dlatego Munier mówi o procesie personalizacji. Podstawowym celem nauczyciela jest pchnięcie wychowanka aby szedł w stronę personalizacji (aby odkrył swój potencjał, możliwości i je twórczo rozwijać). Trzeba się zająć Majełtyka osoby (pomoc akuszerska przy narodzinach), rozumiane jako pomóc narodzić się w wychowanku osoby. Ten rozwój zakłada też naukę w grupach, w sposób pełny i wszechstronny. W ujęciu personalistycznym wychowanek jest podstawowym czynnikiem wychowania, gdyby ludzi nie było to by nie było kogo wychować. Nauczyciel jest kooperatorem który ma pomóc w wykształceniu wychowanka. Integralny humanizm – człowiek powinien być wrażliwy na wszystko , zarażenie go pewnymi wartościami…