Jako przykład idealnego rycerza przedstawie państwu Rolanda, głównego bohatera „piesni o Rolandzie” Josepha Bediera. Jeste to utwor aminowy który powstal w 11. w. Jest to piesn o tematyce starofrancuskiej epiki rycerskiej polegającej na wychwalaniu czynow bohaterów a w tym przypadku rycerzy. W piesni opisana jest ostatnia heroiczna walka tytulowego Rolanda z Hiszpanami w której ginie.
Przejdzmy do poznania Rolanda. Jest on francuskim hrabią i siostrzeńcem Karola Wielkiego. Pochodził z bogatego, świętego rodu. Był też prawą ręką cesarza. Arystokrata ten był dowódcą tylnego oddziału armii króla Francji. Żył w VIII w., był synem Ganelona z którym pozostawał do końca w konflikcie. Walczy u boku króla Karola Wielkiego, w podbiciu Hiszpanii, zajętej wówczas przez muzułmańskich Arabów.
Jego wyglad oczywiście odzwierciedlal idealny wyglad nie tylko rycerza średniowiecznego ale i ogolnego pojecia jak powinien wyglądać potezny i waleczny rycerz. Hrabia Roland to posiadacz nadludzkiej siły jest dobrze zbudowanym mężczyzną o blond włosach i jasnej twarzy. Posiadał lśniącą zbroję, hełm ozdobiony kamieniami i pokryty złotem. Miał miecz Durendal, który był własnością dziedziczną rodziny królewskiej .W rękojeści miecza znajdowały się relikwie co sprawialo jeszcze iż miał on nad soba opieke boska a wiadomo iż dla rycerza bog to wartość nadrzedna.
Posiadal on oczwiscie dame swojego serca która nazywala się Oda i była ona siostra Oliviera, każdy rycerz miał obowiązek kochac, bronic i wycwalac ponad wszystko swoja ukochana i stawac do wali za każdym zarem kiedy jego wybranka zosatla obrazona bądź urazona przez jakiegos innego rycerza. Oliwier jest to najwierniejszy kompan Rolanda. Każdy idealny rycerz miał swojego wirnego druha którego traktowal jak brata i zawsze stal u jego boku podczas walki. Rowniesz wiernym kompanem kazdego rycerza był jego rumak.
Oczywiście jego mottem były trzy najwazniejesze dla rycerza wartości „Bóg , Honor , Ojczyzna”. Walczył dla chwały Boga i kościoła z poganami, tym samym wiernie służył ojczyźnie i królowi. Bohaterskimi czynami rozsławia imię swoje, króla i Francji. To świadczy o jego kolejnej cesze jaka powinien posiadac idealny rycerz. Kolejnymi cechami potwierdzającymi moje zdanie mogą być np. wedle swojego motta walczy za wiarę, króla i ojczyznę i był im oddany, Był odważny, honorowy i mężny, gdyż poprowadził swój oddział do walki wtedy gdy nie było nadziei na zwycięstwo, nie odczuwał strachu, nawoływał swoich poddanych do walki mimo iż wie ze kleska jest nieunikniona, co świadczy również o jego lojalności wobec swojego krola oraz swoich kompanow, która jest tak wielka ze nie przestaje on nawet walczyc w obliczu pewnej śmierci, poddanie oraz wezwanie pomocy uznaje za hanbe . Doskonale zna rzemiosło wojenne i opanował sztukę walki, jako pierwszy wyrusza w boj i jest zawsze jednym z najznamienitszych rycerzy pośród walczacych. Posiada on niezwylka wytrzymałość oraz wole walki gdyz potrafi on onieważ walczył wiele godzin, a może nawet i dni pod rząd, jego miecz jest dla niego jak kompan i traktuje go jak swojego przyjaciela, Nawet gdy umierał był gotów ich bronić. Pobożność to jedna z jego głównych cech charakteru, był on w stanie za wiarę w Boga oddać życie, a w ostatnich chwilach swojego życia przepraszał Boga za swoje grzechy i modlił się do niego co rowniesz świadczy o tym iż nie jest on tolerancyjny wiarowo gdyz walczy on z poganami. Jest on bardzo pysznym i dumnym człowiekiem, okrutny i bezlitosny dla wrogow, traktuje on saracenow jak jakis gorszy gatunek. Można tez auwazyc u niego zle cechy gdyz przez swoja pyche i azrozumialosc ginie wiele francuskich rycerzy. Zycie dal niego nic nie znaczy i uwaza to tylko za epizod w istnieniu człowieka, mysli on tak przes swoaja gleboka wiare.
Te przykłady dowadza iż Roland jest zdecydowanie przykładem rycerza idealnego. W dalszej mojej pracy przedstwaie państwu jak obraz rycerza zmienial się na przestrzeni wiekow i epok literackich.
Pierwszym etapem zmian będzie zmiana w epoce baroku. Przedstawie tu dosc nietypowy przykład rycerza. Jest nim Don Kichote który jest bardziej karykatura rycerza niż jego przykładem. Świadczy to od odejściu od typowych wartości średniowiecznych.
"Don Kichot z La Manczy"
Głównym bohaterem powieści Miguela do Cervantesa pt. „Don Kichot z La Manczy” jest Alons Kiczano, który przybrał imię Don Kichot.
Był to ubogi szlachcic pochodzący w hiszpańskiej wioski La Mancza. Miał on około 50 lat. Mieszkał z gosposią, siostrzenicą i jednym parobkiem, który zajmował się gospodarstwem bohatera.
Kiczano był bardzo szczupłym mężczyzną, ale mimo to silnym i wytrzymałym. Tak autor przedstawia bohatera:
„Ciało jego mocnej było budowy, postać chuda, twarz pociągła wielce...”
Don Kichot jeździł na swoimi jedynym koniu, którego nazwał Rosynant. Mężczyzna ubierał starą zbroję, której pewne elementy były wykonane własnoręcznie. Kiczano jednak nie zwracał uwagi na to, że wyglądał śmiesznie. Tak Miguel do Cervantes pisze o postaci Don Kichota:
„Ów, skoro tylko rzucił okiem na dziwaczną postać rycerza na koniem, z kopią, tarczą i szyszakiem, co wszystko razem nie trzymało się kupy, bardzo był skłonny dotrzymać kompanii śmiejącym się do rozpuku niewiastom...”
Don Kichot lubił wstawać wcześnie rano i iść na polowanie, jednak jego ulubionym zajęciem było czytanie ksiąg rycerskich.
„W wolnych chwilach (...) oddawał się lekturze ksiąg rycerskich, i to z taką gorliwością a zapamiętaniem, że zaniedbywał przy tym i z kretesem zapominał o wszystkim, nawet o polowaniu i gospodarstwie...”
Bohater nie odkładał książki, dopóki jej nie przeczytał. Nie robił przerw ani na jedzenie, ani na sen. Jego chęć przeżycia równie niebezpiecznych i przynoszących chwałę przygód była tak silna, że zaczął się utożsamiać z postaciami ze swoich książek. To, o czym czytał, uważał za prawdę. Wymyślił dla siebie imię Don Kichot z La Manczy, gdyż wydawało mu się, że jest ono piękne i dostojne. Swojemu koniowi nadał imię Rosynant. Za damę swojego serca wybrał wieśniaczkę Aldonzę Lorenzo i nazwał ją Doną Dulcyneą z Toboso.
Don Kichot bardzo szanował kodeks rycerski. Zawsze starał się postępować według jego zasad. Na rycerza pasował go gospodarz pewnej karczmy. Kiczano to prawy, uczciwy człowiek, który zawsze stara się pomagać innym. Jego największym marzeniem była sława i miłość Dulcynei z Toboso. Bohater był również niezwykle mężny i wytrwały. Walczył, mimo że często był ranny. Nigdy nie przestawał wierzyć w zwycięstwo. Jego odwaga również zasługuje na podziw. Aby udowodnić, że nie boi się czarnoksiężników, chciał walczyć z lwami. Na szczęście zwierzęta były spokojne i nie rzuciły się na niego. Bohater miał bardzo bujną wyobraźnię, przez co czasami wpadał w tarapaty. Był również porywczy. Kiedy wmówił sobie, że wiatraki to niebezpieczne olbrzymy, nic nie mogło go powstrzymać przed natarciem. Don Kichot był bardzo łatwowierny. Kiedy Sanczo Pansa powiedział mu, że zwykła wieśniaczka to wspaniała Dulcynea z Toboso, ale czarodzieje ją zamienili, to Don Kichot uwierzył. Główny bohater powieści był wiernym swej pani mężczyzną. Bardzo kochał Dulcyneę i nigdy jej nie zdradził. To dla niej potyczkował się z napotkanymi ludźmi, przesyłał jej wiadomości. Rozmyślał o niej całymi godzinami.
Don Kichot był jednak traktowany jak błazen, szaleniec. Często przyjmowano go pod dach tylko po to, aby mieć ciekawą rozrywkę. Ludzie nie traktowali go poważnie. Uważali go za dziwaka, czasami zabierali mu pieniądze.
Mimo to Don Kichot miał kilku przyjaciół, na których mógł zawsze liczyć i którzy starali się go wyleczyć z obłędu. Do grana tych osób można zaliczyć: proboszcza, Samsona Karaskę, Sanczo Pansę, gospodynię, siostrzenicę.
Don Kichot tuż przed śmiercią odzyskał zdrowy rozsądek. Zrozumiał, że przeczytane książki nim zawładnęły. Spisał testament, pożegnał się ze swymi przyjaciółmi i umarł. Na jego grobie Samson Karaska napisał:
„Nawet w godzinie śmierci pozostał zwycięzcą
pogromił bowiem własne szaleństwo
i odnalazł swą dawną mądrość.”
Don Kichot zwyciężył samego siebie, swój obłęd, zamiłowanie do rycerstwa, które doprowadziło go do śmierci. Zrozumiał własne błędy i gdyby mógł żyć dużej, na pewno byłby wzorowym gospodarzem i przyjacielem.
Pierwsza zmiana w przemiania rycerskiej jest to iż rycerz w baroku nie musial być pochodzenie szlacheckiego i nie musial być bogaczem. Kolejna zmiana jest wyglad fizyczny, mianowicie donkichot nie był poteznie zbudowany i nie był już najmlodzszy lesz dalej wykazywal się wytrzymaloscia i krzepa. Zbroja jego nie była w idealnym stanie wiec w baroku rycerze nie byli opisywani jak w sredniowieczu jako pieknie odziani niemal bogowie. Wiec można ujac iż tylko wyglad zewnetrzny się zmienil w postrzeganiu rycerzy. Ich cechy charakteru jak i prezkonania zostaly niezmienione. Dalej w ich rzyciu byli obecni ich druchowie ich wierne klacze oraz posiadali oni damy swojego serca. Zawsze walczyli w slusznej sprawie i kierowali się honorem. Tak jak każdy rycerz byli dumni, waleczni i nieustraszeni o czym swiadczylo jego zaangazowanie w kazda walke, nawet w najgorszych okolicznosciach nie poddaje się i walczy np. za swojego konia czy broni dobrego imeinia swojej damy. Glownym prawem którego przestrzegal bylkodeks rycerski.
Kolejnym etapem analizy będzie epoka pozytywizmu. Tu przykladem jest arnold wielki rycerz z opowiesci sienkiewicza „krzyzacy”. Mamy jego obraz glownie pokazany na tle bitew i sytuacji glownie rycerskich.
Honorowi. Gdy Lichteinstein sugeruje, że przyjmie przeprosiny Zbyszka i Maćka, gdy zsiądą z koni i staną przed nim bez hełmów na głowach, odmawiają. Spotyka się to ze zrozumieniem Powały z Taczewa (s. 53, 54). Na taki despekt nikt się nie zgodzi. Kiedy podczas śniadania u króla, Kuno Lichteinstein zarzuca, że w Polsce panują pogańskie obyczaje (jak się niebawem okaże, chodzi mu o napaść na posła), rycerze nie posiadają się z oburzenia, ale gdy Zbyszko przyznaje się do winy, domagają się kary wymierzonej przez sąd (sprawiedliwi).
Polacy są odważni, wierni królowi, żywią szacunek dla swoich panów (np. dla księcia), darzą szacunkiem starszych i bardziej zasłużonych. Jednoczą się przeciw wspólnemu wrogowi. Dotrzymują danego słowa Człowiek uczuciowy, szlachetny, szybko zrozumiał, że stojąc po stronie Krzyżaków, służy złej sprawie.
wzor rycerza z tamtej epokio ni wiele rozni się
Aragorn, syn Arathorna II, narodził się w 2931 roku Trzeciej Ery, jedyny prawdziwy spadkobierca Isildura. W 2933 po śmierci jego ojca, jego matka postanawia osiąść wraz z nim w Imladris. Pan Rivendell, Elrond umiłował go jak syna i nadał mu imię Estel - Nadzieja. Świadomy niebezpieczeństwa, przez wiele lat nie wyjawiał mu jego pochodzenia. Gdy młody Aragorn ukończył dwadzieścia lat Elrond opowiada mu jego rodowód. Wtedy to Estel udaje się do Dalekich Krajów i rozpoczyna trwającą siedemdziesiąt lat walkę z Sauronem. W 2956 na swej drodze spotyka Gandalf Szarego - rozpoczyna się ich długotrwała przyjaźń.
Wieloletnie wędrówki sprawiają, że Aragorn mężnieje i "uzbraja się" w wiedze o zwyczajach różnych plemion. Staje się doskonałym tropicielem, wspaniale włada mieczem, i nabywa wiedzę lekarską. Wszystkie nabyte umiejętności miały przydać mu się w późniejszej wojnie. W 2980 roku spotyka w lasach Lorien córkę Elronda, Arwenę Undomiel, Gwiazdę Wieczorną, której ofiarowuje pierścień Barahira. W czasie pobytu w krainie Galadrieli na wzgórzu Cerin Amroth wymieniają się przyrzeczeniami wierności. Elrond dowiedziawszy się o tym zdarzeniu informuje Aragorna, że jego córka stanie się tylko wtenczas jego żoną, jeśli on zasiądzie na tronie połączonych królestw.
Wykazał się ogromną mądrością i pomocą na dworze króla Gondoru i króla Rohanu. To właśnie Aragorn z prośby Gandalfa, po wielu latach poszukiwań odnajduje Golluma, a zaraz potem spotyka Froda i staje się członkiem Drużyny Pierścienia. Po "śmierci" Gandalfa obejmuje przewodnictwo. Kiedy drużyna zostaje rozbita postanawia ruszyć w pogoń za bandą orków, która porwała Meriadoka i Peregrina. Każda jego decyzja okazuje się słuszna i wydaje "dobre plony: w późniejszym czasie. Biorąc udział w Bitwie o Rogaty Róg po raz pierwszy użył w otwartej walce Andruila - miecza-który-został-złamany, przekutego ze złamanego oręża Elendila- Narsila. Niosąc pomoc osaczonemu Gondorowi przebywa Ścieżkę Umarłych. Po zniszczeniu Jedynego Pierścienia zasiada na tronie Zjednoczonych Królestw.
Aragorn był odnowicielem królestwa Dunedainów w Śródziemiu. Jako Elessar rządził nim w latach 3019 Trzeciej Ery do 120 roku Czwartej Ery. Elrond dotrzymując słowa oddaje mu rękę Arweny, a on w Dzień Środka Roku ją zaślubia. Wyniesiono go na tron i ukoronowano pod trzema sztandarami: zielonym - Rohanu, błękitnym - Dol Amrothu i czarnym - Gondoru. Na głowie jego spoczęła srebrna korona Dunedainów - wykonany z mithrilu wysoki hełm wojownika, ozdobiony perłowymi i srebrnymi skrzydłami, podobnymi do skrzydeł morskich ptaków. Koronę zdobiło wokół siedem diamentów, u szczytu zaś hełmu klejnot Elfów jaśniał czystym światłem. Za jego rządów królestwo powiększyło swoje granice, żyło w pokoju oraz dobrobycie. W czasie Wojny o Pierścień znano go pod wieloma imionami: Obieżyświatem; jako kapitan Gondoru - Thorongil, a po wyniesieniu na tron znany jako Elessar Telkontar. Arwena dała mu syna i kilka córek. Aragorn umarł w 120 roku Czwartej Ery, a pochowano go w Rath Dinen. Po jego śmierci Arwena udała się do Lorien gdzie zmarła następnej zimy.