Drugi scenariusz październikowy

Małgosia Szafarska i szafka z zieloną szufladą

Podczas zajęć dzieci:

- czytają tekst opowiadania głośno, z odpowiednią intonacją

- wypowiadają się na temat przeczytanego tekstu i własnych przeżyć, rozmawiają o tajemnicach, marzeniach, skarbach i niebieskich migdałach

- szukają ukrytych skarbów i odczytują mapy

- poznają prawo małych i dużych ludzi do tajemnic i marzeń

- wykonują prace plastyczne.

Potrzebne będą:

„Świerszczyk” nr 20, komódka z dziecięcego pokoju albo kuferek lub skrzyneczka ze skarbami (np.: broszką, gałgankową laleczką, muszelką, starą monetą, porcelanowym słonikiem, kolorowymi kryształkami), prześcieradło, deska do krojenia, kilka słoików dżemu (który będzie poszukiwanym skarbem), pudełka, mapy z narysowanymi drogami do skarbu, migdały bez skórki, oblane niebieskim lukrem (woda, cukier, niebieski barwnik spożywczy), kromki chleba, zeszyty, kawałki tasiemek, nożyczki, igły, nici, kredki.

Uwaga pierwsza:
Dzień wcześniej proszę, aby każde dziecko przyniosło kawałek tkaniny o wymiarach 40 cm na 30 cm i swój skarb.
Uwaga druga:
Scenariusz ten można podzielić na trzy części. Pierwszą poświęcić marzeniom, drugą skarbom, trzecią zaś pamiętnikom.
Uwaga trzecia:
Słodki skarb możemy zastąpić kawałkami drewna, z których zrobimy potem drewniane pojazdy, kolorowymi koralikami, przygotowanymi z plastikowych słomek, z których wykonamy biżuterię.

Przebieg zajęć:
Siadam z dziećmi na dywanie, na którym znajduje się komódka z dziecięcego pokoju lub kuferek albo skrzyneczka ze skarbami, np.: broszką, gałgankową laleczką, muszelką, starą monetą, kolorowymi kryształkami.


Czytam opowiadanie o Małgosi („Świerszczyk” s. 14-15).

● Rozmawiam z dziećmi na temat tekstu i wspólnie próbujemy odpowiedzieć na pytania, odwołując się do opowiadania.

1. pytanie: Jak domownicy zareagowali na to, że Małgosia szperała w ich rzeczach?
2. pytanie: Jak zareagowała Małgosia, kiedy mama powiedziała, że podczas podwieczorku odbędzie się czytanie listu, który Małgosia dostała od Balbiny?

● Rozmawiamy o nowej zielonej szafce Małgosi, jej skarbach i najbardziej strzeżonym sejfie świata, a także o prawie każdego człowieka do swoich tajemnic.

Wyjaśniam, że każdy mały i duży człowiek ma prawo do tajemnic i marzeń. Może przechowywać w szufladach skarby: szklane kulki, kawałki sznurka, kamyki... Jeśli tego nie chce, nikt nie powinien czytać jego listów i pamiętników.

Jeśli chcemy, możemy pokazać komuś swoje skarby, przeczytać mu swoje listy lub zdradzić swoją tajemnicę.
Jeśli ktoś powierzy nam jakąś tajemnicę, nie możemy jej nikomu zdradzić.

Opowiadam dzieciom o tajemnicach i skarbach. Zwracam uwagę na osobistą wartość tajemnic, skarbów i marzeń.

● Prezentuję dzieciom zawartość mojej skrzyneczki. Opowiadam o swoich tajemnicach i listach: tych, które czytałam bliskim, i tych, których zawartość jest znana tylko nadawcy i mnie.

Opowiadam o skarbach, które są dla mnie bardzo cenne i nie sprzedałabym ich nawet za trzy worki pieniędzy i dwie skrzynie diamentów, ponieważ są dla mnie bezcenne. Wyjaśniam, że takim skarbem może być nawet drewniana broszka, którą dostałam od swojej mamy. Ona zaś otrzymała ją od swojej mamy, czyli mojej babci. A moja babcia od swojej mamy, która kupiła tę broszkę w małym sklepiku w Rumiankowie.

● Dzieci, które mają na to ochotę, prezentują swoje skrzyneczki i ich zawartość.

● Informuję dzieci, że są skarby, które są ukryte i należy je odszukać. Po czym zapraszam dzieci do zabawy. Dzielę dzieci na kilka grup i informuję je o skarbie, który jest ukryty w sąsiadującym ze szkołą ogrodzie.

● Każda grupa otrzymuje mapę i wyrusza na poszukiwanie skarbu.

● Po odszukaniu skarbów (słoików z dżemem), przynosimy je do szkolnej sali, smarujemy kromki chleba słodkimi owocowymi skarbami i zjadamy je.

Zachęcam dzieci do wykonania własnego pamiętnika i pisania w nim codziennie choćby jednego zdania.

● Dzieci owijają okładki zeszytów tkaninami, zszywają boki i przyszywają tasiemki, a na pierwszej stronie zapisują słowo: PAMIĘTNIK i ozdabiają ją kolorowymi rysunkami.

Przykrywam stół białym prześcieradłem, na które kładę drewnianą deskę z niebieskimi migdałami, które ukrywam pod niebieską serwetką.

Opowiadam dzieciom o marzeniach.

● Próbujemy odpowiedzieć na pytania: Czy warto marzyć? Czy wszystkie nasze marzenia powinny się spełniać? Czy każdy może mieć marzenia? Czy marzenia są potrzebne?
● Po zdjęciu serwetki każde dziecko wybiera sobie trzy migdały.


Wyjaśniam, co to znaczy marzyć o niebieskich migdałach. Rozmawiamy o znaczeniu dosłownym i przenośnym tego zwrotu.
● Dzieci opowiadają o swoich marzeniach: dużych i małych, spełnionych i o tych, które się nie spełniły.

Przymocowuję do ściany kartonik z czwartym prawem:

Każdy mały i duży człowiek ma prawo do tajemnic i marzeń, czyli może przechowywać w szufladach skarby: szklane kulki, kawałki sznurka, kamyki... Jeśli tego nie chce, nikt nie powinien czytać jego listów i pamiętników.

Joanna Krzyżanek

2

---