ScannedImage 9 (4)

82    Pisma świętego Patryka, biskupa

wstydem i hańbą. Proszę Boga, aby „im tego nie poczytał za grzech”¹.

²⁷    Po trzydziestu latach znowu znaleźli podstawę do oskarżenia^{2 3} mnie o to, co wyznałem zanim zostałem diakonem. Zaniepokojony, ze smutną duszą wyznałem mojemu najlepszemu przyjacielowi to, co popełniłem w swoim dzieciństwie w jednym dniu, a właściwie w jednej godzinie, ponieważ jeszcze nie miałem dość siły. Nie wiem, Bóg to wie¹³, czy miałem już wtedy piętnaście lat. Podobnie jak we wczesnym dzieciństwie, tak i wtedy nie wierzyłem jeszcze w Boga żywego, lecz pozostawałem w śmierci i niewierze, dopóki nie zostałem „upokorzony w prawdzie przez głód i nagość”⁴ i to codziennie.

²⁸    Z drugiej jednak strony nie udałem się do Irlandii z własnej woli, dopóki byłem prawie bez sił. Jednakże było to dla mnie dobre, bo Pan mnie poprawił i uformował, abym dziś był tym, co niegdyś daleko było ode mnie, abym troszczył się i dbał o zbawienie innych, podczas gdy kiedyś nawet o samym sobie nie myślałem.

²⁹    W tym dniu, w którym zostałem odrzucony przez wspomnianych ludzi wyżej, gdy noc zapadła widziałem w widzeniu nocnym⁵ tekst poniżający mnie umieszczony naprzeciw mnie i usłyszałem boski głos mówiący mi: „Na nieszczęście ujrzeliśmy twarz wyznaczonego z obnażonym imieniem”. On jednak nie powiedział: „Na nieszczęście ujrzałeś”, ale: „Na nieszczęście ujrzeliśmy”, jakby sam połączył się ze mną, tak powiedział: Kto was dotyka, dotyka źrenicy mojego oka¹⁶.

³⁰    Dlatego dzięki składam Temu, który mnie umocnił we wszystkim¹¹, za to, że mi nie przeszkadzał w wyjeździe, który postanowiłem i także w mojej pracy, w tym, czego nauczyłem się od Pana mojego, Chrystusa; lecz począwszy od tego momentu „odczułem niemałą moc w sobie”⁷⁸ i wiara moja została utwierdzona wobec Boga i ludzi.

³¹    Stąd też mówię otwarcie¹⁹, że moje sumienie nie wyrzuca mi nic teraz i na przyszłość. Boga mam za świadka, że nie kłamałem⁸⁰ w mowach, które wam przekazałem.

³²    Lecz bardziej boleję nad moim przyjacielem, czym to zasłużyliśmy usłyszeć taką odpowiedź. Komu ja powierzyłem duszę! Dowiedziałem się od niektórych braci przed tą obroną - w której nie brałem udziału, nie byłem bowiem w Brytanii ani nie ode mnie się zaczęło - że i on w czasie mej nieobecności przemawiał za mną, co więcej, wcześniej mi sam własnymi ustami powiedział: „Ty powinieneś zostać wyniesiony do godności biskupiej” - funkcji, której nie byłem godny. Lecz skąd wzięła się mu potem myśl, aby wobec wszystkich, dobrych i złych, publicznie mnie zniewa- ^{6 7}

76

77

78

79

80

1

   Pwt 24,15; 2 Tm 4,16.

2

   Por. Dn 6,5.

3

   2 Kor 12,2-3.

4

   Por. Ps 119,75; 2 Kor 11,27.

5

   Dn 7,13.

6

Za 2,12.

7

Tm 1,12. Por. Lk 8,46. Dz 2,29.

Ga 1,20.