DSC00106 2

7.7. Zaburzenia nerwicowe związane ze stresem,.. 511

3. myałpc cncepkdbmycłius (ME) - od czasu epidemii w Londynie w 1955i, i. fibrositis lub fibromyałpa - opisywana w podręcznikach reumatologii.

W późniejszym okresie te oddzielne nurty wykazywały tendencję do zbliżania się do siebie w kierunku diagnozy zespołu przewlekłego zmęczenia {chrome faogae syn* drome - CFS|, który został opisany po raz pierwszy w 1988 r., a więc prawie w sto bt po opisaniu neurastenii

Wesseły (1990) w artykule dotyczącym neurastenii i infekcji myaigic encephabmyc-Im tytułuje go znamiennie: „Stare wino w nowych butelkach⁰.1 tak termin „neurastenia⁰ pozostaje nadal aktualny w klasyfikacji ICD-10, podczas gdy klasyfikacja Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego DSM nie używa tego terminu już od trzeciej wersji, tj. od DSM-I11.

W badaniach Farmer i wsp. (1995), w których porównywano kryteria diagnostyczne neurastenii według ICD-10 i zespołu przewlekłego zmęczenia według DSM-II1-R, u prawie wszystkich badanych spełniających kryteria zespołu przewlekłego zmęczenia rozpoznano neurastenię według ICD-10. U 50% spośród badanej grupy rozpoznano również zaburzenia depresyjne lub lękowe, a 80% spełniało kryteria diagnostyczne zaburzeń snu.

Współwystępowonie łub „nakładanie się* na siebie objawów z grupy zaburzeń lękowych, depresyjnych, przewlekłego zmęczenia czy zaburzeń somatyzacyjnych może być powodem pewnych trudności diagnostycznych. Istnieją jednak dość jasno określone granice rozpoznawania zespołu przewlekłego zmęczenia, mimo że etiologia zaburzenia pozostaje nadal nieznana. Wymagany czas trwania zaburzeń nie powinien być krótszy niż 6 miesięcy, a typowe objawy to: zmęczenie o znacznym nasileniu, zaburzające funkcjonowanie fizyczne i społeczne pacjenta, bóle mięśniowe, bóle gardła, zaburzenia nastroju i snu oraz zaburzenia koncentracji (Buchwald i wsp, 1999). W zespole przewlekłego zmęczenia stwierdza się obniżone stężenie kortyzolu oraz podwyższoną aktywność serotoninergiczną - objawy przeciwne do stwierdzanych w zaburzeniach depresyjnych (Cleare i wsp., 1997, 2001). Zespól neurasteniczny, podobnie jak inne zaburzenia nerwicowe, ma uwarunkowania psychogenne, podczas gdy w zespole przewlekłego zmęczenia nie znaleziono relacji między wydarzeniami życiowymi a początkiem i nasileniem schorzenia (Cleare, 1997).

Trudno jest ocenić rozpowszechnienie zaburzeń neurastenicznych w sposób jednoznaczny. Dane dotyczące zapadalności na zaburzenia neurasteniczne są dość zróżnicowane. W badaniach Lecrubier i Weiller (1994) organizowanych przez WHO wśród 2000 pacjentów lekarzy pierwszego kontaktu rozpoznawano neurastenię u 2,9% według kryteriów ICD-10. W tym samym programie badawczym stwierdzono również, że u 36% pacjentów z zaburzeniami depresyjnymi obecne były objawy neurasteniczne.

Zachorowalność na neurastenię w badaniach długotrwałych grupy dorosłych w młodym wieku z okolic Zurychu oceniono na 1% w ciągu 10 lat (Merikangask i Angst, 1994). Odnotowano również, że zespół neurasteniczny był u części osób wczesnym objawem zaburzeń afektywnych, a u 50% badanych objawy zespołu były ciągle obecne w okresie katamnezy.

Badania epidemiologiczne w Los Angeles wśród osób pochodzenia chińskiego ujawniły zachorowalność na neurastenię na poziomie 3,6% w ciągu 12 miesięcy. Liczba ta była istotnie wyższa od wszystkich innych zaburzeń psychicznych rozpoznawanych w tej grupie. Pacjenci z zaburzeniami neurastenicznymi w porównaniu z pacjentami cierpiącymi na depresję i zaburzenia lękowe zgłaszali istotnie mniej