DSCF6770

370 Osiemnastowieczny klasycyzm

tym z Select Architecłure (1755) Roberta Morrisa, z fasadą zaadaptowaną z kolei z Quattro Libri Palladia. Był on pomyślany jako skromna wersja francuskiego pawilon. Jednakże w latach 1793-1809 Jefferson powiększył go i przekształcił w rozbudowaną willę z ośmiobocznym nakrytym kopulą centrum i niskimi skrzydłami. Jest on subtelnie powiązany z otoczeniem. Wytworne budynki gospodarcze, tworzące układ w kształcie litery „U", nie zostały usytuowane przed domem, jak u Palladia, lecz z tyłu, wokół ogrodu. Długie i niskie skrzydła gospodarcze, zakończone pawilonami mieszczącymi kancelarię prawniczą Jeffersona i biuro majątku, są tak wpasowane w zbocze wzgórza, by nie zakłócać widoku. Połączenie z domem uzyskały dzięki częściowo zagłębionym w ziemi przejściom przypominającym kryptoportyki takich rzymskich budowli, jak willa Hadriana w Tivoli i Villa Laurentin Pliniusza.

Przebudowa Monticello, ukończona w okresie sprawowania przez Jeffersona urzędu prezydenta Stanów Zjednoczonych (1801-1809), nadała mu charakter jednokondygnacyjnej budowli przypominającej wille starożytnego Rzy-501, 502 Po prawej i niżej. Thomas Jefferson: dom własny Monticello pod Charlottesville (od 1771, przekształcony 1793-1809) - plan i fasada ogrodowa mu lub współczesne antykizujące domy, takie jak Hotel de Salm (1783) w Paryżu Pierre'a Rousseau, w którym Jefferson - według jego własnych słów - „gwałtownie się zadurzył". Rozplanowanie wnętrza willi Jeffersona - z wyraźnym rozdzieleniem pomieszczeń ogólnodostępnych i prywatnych, wywodzącym się ze współczesnego Paryża - było asymetryczne i zawiłe. Niezwykły ciąg pokoi w kształcie