DSCN6328

IN DROGA

dzięki naszej pomocy straci okazję do danego doświadczenia I powtórzy mu się ono w przyszłości ponownie. Zauważ, on będzie cierpiał znowu. Teraz się na* cierpiał, brakowało mu być może chwili, aby zrozumieć przyczynę cierpienia^ i nigdyjuż więcej nie wróciłby do tego. I nagle zjawiamy się z Reiki, pomaganjM w imię dobra. A po pewnym czasie Jego problem znowu wraca i on znowu der* pi. Zyskał więc, czy stracił na naszej pomocy? Jeden z Mistrzów Reiki opowiadał kiedyś drobny epizod ze swego życia. Otóż zdarzyło mu się wędrować!)rzez Bieszczady. Pewnego razu natrafił na nieużywany od lat tor kolejowy. Pomlędzifl szynami maszerował dziarsko ślimak winniczek. Człowiek ten postanowił mu pomóc, więc przeniósł go ponad szyną na drugą stronę i puścił wolno. Wspanl$|l ły gest, prawda? On też tak myślał, aż do chwili, gdy przyszło mu do głowy, żc może ów ślimak szedł na przeciwną stronę toru. A on go być może cofnął z po* Iowy* drogi. Nie mówię jednak, żeby człowieka odtrącić. Dylemat Jednak pozo* staje, bo zbyt mało jesteśmy świadomi Prawdy.

Jednak ktoś może zarzucić, żc przecież nie można zostawić człowieka będące* go w potrzebie, szczególnie cierpiącego. Można mu jednak zaproponoy^ć&wró* cenie się o pomoc do innej osoby, która wykona zabieg. O ile rzcczywiścięchce sobie pomóc, skorzysta z tej możliwości. Często jest to tylko narzekanie i oczekiwanie, że pomoże ktoś inny. Tak jest wygodniej, a i jest ewentualnie na kogo zrzucić, w razie niepowodzeń. Ale taka pomoc ma krótkie nogi. Skutecznie może pomóc sobie tylko sam. Większość tych, którzy przyjęli Reiki przyszla m.in. dlatego, że mieli problemy zdrowotne i chcieli to zmienić. Zamiast szukać pomocy u innych, chcieli i zrobili to sami. Wielkość Reiki polega na tym, że nie ma uprzywilejowanych do czynienia dobra, ale może to robić każdy. Można ten dar uzyskać wjednej chwili, o ile tego naprawdę się chce. Niemniej ci, którzy nic dojrzeli do przyjęcia Reiki i odpowiedzialności za siebie nadal powinni korzystać z pomocy Innych.

Dylemat, którym się zajmujemy jest tym szerszy, że dotyczy nie tylko biorcy Reiki, ale także, a kto wie, czy nie przede wszystkim tego, który zabieg wykonu]0?l Wszelkie czyny, dobre i zle, wpływają na naszą bieżącą i przyszłą karmę. Czy ktoś sobie tego życzy, czy nie. Czy sobie z tego zdaje sprawę, czy nie. I nic ma tu znaczenia, żc ktoś potem powie, iż nie chciał, nie wiedział.

Sprawa karmy jest o tyle istotna, że obciążając ją sobie, jednocześnie wymuszaj my przyszłe zjawiska i zdarzenia, nic zawsze miłe, których mogliśmy unikną$4 Dziwiąc się później, że coś się wokół nas dzieje, a nie wiadomo dlaczego. Dlatego^ obstaję przy tej prostej klauzuli: „Niech się dzieje zgodnie z Twoją wolą", którą należy wypowiadać bezwarunkowo, jeśli się chce być bezpiecznym w tym, co się robi z Reiki. Tym sposobem można połączyć własne uczciwe chęci i rzeczywistą potrzebę ingerencji.Jeśli ta ingerencjajcst potrzebna, efekt gwarantowany, a i wy* konujący zabieg zyskuje duchowo, bo się do tego pośrednio przyczynił. Jeśli brak pozytywnych rezultatów, nie narażamy się na ryzyko, że próbowaliśmy mieszać w czyimś życiu. Pozostajemy więc czyści i bezpieczni. Nie budujemy dzięki temu naszej karmy ponad to, co będzie korzystne dla naszego rozwoju duchowego.

Reiki Jako inicjacja ijej następstwa są przede wszystkim dla Ciebie i twojego rozwoju. Wszelkie zaś działania na zewnątrz, poza sobą obciążone są potencjalnym ryzykiem. Jeżeli chcesz uniknąć tego ryzyka, spróbuj przeanalizować poruszany problem i wyciągnąć z niego wnioski. Na własny użytek i dla własnej korzyści.

Jest to chyba dobre miejsce, aby powledzlećjcdną rzecz. Niech każdy z czytelników przyjmie z mojej książki cokolwiek zechce i potrafi przyjąć. Może ją także odrzucić. Ale po zapoznaniu się z omawianymi problemami niech sobie zda sprawę, że nowo nabywana wiedza Jest zgodna z własną decyzją. Dzięki niej przyjmuje odpowiedzialność za siebie i swoje życic. A jednocześnie zdejmuje ją ze mnie, bo moją intencją jest przekazywanie, a nic ingerowanie.

Gęsi puch unoszący się w powietrzu lei kiedyś spada.

chińskie

Jak głoszą wszystkie niemal rcllgic, przynajmniej te największe, człowiek został stworzony jako doskonała Istota. Doskonała jak sam jej Stwórca. Człowiek ów jest człowiekiem, ale też jest swoim Stwórcą, z którego został wydzielony. Z tego też względu określenie na obraz i podobieństwo jest Jak najbardziej prawdziwe. Oczywiście w sensie duchowym. Dlaczego został stworzony? Tego nikt poza samym Stwórcą nie wie. Chociaż...? Możemy jedynie snuć domysły, ale to i tak nie zmienia stanu rzeczy.

Człowiek ów otrzymał jedno jedyne zadanie do zrealizowania w swoim życiu i w zamian za to życie. Tym celem jest odkrycie w sobie swojego Dziedzictwa i powrót do Korzeni, czyli do Boga. Z jakichś nieznanych powodów owa świadomość swojego pochodzenia i swej Istoty została w Człowieku zakryta. Przez kogo i dlaczego zakryta? Nie wiem, czy ktokolwiek na to odpowie. Pojawiają się jednak coraz częściej różnorodne informacje na ten temat. Niektóre z nich wydają się być, na obecnym etapie rozwoju Ziemi, wiarygodne. Mimo to wydaje mi się, żc w tej książce szkoda się zastanawiać nad tym problemem. Faktcmjcstjednak to, że ta świadomość została zaślepiona. I teraz należy ją jakby odblokować. Zwracam uwagę, że w trakcie swych działań nic nabywamy niczego nowego, lecz przywracamy i odsłaniamy to, co Już mamy. A tylko zostało to Jakby zapomniane. Przypomina to usuwanie śmieci lub zmywanie brudu z pięknej skóry. A więc przez umycie skóry nie nabywamy jej urody, myją tylko odsłaniamy.

A. dc Mello, mistrz opowiastek opowiedział kiedyś historyjkę, doskonale pasującą do tego, o czym mówię. Otóż jechał autokar wycieczkowy na wycieczkę.