larsen0439

439

19. Układy anestetyczne i wentylacja mechaniczna podczas znieczulenia

nieczne jest zastosowanie specjalnej technologii budowy parownika. TEC 6 (zob. ryc. 19.1) jest podgrzewanym i sterowanym elektronicznie parownikiem dla desfluranu, w którym anestetyk ten podgrzewany jest do 39°C. Powoduje to powstanie w komorze parownika stałego ciśnienia pary łownego 1460 mmHg. Ustawione stężenie desfluranu jest osiągane za pomocą sterowanego elektronicznie regulatora, który utrzymuje je na stałym poziomie, także przy zmianach przepływu świeżego gazu. Zakres wielkości przepływu świeżego gazu wynosi 0,2-10 1/min. W zakresie przepływów 5-10 1/min podczas stosowania 100% tlenu jako nośnika gazowego, odchylenia od wartości ustawionego stężenia podawanego desfluranu wynoszą maksymalnie ±15%. Przy przepływie między 2 a 5 1/min podawana ilość jest właściwie o ok. 8% niższa niż w przypadku wyższych przepływów, przy przepływie mniejszym niż 1 1/min i ustawieniu stężenia na więcej niż 12 %obj. - ok. 1% wyższa. Jeżeli nośnik gazowy składa się w 30% z 0₂ i w 70% z podtlenku azotu, to podawane z parownika stężenie może być o 20% niższe od wartości nastawionej. Ogólnie jednak ten parownik spełnia wymogi bezpieczeństwa prowadzenia znieczulenia z użyciem low-flow lub minimal-flow.

2.3.7 Ustawienie parowników

Opisane parowniki są podłączane między rotame-trami a właściwym układem anestetycznym lub układem oddechowym. W ten sposób zagwarantowane jest, że do parownika zawsze podawany będzie tylko świeży gaz. W przypadku urządzeń z tlenowym przewodem omijającym (bypassem 0₂) przewód ten nigdy nie powinien być przeprowadzony przez parownik.

2.4 Worki oddechowe

Będące w użyciu układy anestetyczne posiadają worki oddechowe jako rezerwuary świeżego gazu. Worki te służą przede wszystkim do tego, aby kompensować zmieniające się zapotrzebowanie pacjenta na gaz. Jeżeli chory wymaga więcej gazu, niż ustawiono to na rotametrze, może przy zachowanym oddychaniu spontanicznym pobrać dodatkową ilość najpierw z worka oddechowego. Podczas wydechu świeży gaz dopływa do worka oddechowego i jest tutaj magazynowany. Nadwyżka gazu ulatnia się przez zastawkę nadciśnieniową, którą można regulować.

Worek oddechowy służy jednak nie tylko do magazynowania świeżego gazu, ale również do prowadzenia ręcznej wentylacji pacjenta. Odbywa się to poprzez regularne uciskanie worka.

Przy zachowanym oddychaniu spontanicznym, obserwując ruchy worka, można klinicznie ocenić oddychanie pacjenta. Ważne:

J Zatrzymanie ruchów worka oddechowego podczas prowadzenia znieczulenia z zachowanym oddychaniem spontanicznym świadczy o niedrożności dróg oddechowych. Przyczyna musi zostać natychmiast wyjaśniona i usunięta.

Najważniejsze przyczyny:

-    niedrożność dróg oddechowych spowodowana zapadnięciem się języka

z powodu nieprawidłowego trzymania maski,

-    nieszczelne ułożenie maski,

-    zatrzymanie oddychania,

-    błędne połączenie rur oddechowych.

2.5 Rury oddechowe

Rury oddechowe służą do transportu gazów ane-stetycznych. Aby opór był niewielki, rury powinny być tak krótkie i tak szerokie, jak to tylko możliwe. Największy przekrój posiadają rury karbowane, których dodatkową zaletą jest to, że nie tworzą zagięć. Ponieważ rury te są rozciągliwe, mieści się w nich pewna część nastawionej wentylacji minutowej. Część ta należy do czynnościowej przestrzeni martwej i musi być brana pod uwagę podczas ustawiania wielkości wentylacji w aparacie do znieczulenia.

Używane rury oddechowe podczas oddychania spontanicznego odgrywają niewielką rolę w tworzeniu oporów oddechowych. Duże znaczenie mają natomiast wszystkie części układu aneste-tycznego o małej średnicy, a więc przede wszystkim rurka dotchawicza i różnego rodzaju łączniki. Zwiększają one opór oddechowy u spontanicznie oddychającego pacjenta, a wskutek tego i jego pracę oddechową. Może to spowodować, zwłaszcza u małych dzieci z chorobami sercowo-płucnymi, rozwinięcie się niewydolności oddechowej. Aby opory te były małe, należy w praktyce przestrzegać następujących zasad:

►    Stosować możliwie największe rurki dotcha-wicze.

►    Unikać ostrych krzywizn i nagłych zmian przekroju rur.

►    Wykorzystywać łączniki o łagodnym wygięciu, a nie łączniki wygięte pod kątem prostym.