larsen0445

445

19. Układy anestetyczne i wentylacja mechaniczna podczas znieczulenia

chowy przechodząc przez filtr sitowy ogrzewa się i nawilża. Filtry starszego typu miały bardzo gęstą siatkę, przeznaczoną dla procesu kondensacji. Z tego powodu ich opór i przestrzeń martwa były duże, dlatego były w mniejszym stopniu przystosowane do anestezjologii pediatrycznej.

Filtry służą nie tylko do ogrzewania i nawilżania powietrza oddechowego, ale również do jego oczyszczania z bakterii. W wyniku zastosowania w filtrze hydrofobowej membrany wilgotność powietrza wdechowego zwiększa się do 27-28 mg/i. Opór oddechowy nawet przy dużym przepływie gazu jest niewielki. Oczyszczanie gazu z bakterii i wirusów powinno być całkowite, co pozwala na obniżenie kosztów związanych z wymianą rur oddechowych i przeprowadzaniem częstych sterylizacji aparatu.

3 Poszczególne układy anestetyczne

Nie wszystkie stosowane obecnie układy anestetyczne, są zbudowane w podobny sposób z opisanych wcześniej części składowych. W zależności od występowania lub niewystępowania określonego elementu układy anestetyczne można podzielić w sposób przedstawiony w tab. 19.1.

Znieczulenie wziewne wykonywane za pomocą układu półotwartego, półzamkniętego i zamkniętego można przeprowadzić tylko aparatem do znieczulenia. Przy zastosowaniu układu otwartego, aparat do znieczulenia nie jest konieczny. Z praktycznego punktu widzenia należy pamiętać, że pojęcia „układ anestetyczny” i „respirator w aparacie do znieczulenia” nie są jednoznaczne. W razie zastosowania np. układu Kuhna chory nie jest wentylowany mechanicznie. Najczęściej jednak używane układy anestetyczne są podłączone do respiratorów lub z nimi zintegrowane, np. w aparacie Cicero (firmy Drager).

Tabela 19.1 Podział układów anestetycznych
Układ	Worek	Oddech
anestetyczny	oddechowy	zwrotny
Otwarty	nie	nie
Półotwarty	tak	nie
Półzamknięty	tak	częściowo
Zamknięty	tak	całkowicie

3.1    Układ anestetyczny otwarty

W układzie tym gaz anestetyczny, razem ze służącym jako nośnik gazowy powietrzem atmosferycznym., doprowadzany jest do dróg oddechowych pacjenta. Układ oddechowy cały czas kontaktuje się z powietrzem atmosferycznym. Worek oddechowy jako rezerwuar gazów anestetycznych nie jest konieczny. Oddech zwrotny wydychanych gazów nie jest możliwy. Nie można wpływać na wielkość oporu i eliminację C0₂.

Prototypem układu otwartego jest maska Schimmelbuscha. Maska ta składa się z dopasowanej do twarzy metalowej ramy, na której umocowanych jest kilka opatrunków z gazy. Maskę te przykłada się do twarzy chorego i skrapia płynnym anestetykiem wziewnym, np. eterem. Anestetyk paruje i razem z powietrzem atmosferycznym jest w'dychany przez maskę. Maksymalne do osiągnięcia stężenie eteru w powietrzu wydychanym wynosi 15 %obj. Nie można jednak w tym układzie kontrolować wdechowego stężenia eteru. Układ ten jest wprawdzie bardzo tani, ale prymitywny.

3.2    Układ półotwarty

W układzie anestetycznym półotwartym anestety-ki wziewne są transportowane i rozrzedzane za pomocą świeżego gazu. Świeży gaz i powietrze wydychane są od siebie ściśle oddzielone, tak że nie dochodzi do oddechu zwrotnego. Rozdzielenie powietrza wdechowego od powietrza wydechowego następuje za pomocą zastaw ki jednokierunkowej. W anestezjologii pediatrycznej stosowane są jednakże bezzastawkowe półotwarte układy anestetyczne. W tab. 19.2 przedstawiono różnice pomiędzy układami, w których nie występuje oddech zwrotny, i tymi, w których oddech zwrotny jest obecny.

W układzie z zastawką jednokierunkową cała mieszanina gazów wydechowych przedostaje się przez zawór umieszczony bezpośrednio przy pacjencie do wyciągu gazów anestetycznych-, pochłaniacz C0₂ w tym układzie jest niepotrzebny.

Układ półotwarty składa się zwykle z następujących elementów:

-    rotametru,

-    parownika,

-    worka oddechowego,

-    zastawki jednokierunkowej.

Te poszczególne elementy są najczęściej zintegrowane w używanym aparacie do znieczulenia.