larsen0904

904 II Anestezjologia ogólna

Ryc. 34.1 Oa i b. Konikotomia.

a)    Nacięcie więzadta pierścieniowo-tarczowego.

b)    Rurka wprowadzona do tchawicy przez nacięcie.

powietrza można zmniejszyć do 6-7 ml/ kg (400-600 ml) (ocena: klasa II b). Czas wdmuchiwania powinien wynosić l-2 s, a mchy klatki piersiowej muszą być widoczne. Wdmuchiwanie mniejszych objętości powietrza z jednoczesnym podawaniem tlenu może zapewnić wystarczające utlenowanie; może jednak dojść do hiperkapni.

Postępowanie przy bezpośredniej wentylacji powietrzem wydechowym:

► Jeśli pacjent jest nieprzytomny: odgiąć głowę!

►    Jeśli pacjent nie oddycha: wentylacja usta-nos.

►    Jeśli wentylacja usta-nos nie jest możliwa: zastosować manewr Esmarcha i wentylację usta-usta!

►    Niedrożność w obrębie jamy ustnej: zamknąć usta pacjenta i wentylować metodą usta-nos!

Sztuczne oddychanie metodą usta-nos (ryc. 34.11). Jest to postępowanie z wyboru, ponieważ umożliwia lepsze uszczelnienie, a ponadto można stosować niższe ciśnienie wdechowe. Mniejsze jest również ryzyko rozdęcia żołądka i wymiotów. Praktycznie przeprowadza się je w następujący sposób:

►    Najpierw odgiąć głowę pacjenta i zamknąć mu usta ręką ułożoną pod brodą.

►    Nabrać głęboko powietrza, nos objąć szczelnie ustami i mocno wdmuchnąć powietrze wydechowe do nosa pacjenta.

►    Pod koniec wdechu otworzyć usta pacjenta, aby ułatwić wydostanie się powietrza na zewnątrz.

Sztuczne oddychanie metodą usta-usta przeprowadza się w następujący sposób (ryc. 34.12 a do c):

Najpierw odgiąć głowę pacjenta do tyłu, w tym celu ułożyć jedną rękę na jego czole, drugą pod szyją.

^ Nabrać głęboko powietrza i usta pacjenta objąć szczelnie własnymi ustami (u dzieci usta i nos), następnie powoli (przez około 1,5-2 s) i mocno wdmuchiwać powietrze do ust pacjenta. W tym czasie nos pacjenta należy zacisnąć kciukiem i palcem wskazującym lub policzkiem ratownika.

W czasie wdmuchiwania powietrza oddechowego obserwować ruchy klatki piersiowej pacjenta.

^ Pod koniec wdmuchiwania uwolnić usta pacjenta, własną głowę odwrócić na bok i tym samym umożliwić pacjentowi bierny wydech, powinno być słychać i czuć wydobywające się powietrze. Następnie rozpocząć nowy cykl oddechowy: częstość oddechów u dorosłych wynosi 12/min, u dzieci ok. 20/min.

Podczas wentylacji metodą usta-usta konieczne jest zastosowanie wysokiego ciśnienia wdechowego. wtedy bardzo łatwo powietrze może dostać się do żołądka. Rozdęcie żołądka utrudnia dalszą wentylację i dodatkowo zwiększa ryzyko wystąpienia wymiotów i zachłyśnięcia. Jeśli w czasie wentylacji wystąpi silne wzdęcie brzucha i dalsze prowadzenie wentylacji jest utrudnione, to przez krótkie uciśnięcie okolicy pomiędzy mostkiem a pępkiem można powietrze z żołądka wycisnąć na zewnątrz. Aby uniknąć wymiotów i zachłyśnięcia, do tego zabiegu należy głowę pacjenta ułożyć możliwie nisko i odwrócić na bok.

Wentylację metodą usta-usta wykonuje się tylko wtedy, gdy przewody nosowe są niedrożne.