80 Podstawy dydaktyki ogólnej
Oprócz tego trzeba by umożliwić uczniom wykorzystywanie zdobytej w szkole wiedzy do przekształcania dostępnych im fragmentów rzeczywistości przyrodniczej, społecznej, kulturalnej i technicznej. Wcielenie wżycie tego postulatu jest jednak uzależnione od treści i metod, które by wspomagały rozwój zdolności i zainteresowań poznawczych uczniów, a przede wszystkim sprzyjały kształtowaniu samodzielnego myślenia i działania oraz skłaniały do samokształcenia.
Można przypuszczać, że konkretyzacja wymienionych postulatów
— oparta na zakrojonych na szeroką skalę badaniach empirycznych
— przyczyni się do powstawania programów odpowiadających zarówno wymaganiom społecznym, jak i indywidualnym potrzebom uczniów.
Teoria programowania dydaktycznego1
Pojawieniu się w połowie lat pięćdziesiątych nauczania programowanego towarzyszyła rozbudowa charakterystycznej dla niego teorii układu treści kształcenia, nazywanej niekiedy teorią strukturyzacji operatywnej. Teoria ta, w przeciwieństwie do opisywanych dotychczas, stanowi próbę formułowania odpowiedzi nie tyle na pytanie, czego uczyć na określonym szczeblu pracy dydaktyczno-wychowawczej, co raczej — jak to czynić w sposób optymalny. Dlatego też rzecznicy omawianej teorii przywiązują dużą wagę do starannej analizy treści kształcenia, a zwłaszcza składających się na tę treść wiadomości oraz zachodzących między nimi związków. W tym celu posługują się przeważnie metodą tzw. macierzy dydaktycznych oraz metodą grafów.
Macierz jest konstrukcją teoretyczną, z której korzysta dydaktyka w celu analizy treści kształcenia, struktury organizacyjnej szkolnictwa itp. Macierzą jest tablica złożona z określonej liczby kolumn i wierszy, których elementami są zwykle zera i jedynki. Zero symbolizuje brak związku między treścią rozpatrywanych informacji, zawartych w przedziałach figurujących wzdłuż przekątnej macierzy; jedynka wskazuje na występowanie takiego związku.
A oto zerojedynkowa macierz dydaktyczna obrazująca strukturę treści obszaru pojęciowego pt. „Rodzaje zdań ze względu na cel wypowiedzi" (Malutka. 1974, s. 27 i nast.). Na macierz tę składają się następujące informacje podstawowe:
„1. Ze względu na cel wypowiedzi zdania dzielą się na oznajmującc, pytające i rozkazujące.
2. Zdania oznajmujące są to zdania, w których mówiący oznajmia swój sąd o kimś lub o czymś, stwierdza, zaprzecza, przypuszcza o istnieniu czegoś.
3. Na końcu zdań oznajmujących stawia się kropkę.
4. Zdania pytające są to zdania, w których mówiący wypowiada pragnienie uzyskania od swego rozmówcy pożądanych informacji, tzn. pyta o coś.
5. Na końcu zdań pytających stawia się znak zapytania.
6. Zdania rozkazujące są to zdania, w których mówiący wypowiada rozkaz, żądanie, życzenie lub prośbę skierowaną do rozmówcy albo do osób, o których mówi.
7. Na końcu zdań rozkazujących stawia się wykrzyknik lub kropkę, zależnie od tonu uczuciowego, który chcemy zdaniu nadać (rozkaz, życzenie, prośba).
8. Zdania oznajmujące, pytające i rozkazujące, zabarwione przez mówiącego uczuciowo, nazywa się zdaniami wykrzyknikowymi.
9. Niekiedy uczucie przejawiajÄ…ce siÄ™ w zdaniu wykrzyknikowym zostaje wzmocnione przez dodanie na poczÄ…tku zdania (lub wyrazu) wykrzyknika.
10. Na końcu zdań wykrzyknikowych stawia się wykrzyknik".
Te same zależności można także przedstawić w postaci tzw.
macierzy Daviesa oraz grafu2 (patrz rys. 1, 2, 3).
1 |
2 |
3 |
4 |
5 |
6 |
7 |
8 |
9 |
10 | |
1 |
0 |
1 |
1 |
1 |
1 |
1 |
1 |
1 |
0 |
0 |
2 |
1 |
0 |
1 |
0 |
0 |
0 |
0 |
1 |
1 |
1 |
3 |
1 |
1 |
0 |
0 |
0 |
0 |
0 |
0 |
0 |
0 |
4 |
1 |
0 |
0 |
0 |
1 |
0 |
0 |
1 |
1 |
1 |
6 |
1 |
0 |
0 |
1 |
0 |
0 |
0 |
0 |
0 |
0 |
e |
1 |
0 |
0 |
0 |
0 |
0 |
1 |
1 |
1 |
1 |
7 |
1 |
0 |
0 |
0 |
0 |
1 |
0 |
0 |
0 |
0 |
a |
1 |
1 |
0 |
1 |
0 |
1 |
0 |
0 |
1 |
1 |
9 |
0 |
1 |
0 |
1 |
0 |
1 |
0 |
1 |
0 |
0 |
to |
0 |
1 |
0 |
1 |
0 |
t |
0 |
1 |
0 |
0 |
Rys. I. Macierz zerojedynkowa
Ryt. 2. Macierz Darictt
Opisowi nauczania programowanego poświęcono w całości rozdział VIII; tutaj przedmiotem uwagi jest wyłącznie opracowana przez rzeczników tego nauczania teoria analizy treści kształcenia.
Graty są to proste figury geometryczne, złożone z punktów (wierzchołków) i krawędzi łączących niektóre z tych punktów. Punkty oznaczają poaacrrgólne infomnł-cje. a krawędzie — związki zachodzące między informacjami Jeśli informacje są od siebie zależne, zaznacza się to strzałkami na poszczególnych krawędziach; jeśli nie - na krawędziach nie umieszcza się strzałek (por. Niemierko. 1991, s. 27-JO).