Zarz Ryz Finans R19a0

610 Zarządzanie ryzykiem finansowym

Wpływ na szybkość dostosowywania się cen na rynkach aktywów pierwotnych

Wpływ wprowadzenia instrumentów pochodnych na szybkość dostosowywania się cen był badany przede wszystkim w kontekście opcji. Dostępne dane, zestawione w tabeli 19.4, sugerują, że instrumenty pochodne mogą z powodzeniem zwiększać szybkość, z jaką dany rynek wykorzystuje informacje i koryguje ceny.

Robert Jennings i Laura Stark (1981) badali zachowanie się 180 akcji w latach 1981-1982 i stwierdzili, że ceny akcji, na które istnieją opcje stanowiące przedmiot obrotu giełdowego, szybciej dostosowywały się do nowych informacji (w szczególności sprawozdań finansowych dotyczących zysków spółek) niż porównywalne akcje, dla których nie istniały kontrakty opcyjne.

Douglas Skinner (1990) analizował zachowanie się 214 akcji w latach 1973-1986, stwierdzając, że po wprowadzeniu opcji ceny akcji słabiej niż dotychczas reagowały na sprawozdania finansowe.

Świadectwa te sugerują, że niektóre z treści informacyjnych zawartych w sprawozdaniach już wcześniej znajdowały odzwierciedlenie w cenach akcji, oraz odpowiadają koncepcji, zgodnie z którą opcje należą do bodźców skłaniających graczy do inwestowania w informacje na temat firmy. Wspomniane wcześniej badania Darmodarana i Lima również wskazują, że po wprowadzeniu na giełdę opcji akcyjnych ceny odpowiednich akcji szybciej absorbują informacje.

Tabela 19.4. Wpływ wprowadzenia instrumentów pochodnych na szybkość dostosowywania się cen

Autorzy badań	Wielkość próby	Okres	Wnioski
Jennings i Stark (1986)	180 akcji	1981-82	Ceny akcji, na które wystawiono opcje, szybciej dostosowują się do informacji o zyskach
Skinner (1990)	214 akcji	1973-86	Po wprowadzeniu opcji reakcja cen akcji na informacje o zyskach jest słabsza
Damodaran i Lim (1991)	200 akcji	1973-85	Po wprowadzeniu opcji ceny akcji szybciej dostosowują się do informacji

Wpływ na widełki cen kupna i sprzedaży

Z teorii wynika, że wprowadzenie instrumentów pochodnych powinno prowadzić do spadku widełek cen kupna i sprzedaży waloru pierwotnego. Widełki te mają dwa składniki. Jednym z nich jest „składnik zapasów” analizowany przez Demsetza (1968). Im wyższy jest koszt utrzymywania zapasu koniecznego, by