20130516403

DRUGA PŁEĆ

ny łup, intelektualistka zaś wk, że się ofiarowuje, wie, śt jest świadomością, podmiotem. Nie można na zawołanie zabić swego spojrzenia i zamienić oczu w skrawek nieba czy wody; nie można powstrzymać porywu ciała, które się rwie do świata, i przeobrazić je w niemy, choć rozedrgany posąg. Intelektualistka próbuje z tym większym zapałem, że boi się niepowodzenia; lecz ten .świadomy zapał jest również samodzielną działalnością i dlatego chybia nieraz celu. Intelektualistka popełnia błędy podobne do błędów, jakie dyktuje kłimakterium, usiłuje wyprzeć się swojego intelekrualizmu, jak starzejąca się kobieta próbuje ukryć wiek, ubiera się jak dziewczynka, przesadnie ozdabia kwiatami, fatałasz-kami, krzyczącymi materiałami, naśladuje dziecinną, rozradowaną mimikę, bziku je, podskakuje, gaworzy, udaje nonszalancję i swobodę, pło-chość i naturalność. W tym wszystkim przypomina jednak aktorów, którzy - nie odczuwając wzruszenia powodującego odprężenie pewnych mięśni - wysiłkiem woli kurczą mięśnie antagonistyczne, opuszczając powieki lub kąciki ust, zamiast pozwolić im opaść. Podobnie intelektualistka: chcąc udawać swobodę, robi grymas. Czuje to sama i to ją denerwuje; po twarzy przeraźliwie naiwnej przemknie nagle zbyt ostry błysk inteligencji, wargi, rozchylone w obiecującym uśmiechu, zwierają się niespodzianie. Podobanie się sprawia trudność, ponieważ nie ma w takiej kobiecie - przeciwnie niż w jej siostrach niewolnicach - czystej chęci podobania się; pragnienie czarowania, mimo że bardzo silne, nie przeniknęło do szpiku kości; gdy tylko czuje się niezręczna, zaczyna ją drażnić własna służalczość. Chce się zemścić, stosując męską broń: mówi, zamiast słuchać, wypowiada subtelnie myśli, odkrywcze uwagi, przeciwstawna się współrozmowcy, zamiast mu potakiwać, słowem -usiłuje uzy skać przew agę. Pani dc Starł, zręcznie używając obu metod, odnosiła błyskawiczne tryumfy - rzadko kto jej się oparł. Lecz postawa prowokacyjna, tak częsta między innymi u Amerykanek, raczej irytuje, niż podbija mężczyzn. sami ją zresztą prowokują własną nieufnością. Gdyby się zgodzili kochać zamiast niewolnic równe sobie istoty, jak czynią ci, którzy nie mają w sobie pychy ani kompleksu niższości, kobiety mniej obsesyjne dążyłyby do kobiecości, zyskałyby na naturalności i prostocie, pozostając w efekcie kobietami bez nadmiernego trudu, skoro, koniec końców, i tak nimi są.

Mężczyźni zaczynają się godzić z nową sytuacją kobiety; ta zaś nie czując się a priori potępiona, odzyskuje dużą swobodę. Dziś kobieca pracująca nie zaniedbuje swej kobiecości i nie traci seksualnej atrakcyjności. Ten sukces - będący już krokiem ku równowadze - nie jest jeszcze zupełny; kobiecie jest o wiele trudniej niż mężczyźnie nawiązać z płcią przeciwną takie stosunki, jakich pragnie, jej życie erotyczne i uczuciowe napotyka liczne przeszkody. Zresztą na tym punkcie kobieta niewól-}

742