CCF20090831220

416 Urzeczywistnianie Jif rozumowej scmtowiedzj:

mniej pozbawiona jest radości z samej siebie, kiedy pr awu temu się podporządkowuje, oraz świadomości własnej do-:

! jskonalości, kiedy je przekracza. Ponieważ dysponujący l przemocą porządek boski i ludzki jest czyim od serca i [oddzielonym, staje się on dla serca porządkiem po-i 1zornym (ein Schein), który powinien utracić również | jto,, co jeszcze mu towarzyszy, mianowicie przemoc rzeczywistość. JjPorządek ten może wprawdzie przypadkowo być co do. swej treści zgodny z prawem serca, które wtedy może gó tolerować, ale i wtedy istotą jest dla serca nie. sama zgodność z prawem jako taka, lecz to, że znajduje w . nim świadomość siebie samego, to, że zaspokoiło w nim siebie. Tam natomiast, gdzie treść ogólnej konieczności nie jest zgodna z sercem, konieczność ta nic jest nawet co do treści niczym samym w sobie i musi ustąpić przed prawem serca.

[s. Przejście prawa serca w rzeczywistość]

Jednostka wypełnia więc prawo swojego serca. Prawo to staje się porządkiem ogólnym, a przyjemność rzeczy-. wistością, która sama w sobie i dla siebie jest zgodna ^! z prawem. Ale w tym swoim urzeczywistnieniu prawo łimfąk tycznie wymknęło się jednostce i stało sięBez-\ pośrednio tyłko tym stosunkiem, który miał być zniesiony. Prawo serca właśnie wskutek swego urzeczywistnienia przestaje być prawem serca. W urzeczywistnieniu bowiem uzyskuje ono formę bytu i staje się potęgą ogólną, dla której to indywidualne serce jest obojętne; jednostka nie rozpoznaje już w tym swoim własnym porządku - - przez to, że go ustanawia — swojego porządku. Wynikiem urzeczywistnienia przez jednostkę jej prawa nie jest jej własne prawo, lecz—-wobec tego, że urzeczywistnienie to, chociaż samo }

W sobie będzie dziełem jednostki, jest jednak dla niej i czymś obcym —tylko to, żc jednostka zostaje uwi-^: J kłana w porządek rzeczywisty i poddana władzy, \ która jest dla niej nie tylko obca, ale wręcz wroga, ^: Przez ten swój czyn jednostka wprowadza siebie do 2&0 ogólnego elementu albo raczej ustanawia siebie jako ogólny element rzeczywistości istniejącej, a czyn jej i to zgodnie z sensem, który ona sama mu przypisuje —■ ma mieć znaczenie porządku ogólnego. Ale w ten sposób jednostka uwolniła, się sama od siebie; rozrasta się dla siebie jako ogólność i oczyszcza ze swej jednostko-wości. Toteż jednostka, która chce widzieć ogólność | tylko w formie swego własnego bezpośredniego bytu j dla siebie, nic rozpoznaje siebie w tej ogólności wolnej ¹, ] mimo że sama do niej należy, jako że ogólność ta jest j wynikiem jej własnego działania. W konsekwencji i działanie jednostki otrzymuje znaczenie odwrotne, mianowicie zaprzecza, porządkowi ogólnemu, ponieważ czyn jednostki ma być czynem jej serca jednostkowego, a nie wolną rzeczywistością ogólną. Ale jednocześnie jednostka faktycznie uznała tę rzeczywistość ogólną, ponieważ czyn oznacza ustanowienie swej własnej j \ istoty jako. wolnej rzeczywistości, 'albo inaczej mówiąc,) \j. uznanie rzeczywistości za^ swoją własną istotę.    /

Jednostka przez swoje pojęcie działania określiła bliżej sposób, w jaki ogólność rzeczywista, do której uczyniła się przynależną, zwraca się przeciwko niej.

Jej czyn jako rzeczywistość przynależy ogólności, ale treścią czynu jest jej własna indywidualność, która

1

W ogólności wolnej — w ogólności „wolno" puszczonej", uniezależnionej od jednostkowego prawa serca.