CCF20090831234

444 Indywidualność realna sama w sobie

dyną właściwą treścią tego, co jest celem jednostki. Treść ta jest wprawdzie treścią określoną, ale treścią jest ona w ogóle tylko o tyle, o ile to, co jest bytem samym, w sobie, rozpatrujemy w sposób izolowany. Naprawdę jest ona realnością na wskroś przenikniętą przez indywidualność, rzeczywistością taką, jaką świadomość jako świadomość jednostkowa posiada w sobie samej i która, jak dotąd, założona została tylko jako istniejąca (ais i seiend), a nie jako działająca. Dla działalności jednak określoność ta nie jest ograniczeniem, z którego chciałaby się wydostać, po pierwsze dlatego, że określoność ta rozpatrywana jako jakość istniejąca (ais seiende Oualitdt) jest [jedynie] prostym zabarwieniem elementu, w którym działalność się dokonuje, a po drugie dlatego, żc negatywność jest określonością tylko w odniesieniu do bytu; natomiast samo działanie nie jest niczym

innym, jak tylko negatywnością.Kiedy więc indy widu aL---

ność działa, określoność rozpływa się w negatywneści- -w ogóle, czyli w tym, co stanowi kwintensencję (In- .

begriff) wszelkiej określonościj ..........""

W działaniu i w świadomości działania prosta pierwotna natura wstępuje w różnicę przysługującą działaniu. Działanie występuje po pierwsze jako przedmiot, mianowicie jako przedmiot przynależny jeszcze świadomości, jako cel, a przez to jako coś przeciwstawnego zastanej rzeczywistości. Drugim momentem jest ruch celu wyobrażonego jako coś, co pozostaje w spoczynku, tzn. urzeczywistnienie celu jako jego odniesienie do rzeczywistości całkowicie formalnej i tym samym wyobrażenie samego tego przejścia, czyli [działanie jako] środek (Mittel). Wreszcie trzecim momentem jest przedmiot, ale już nie jako cci, którego człowiek działający jest świadom jako swojego celu, lecz jako taki,

który oddzielił się od działającego i jest dla niego czymś, co inne. ,

Zgodnie jednak z pojęciem sfery, która jest teraz j przedmiotem naszych rozważań ¹ ², różne te momenty i i strony muszą być ujmowane w ten sposób, by treść j pozostała w nich ta sama i by nic mogła tu wkradać / się żadna różnica, ani' różnica między indywidua!-i nością i bytem w ogóle, ani między celem i indywidualnością jako pierwotną naturą, ani między celem a zastaną 287 rzeczywistością, ani między środkiem a indywidualnością jako celem absolutnym, ani wreszcie między rzeczywistością jako dziełem (bewirkte Wirklichkeit), a celem, pierwotną naturą czy środkiem

Pierwotnie określona natura indywidualności, jej bezpośrednia istota, jest więc najpierw czymś, co nie zostało jeszcze założone jako działające i nazywa się przeto szczególną zdolnością, talentem, charakterem itp.

Tę swoistą barwę ducha należy uważać [teraz] za jedyną treść celu i za jedyną jego realność. Gdybyśmy chcieli wyobrazić sobie świadomość jako coś, co wychodzi poza tę realność i dąży do urzeczywistnienia "ni jakiejś innej treści, musieliby ś pry wyobrazić ją sobie j jako jakieś Nic, dążące do Niczego. . -

Ta pierwotna istota ³ jest następnie nie tylko treścią celu, lecz także sama w sobie rzeczywistością, -która poza tym występuje jako dane już tworzywo działania, jako rzeczywistość zastana, która ma być kształtowana w działaniu. Działanie bowiem nie jest [tu] niczym

Sfery zwierzęcego królestwa ducha.

W sferze tej bowiem — jak wiemy — duch i rzeczywistość są do siebie całkowicie wzajemnie dostosowane.

Pierwotna istota: pierwotnie określona natura indywidualności.