CCF20090831241

ś

ś

458    Indywidualność realna sama u> sobie

. Rzecz (Bing) zmysłowej pewności i postrzegania ma / więc teraz dla samowiedzy znaczenie tylko dzięki samej samowiedzy: na tym polega różnica między ! {rzeczą [zmysłową] (Bing) a rzeczą [umysłową] (Sache) . — i Ruch samowiedzy, z jakim będziemy mieli tu do czy-j nienia, będzie analogiczny do ruchu, z jakim mieliśmy I do czynienia przy zmysłowej pewności i postrzeganiu ¹.

i

¹ Wraz z rzeczą samą, czyli z rzeczą, jako uprzedmiotowionym wzajemnym przenikaniem się indywidualności i przedmiotowości, samowiedza uzyskała swoje prawdziwe pojęcie o sobie samej, albo inaczej mówiąc: w ten sposób samowiedza doszła do uświadomienia sobie swojej substancji, Ale samowiedza, tak jak ona tu występuje, jest jednocześnie taką świadomością substancji, która dopiero co się wytworzyła i która dlatego jest bezpośrednią świadomością substancji; i to właśnie jest owym określonym modus, w jakim ta duchowa istota jest tu obecna, jeszcze nie dojrzawszy do tego, by stać się substancją naprawdę realną. Rzecz sama posiada w tej bezpośredniej świadomości substancji formę istoty prostej; ta istota, jako istota ogólna, zawiera w sobie wszystkie swoje różnorodne momenty i wszystkim im przysługuje; ale jednocześnie odnosi, się do nich obojętnie jako do momentów określonych,

jest wolna dla siebie i jako taka wolna prosta, abstrak-cyjna rzecz sama ma znaczenie istoty. Poszczególne momenty pierwotnej określoności, czyli tego, co jest rzeczą (Sochę) tej oto jednostki, jej celu, jej środkowi samego działania, a nawet rzeczywistości, są dla tej bezpośredniej świadomości z jednej strony tylko poszczególnymi momentami, które może ona porzucić, z których może gwoli rzeczy samej zrezygnować — ale z drugiej strony, wszystkie te poszczególne momenty mają za istotę rzecz samą tylko w ten sposób, że jako ich abstrakcyjna ogólność zawarta jest ona w (an) każdym z nich i może występować jako ich orzecznik. Rzecz sama nie jest jeszcze podmiotem. Znaczenie podmiotu mają tylko owe poszczególne momenty, ponieważ przynależą one do sfery jednostkowości w ogóle, podczas gdy rzecz sama jest na razie tylko prostą ogólnością. Rzecz sama jest rodzajem, który znajduje się we wszystkich tych momentach jako w swoich gatunkach, ale jednocześnie jest od nich wolna.

[3. Wzajemne oszukiwanie się i substancja duchowa]

Uczciwą nazywa się taka świadomość, która z jednej strony doszła do idealizmu wyrażonego przez rzecz samą, a z drugiej strony posiada swoją prawdę w niej jako ogólności formalnej. Świadomości uczciwej zawsze chodzi tylko o rzecz samą i dlatego zajmuje się jej rozmaitymi momentami czy gatunkami, a jeśli nic uda jej się dojść do rzeczy samej w jednym z jej momentów czy w jednym z jej znaczeń, znajdzie ją właśnie dlatego w innych, osiągając zawsze to zaspokojenie, które, zgodnie z pojęciem tej świadomości, miało się stać jej udziałem. Świadomość uczciwa tak czy inaczej

1

Dialektyka indywidualności i jej dzieła, indywidualności i rzeczywistości doprowadziła do „rzeczy samej", która okazała się przedmiotem własnym safnowiedzy, jej substancją. Nie jest to jednak jeszcze ów „duch wewnętrzny wydobyty na zewnątrz jako substancja, która już dojrzała do swego istnienia" i w której „otwiera się dla nas świat styczności" (str. 396); jest to tylko świadomość tej substancji: modus istnienia tej, jeszcze nierealnej, przede tycznej substancji. Świadomość, której treścią jest tego rodzaju substancja, nie jest jeszcze świadomością etyczną i nazwana zostanie później „świadomością uczciwą".