a. v v
Wszelka debata o tożsamości jednostek i zbiorowości społecznych wiąże się z ich kontekstem historyczno-kuiturowym. Ukształtowane historycznie czynniki i przesłanki kulturowe składają się na zespoły cech, które tworzą tożsamość. Wyodrębnia ona realnie i w sferze świadomości cechy przynależenia i różnicy między określonymi jednostkami i zbiorowości ami. Proces owego wyodrębniania i odróżniania pomaga zakreślać granice między poszczególnymi tożsamościami, tworząc zarazem ich konstytutywne elementy.
Poznawanie konstytutywnych elementów tożsamości zaczyna się od podziału na ,ja” i ,fon” („ona''') lub na „my” i „oni”. Podział ten wymaga odpowiedzi na pytania: „Kim jestem?”, „Kim jesteśmy?” lub „Kim chcę być?”, „Kim chcemy być?”. Pytania te zakładają możliwość pojmowania tożsamości w skali jednostkowej, zbiorowej, lokalnej i globalnej, jak również w wymiarze etnicznym, rasowym, narodowym, państwowym i wspólnotowym. Na tej podstawie możemy stwierdzić, że w każdej skali i w każdym wymiarze tożsamość stanowi syraboliezno-kułturową reprezentację pewnej sumy zachowań i znaczeń praktycznych, określającą zarazem usytuowanie indywidualnych lub zbiorowych podmiotów w świecie oraz ich więzi. wzajemne,
W nauce o stosunkach międzynarodowych oraz w7 toku debat dotyczących polityki zagranicznej państw brane są najczęściej pod uwagę tożsamości etniczne, narodowe, państwowe i wspólnotowe. Odbijają one realne procesy wyrażania, potwierdzania i ochrony swoich tożsamości przez podmiotowych uczestników stosunków między narodowych. Mają zatem wpływ na dynamikę przejawiania