Scan0074 tif

o dziadka — zwierzał się Milordziak żonie. — Słyszysz, jaki znów wesoły?

Tymczasem radosne pogwarki w gnieździe nie ustawały, Dziadek chciał otworzyć drugą butelkę, ale ptak nie zamierzał już pić. Zaczęli klekotać ze sobą ciszej, zupełnie jakby się naradzali.

W pewnej chwili Wojtek rozłożył skrzydła i wyfrunął z gniazda. Nie oddalał się jednak, tylko krążył dokoła. Dziadek wodził za nim uważnie wzrokiem. Bocian klekotał coś bez przerwy, a stary tylko słuchał.

Co pewien czas Wojtek odpoczywał, następnie znów wzbijał się w powietrze i prezentował bardziej skomplikowane tajniki lotu.

Ludzie nie mogli zrozumieć, co to wszystko ma znaczyć.

—    Czy ten bocian zwariował?— pytali.

—■ Coś mu się widać musiało pokręcić we łbie od tej gorzały — mówili.

Skubany cieszył się z tego powszechnego zainteresowania ptakiem. Przynajmniej turyści byli zajęci i nie zawracali mu głowy.

—    Mógłby tak sobie polatać jeszcze parę dni — westchnął.

Ptak nie przerywał pokazów. Powietrzne ewolucje trwały już trzeci dzień. Teraz, w czasie krótkich odpoczynków w gnieździe, coraz mniej klekotał i dziadek rzadziej mu odpowiadał.

Tego dnia wzmożone popisy trwały od wczesnego rana. Dziadek jak zwykle podzielił się z kamratem śniadaniem, ale wódki nie tknęli. Ludzie przeczuwali, źe stanie się coś nadzwyczajnego.

Gdy turyści spożywali w hotelu obiad, potężny klekot poderwał ich na nogi. Wybiegli przed drzwi i zobaczyli na niebie stado bocianów. Kilkunastu skrzydlatych .przybyszów krążyło nad topolą i wtedy stało

ISO

i.,    ,

u^{1 !} f li lii —:•:^:I;>^!4■ 11.1,:j;_s • =    ' ':• •

■    ^:->rf ^l'^ł *.......Wij    h -',1: = ■•    .;■■    •

k    * ^{K    J    ,}.‘¹ .«.....''-i ^li'^' m"'i '•f'i.^|ł

.    ł i J- ■' i I ' ' I,:    , i . : ' r.    •    -

'    l ł ¹    <•'    ..ł    f:    -    ••    .    ..

* ł*

• I

1

1^:

pi

I

; i

I

I

t

\

i

)

• J

' J

J

•1

i

i

I

r

I

r I 'j

11 •I

I

!

. I .. I

i

f' I. I

■!ijł

•ił

I •

i:*

I

ll

się jasne, że wywołują swojego ziomka, a może i tego chorego, którego nigdy nie widzieli.

W gnieździe zapanował ruch. Wojtek, przynaglany, stanął na krawędzi i rozłożył skrzydła. Okrzyk zdumienia wyrwał się z piersi ludzi, gdy zauważyli, że dziadek zrobił to samo. Turyści nie mogli pojąć o co chodzi. Skąd raptem w gnieździe wziął się człowiek ze skrzydłami u ramion.

Pierwszy poderwał się W oj tek. Dziadek zamachał skrzydłami, jakby chciał jo wypróbować przed daleką podróżą, po chwili odbił się od krawędzi gniazda i zawisł w powietrzu. Machnął raz, drugi i już był przy

Wojtku, który przez cały czas się za nim oglądał.

—    Tato! — zawołał Milordziak i wyciągnął ręce do góry, jakby chciał złapać ojca, ale uświadomił sobie, że próżne wysiłki i dał spokój.

A tymczasem bociany zakreśliły ostatnie koło nad topolą, wzięły dziadka do środka i poleciały prosto na południe. Człowiek ze skrzydłami stawał się coraz niniejszy i mniejszy, aż wreszcie rozpłynął się w powietrzu i znikł ludziom z oczu. Ciszę przerwał głośny płacz .kobiety.

—    Nie płacz, matka — powiedział Milordziak do żony — dziadek wróci do nas na wiosnę.

Ludzie rozchodzili się poważni i zamyśleni. Nikt nie dowcipkował, nie zadawał niedorzecznych pytań. Wszyscy byli do głębi poruszeni.

Tylko Skubany stał nadal i ściskał dłońmi skronie.

—    Czy ja zmysły tracę? — wyszeptał. — Co tu się dzieje w tych Dzyndzy lakach? I co ja powiem ludziom?

Na Szczęście słowa były zbędne. Turyści uczestniczyli w czymś tak pięknym i wzniosłym, że ludzki język jest zbyt nieporadny, aby to opisać.

I

i

i

i

i

i

j

^;! _s ii.

i

r.

I'

i

ll

151