0002401

46

—    Tak, mój kuzynie — odrzekł zasmucony Raul — drogi nasz wuj niedawno żyć przestał.

Baronowa zasłoniła suche oczy chustką.

—    Biedny mój brat — wyszeptała głosem, który usiłowała uczynić drżącym — okazywał się niesprawiedliwym, okrutnym względem mińe i mego syna a pomimo to kochałam go... Śmierć jego'głęboko mnie zasmuca...

—    A czy zrobił testament? — zapytał Filip.

—    Nie sądzę... ustnie dał mi poznać swoje życzenie.

—    Czy opieczętowanie zostało zrobione w pałacu?

—    A pocóż? Słyszałem nieraz wuja jak mówił, że brat jego Gilbert umarł przed wielu laty w Ameryce, a może dwóch tylko jest spadkobierców: moja ciotka i ja, majątek musi być przecie podzielony między nas...

—    Słusznie — rzekła baronowa — opieczętowanie jest zbyteczne. Czy potrzebujesz nas Raulu?...

—    Tak jest, moja ciotko... Przyszedłem was prosić, ciebie i Filipa, ażebyście mnie zastąpili przy zwłokach naszego krewnego, podczas mojćj nieobecności.

—    Jesteśmy gotowi — rzekł Filip z żywością — matka i ja udamy się natychmiast do pałacu. Zresztą potrzeba ci z pewnością spoczynku, widzimy, żeś zupełnie wyczerpany.

Eaul uścisnął ręce ciotki i kuzyna, wsiadł do powozu oczekującego go na dole. Skoro tylko wyszedł, spojrzeli po sobie matka z synem.

—    Jeżeli się nam poszczęści, to, jeśli testamentu żadnego brat nie zostawił, to przypadnie na nas połowa majątku - rzekła baronowa.

—    Tak, majątek musimy posiadać — rzekł

Filip.

—    Ależ to niepodobna. Powiedz mi, jak to może być moźebnem.

_ Pozostaw mi to matko, powiem ci późaiój, co zamierzam. A teraz w drogę.

Baronowa wyszła i wdziała na siebie żałobne ubranie, przyczem oboje skierowali się ku ulicy Ga-ranciere i przez całą drogę nie zamienili- pomiędzy sobą ani słowa. Każde na swój sposób myślało o spadku po zmarłym i ani spostrzegli, jak woźnica zajechał przed pałac zmarłego Maksymiliana de Vadans.

Honoryusz pospieszył otworzyć drzwi przedsionka i ukłonił się nizko a następnie zaprowadził ich do pokoju, gdzie spoczywał zmarły. JF.lip i matka jego zbliżyli się do łoża śmiertelnego i przyglądali się małej i wychudłej twarzy Maksymiliana. Pani de Garennes przyklękła przy zmarłym i zdawała się odmawiać modlitwy, Filip tymczasem zwrócił się do kamerdynera Honoryusza i pytał go, jakiego chory miał lekarza?

—    Żadnego, proszę pana barona.

—    Jakto żadnego, — badał Filip, który zdawał się być tern bardzo zdumiony.

—    Żadnego. Przyjmował tylko na uspokojenie nerwów miksturę, którą z poezątku ja mu podawałem a następnie do sarnćj śmierci pan Iłaul?

—    Zkądże brał tę miksturę?

—    Przyprawiono ją w aptece pałacowćj, która pozostała jeszcze od czasu, jak doktór Gilbert mieszkał w tutejszym pałacu.

—    Czy sądzisz, że wuj mój zrobił testament?