0284

257

Powstanie i rozwój rodu ludzkiego.

Palaeotlieriuin magnum.

Niżej zwierz ten odbudowany przez Cmiera.

Według oryginału w muzeum ogrodu botanicznego w Paryżu*

u tego nosorożca etruskiego, tak też kostna przegroda nosowa niezupełnie jest rozwinięta u gatunku większego, Rhinoceros leptorhinus (R. Merckii), którego szczątki kopalne prawie zawsze znajdują się wespół z kośćmi słonia starego. Tenże sam stosunek zachodzi pomiędzy mamutem a innym nosorożcem, Rhinoceros tichorhinus, dającym się łatwo rozpoznać z nosa zupełnie skostniałego. Twór ten był widocznie tak przystosowany do zimna jak i większy jego towarzysz, znaleziono bowiem w Syberji całkowitą jego głowę, pokrytą futrem gestem. Do towarzystwa słonia południowego, a po części i słonia starego, należały i inne jeszcze twory, które znosić mogły jedynie ciepły klimat. Wody Afryki północnej w czasach pliocenicznych zamieszkiwał koń rzeczny, Hippopo-tamus major, nieco większy od dzisiejszego „Hippo-potamus amphi-bius“, zresztą nie różniący się od niego. Szczątki jego znaleziono również w St. Prest, pod Grenelle i w Chel-les, oraz wAnglji południowej. Ponieważ koń rzeczny nie może utrzymać się w wodach, które na jakiś czas marzną, przeto pobyt jego świadczy o trwałem cieple klimatu w początkach okresu czwartorzędowego, co też potwierdzają rośliny kopalne, jak figowiec i wawrzyn, znalezione pod Fontainebleau.

Wszechświat i człowiek.—Tom fi

33