0037

_oe>    Powstanie i rozwój loilu ludzkiego.

tworzące górne brzegi oczodołów, nadawały głowie cechę takiej dzikości i zwierzęcości, że profesor Schaaifhausen w^r Bonn, który zajął się naukowem rozpoznaniem materjału tak cennego, dostrzegł w człowieku z doliny Meander formę niższą rodu ludzkiego, pewien stopień pośredni między człowiekiem a małpą. Było to zrządzenie szczególne, że szczątki te znalezione zostały AYłaśnie w czasie krytycznym, gdy przełomowe idee Darwina w żywem podnieceniu utrzymywały umysły ogołu. Darwin wprawdzie sam jeszcze ze swej teorji przeobrażeń nic w^rysnuł następstw⁷ co do człowieka, każdy jednak

Profil łomów wapienia w Ehrigsdorf pod Wejmarem,

gilzie znaleziono szczątki zwierząt ssących, spółczesnych myśliwcom z Taubach.

Według fotografji.

człowiek myślący dojść już musiał wtedy do wniosku, przyjętego przez wielu badaczy, jak K. Vogt i in., że człowiek stanowić nie może wyjątku od praw stopniowego rozwoju i przeinaczania, które Darwin wyprowadził dla całego świata zwierzęcego i roślinnego. \^Ta poparcie pomysłu tego o nizkiem pochodzeniu człowieka chciano oczywiście zobaczyć istotnie takie ogniwa pośrednie między człowiekiem a niższym stopniem, na którym mieszczono „małpę", rzecz zatem jasna, że czaszka z Ncaudertal stała się jabłkiem spornem stronnictw'. Przeciwnicy „transformizmu", teorji rozwoju w ogólności, odmawiali jej wszelkiego znaczenia. Mogli się słusznie na tern opierać, że przy jej AYykopywaniu stosunki ułożenia geologicznego nie były