KSE9262 II L40

222

najmniej innych, którzy mężnem sercem golowi są po-ledz w walce z poganami, od bitwy nie odwodzi.» Dj tknięty do żywego tak bolesnym wyrzutem, szlachetny wo jewoda Krakowski «Przepowiadani ci, rzekł do przeciw-nika, przez Boga żywego, że ty dziś szkaradnie z pola_ hity} acieczesz, a ja na niem zacną śmiercią polegnę!» (1) W tern zagrzmiały trąby i kotły, Witów d dał fatalne tą rażą hasło do boju, powtórzyli je liczni książę ta i wodzowm, a pierwszy napad chrześcijańskich zastępów tak był dzielny, że tłumy Mongołów dowodzone' od starego Edygi, zmieszały się i już nadzieję jiewną zwy-cięztwa Litewskiemu książęciu uczyniły. Ulał on działom które do boju przeciw' Azyalom wy pro wadził; ale to zaufanie większem było niż obiecywany z nich skutek, w dzieciństwie sztuki wojennej ówczesnej. Tymczasem han Timur-Kutłuk, nauczony wojować w obozach Tamer-lana, widząc szczupłość szyków Litewskich i sprzy mierzo nych z niemi, zaszedł im nagłe z ho ku ze świeżemi pułkami Tatarów którym dowodził, i samą przewagą liczb', złamał je niebawnie. Sprzymierzeni z Litwą Tatarowie Toktamysza, pierwsi plac haniebnie opuścili walka jednak i rzez. okropna długo trwały, aż nakoniec popłoch ogarnął wojsko chiześcijańskie. Znużone bojem, parte coraz liczniejszemi tłumami lej dziczy, szukało ratunku w uoieezce i wkrótce puszto w rozsypkę. Rznięto uciekających do nocy; sam Witowa], ów sławny wojownik którego dzielny oręż umiał zachwiać*¹' całą północ Europy, musiał uchodzić z pogromu, zmieniając konie dla szybkości, nalegany od Sędziwoja Ostroroga i Dobrogo-sta z Szamotuł, dow ódzcow straży jego pi zybocznej, że-

1

Acrius invectus et sermonis indignitate accensus: „Propitio in-quit, Deo, et te hodierna die turpitei fugiturum, et me hone-ste moriturum confido.” Dług. Lib. X.. 15 7.