Magazyn6
7401

866

DICEY ALBĘ RT VENN — DIETZEL HEINRICH

oznaczający w ostatecznej analizie kontrolę aktów organów administracyjnych przez sądy zwyczajne.

Fundamenty nauki angielskiego prawa konstytucyjnego, położone przez Dicey’a, stoją — wyjąwszy zasadę rule of law — nienaruszone po dzień dzisiejszy. Jest to wynikiem szerokiego horyzontu widzenia, jasności prawniczego myślenia oraz niezwykłego zrozumienia dynamiki ustrojowej, które to właściwości znamionują twórczość Dicey’a. Pewien konserwatyzm prawniczy, odpowiedzialny za niedociągnięcia niektórych konstrukcyj Dicey’a, nie umniejsza znaczenia jego dzieł, których poznanie stanowi klucz do zgłębienia istoty i rozwoju angielskiego prawa konstytucyjnego.

Najważniejsze prace: Introduction to the Study of the Law of the Constitution. i wyd. 1885 (przekład polski p. t. Wstęp do nauki o prawie konstytucyjnem. 1907) oraz Lectures on the Relation between Law and Public Opinion in England. 1905.

Literatura: DŁcklnaon Administratire Jusiice and the Supre-macy of Law Combridge, Man. 1927 — Robinmon O. E. R.r Public Aulhoriiies and Legał Labiiity. London 1925. — Rob-mon W. A.: The Report of the Committe on Ministera Powera „The Political Qaarlerly**. T./JJ. Nr. 3.1932Wachiotoski Z, Suwerenność prawna i polityczna w historji i teorji angielskiej Lwów 1937.

Zenon Wachlowski.

Diehl Kar’.

D. ur. się w 1864 r. w Frankfurcie nad Menem. W r. 1898 objął katedrę ekonomiki w Rostocku, w r. 1899 został mianowany profesorem w Królewcu, skąd w r. 1908 przeniósł się na katedrę w Fryburgu. W teorji ekonomiki wzorował się na Stammlerze, Bernhardim, Hermannie i Lexisie. Uważał, że niema ogólnych praw ekonomicznych, któreby posiadały powszechne zastosowanie, niema również praw ekonomicznych, działających w określonych epokach. Przeciwstawiał się więc tak klasykom, jak i młodszej szkole historycznej. Odrzucał zupełnie metodę abstrakcji i izolacji, stosowaną przez teoretyków. Na podstawie dokładnych badań empirycznych, realistycznych i takich, które odnoszą się do konkretnych faktów, ekonomista może stwierdzać tylko pewne ogólne tendencje, istniejące w życiu gospodarczem. Tendencje te jednak nie są prawami. Mimo to tendencje te D. formułował analogicznie do praw klasycznych, opierając się na klasykach angielskich i niemieckich i uważając się za kontynuatora ich myśli. W zagadnieniach pieniężnych był metalistą. Poddał doskonałej krytyce teorję państwową Knap-pa. Był znanym obrońcą i propagatorem ceł zbożowych. Bronił ich przeciw zarzutom Brentana, podnosząc że nie można przy pomocy teorji udowodnić większych korzyści wolnego handlu, oraz przeciw Dietzlo-wi, który starał się wykazać szkodliwość ceł przy pomocy specjalnie skonstruowanej teorji, t. zw. Kontrartheorie. Dał dobrą analizę teoryj socjalizmu, anarchizmu i komunizmu.

Ważniejsze prace: Proudhon, sein Leben und seine Lehre. 1888—1896. — Sozial-wissenschaftliche Erlauterungen zu Dawid Ricardos Grundgesetzen der Volkswirt-schaft und Besteuerung. 1905. — Uber So-zialismus, Kommunismus und Anarchismus. 1900. — Theorethische Nationalókonomie. 1919 i 1924. — Die Diktatur des Proleta-riats und das Ratersystem. 1920. — Arbeits-intensitat und Achtstundentag. 1921. — D. und Mombert: Ausgewahlte Lesestiicke zum Studium der politischen 0'konomie. 1910 — 1923. — Sozialismus und soziale Bewe-gung im 19 Jahrhundert. 1897. — ^!ber christlichen Sozialismus. 1899. — ('ber Fragen des Geldwesens und der Valuta wahrend des Krieges und nach dem Kriege. 1921. — Der Einfluss der klassischen Nationalókonomie auf die englische Wirt-schaftspolitik des 19 Jahrhunderts. 1905.

Witold Trąmpczyńskl.

Dietzel Heinrich.

D. ur. się w r. 1857 w Lipsku. Studjo-wał prawo i ekonomikę w Heidelbergu i Berlinie. W r. 1885 zostaje mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w r. 1886 profesorem zwyczajnym ekonomiki w Dorpacie. W r. 1890 obejmuje katedrę ekonomiki w Bonn. Zajmuje się z powodzeniem metodologicznemi zagadnieniami. Ekonomikę, jak ją nazywa — Sozialókonomik, dzieli na dwie części: ekonomikę praktyczną i teoretyczną, tę ostatnią zaś jeszcze na historję ekonomiki i teorję ekonomiki. W teorji ekonomiki posługuje się metodą abstrakcji i izolacji w identyczny prawie do klasyków sposób. Rozróżnia kategorje naturalne, do których poza tak obecnie zwa-nemi czynnikami gospodarczemi zalicza też