Magazyn6
2601

122 KEMMERER EDWIN WALTER — KETTELER WILHELM EMANUEL

wji, w r. 1929 w Chinach. Ponadto w roku 1924 brał udział w komisji walutowo-finan-sowej Dawesa, która ułożyła plan zapłaty odszkodowań wojennych przez Niemcy.

K. zajmuje się głównie teorją pieniądza oraz zagadnieniami walutowemi i na tern polu posiada bardzo duże zasługi dla nauki i praktyki. Jego studja nad teorją ilościową pieniądza były poważnem przygotowaniem do nadania jej przez Irvinga Fishera znanej formy równań wymiennych. Jest zwolennikiem złotej waluty i umie wykazać jej znaczenie i wartość również 1 w nowoczesnych warunkach, uważając, że ze wszystkich systemów walutowych przysparza ona najwięcej korzyści ogólno-gospo-darczych. Występuje bardzo ostro przeciw inflacji i wykazuje szkody przez nią wyrządzane. W ostatnich swych pracach analizuje obecny stan walut w różnych państwach i wyraża nadzieję, że możliwy jest jeszcze powrót do gold-standard’u w krajach, które od niego odstąpiły. Wskazówki, pomieszczone w jego „Sprawozdaniu", bę-dącem rezultatem jego pobytu w r. 1926 w Polsce na zaproszenie rządu polskiego, nie straciły dotąd na wartości i aktualności.

Ważniejsze prace: Money and Credit Instruments in Their Relation to General Prices. 1907. — Seasonal Variations in the Relative Demand for Money and Capital. 1910.    — Modern Currency Reforms.

1916. — The U. S. Postał Savings System. 1917. — The ABC of the Federal Reserve System. 19x8. — High Prices and Deflation. 1920. — Sprawozdania oraz zlecenia Komisji Doradców Finansowych pod przewodnictwem prof. E. W. Kemmerera. 1926. — Praca ekonomicznego doradcy finansowego. „Ruch pr. ekon. i socjolog.". Poznań 1927. — Kemmerer on Money. 1934. — Money. 1935.

Witold Trąmpczyńskl.

Kempner Stanisław Aleksander.

K., ekonomista i publicysta polski, urodził się 3 listopada 1857 w Kaliszu, gdzie ukończył gimnazjum. Studjował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Od r. 1918 profesor ekonomji Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie. Wicedyrektor Szkoły Dziennikarskiej. Zmarł w Warszawie 12 listopada 1924 r. Był współpracownikiem a następnie redaktorem „Gazety Handlowej" (od r. 1881) i „Nowej Gazety" jednym ze współzałożycieli „Ekonomisty" i jego redaktor do r. 1905. Pisywał na tematy z dziedziny teorji ekonomji, hi stor j i doktryn ekonomicznych, najnowszej historji gospodarczej Polski oraz polityki społecznej.

W pracach swoich K. występuje jako krytyk hedonizmu i materjalizmu, starając się oprzeć ekonomję na zasadach etycznych. Uważa on ją za naukę empiryczną i teleolo-giczną, mającą za zadanie „regulowanie życia gospodarczego podług wymagań sprawiedliwości".

Z pomiędzy licznych prac ogłoszonych oddzielnie drukiem wymienić należy: Zarysy ekonomji społecznej. Warszawa 1901, II wydanie 1906, ponownie wydane w roku 1921 p. t. Ekonomja społeczna, będące wykładem zasad ekonomji, oraz historję gospodarczą Polski porozbiorowej p. t. Rozwój gospodarczy Polski od rozbiorów do niepodległości. Warszawa 1924.

Literatura: Daszyńska-Galińska Z.: Kempner St. „Sprawozdanie % działalności Wolnej Wszechnicy Polskiej za r. 1924-5**. Warszawa 1926.— Dzieumlski S.: Kempner St. „Ekonomista". Warszawa 1924. t. IV. — Postupalski J.: Kempner St. „ Praca Naukowa^tft At. 7/5. Warszawa 1925.

A. Grodek.

Ketteler Wilhelm Emanuel.

K. urodził się w r. 1811 w Monasterze ze starej szlacheckiej rodziny. Początkowo o stanie duchownym nie myślał. Po stu-djach prawniczych i odbyciu służby wojskowej pracował przez kilka lat w administracji państwowej. W r. 1837 porzucił służbę państwową, w pewnej mierze pod wpływem ostrego konfliktu, jaki wówczas wynikł między biskupem kolońskim, a władzami państwowemi, i wstąpił w Monasterze na teologję. Przejściowo studjował też w Mo-nachjum, gdzie zetknął się z ks. Kolpin-giem, późniejszym sławnym działaczem społecznym, przezwanym „ojcem czeladników". Święcenia kapłańskie otrzymał w Monasterze w r. 1844. Pracę duszpasterską rozpoczął na wsi, najpierw jako wikarjusz, a po dwóch latach jako proboszcz. W r. 1849 otrzymał probostwo przy kościele św. Jadwigi w Berlinie, by już w r. 1850 osiąść na stolicy biskupiej w Moguncji. Zmarł 13. VII. 1877 r. w podróży do Rzymu. Będąc jeszcze wiejskim proboszczem dawał się już poznać na szerszym terenie przez swoje wystąpienia w sprawach społecznych. Mówił o nich na zjeździe katolików z całych