page0048

38

czynem, lecz pokorną przed ołtarzem modlitwą. Ustroń celi klasztornej tem bardziej uśmiechała się Iwonowi, że go ludzie poili goryczą. Potężna rodzina Gryfów zawichrzyła całym krajem przez osobistą niechęć d!a Odrowąża, który według ich mniemania kierował wszystkicmi postępkami księcia Leszka i przyczynił się do kary wymierzonej na jednego z nich za haniebną z pola bitwy ucieczkę. Marek Gryf dumny wojewoda krakowski, zamyślał nawet zrzucić Leszka z tronu i w tym celu szukał pomocy u Henryka księcia wrocławskiego, obiecując mu panowanie w Krakowie. Zapalił się Henryk chęcią panowania, tern bardziej, że książęta szląscy od Władysława syna Krzywoustego, rościli sobie ciągle prawo do zwierz-chniezej władzy; próżno odwracała umysł męża od tego przedsięwzięcia pobożna Jadwiga, wszedł on z wojskiem do księstw Leszka, szerząc pożogę wojny domowej. Leszek wezwał na pomoc brata Konrada Mazowieckiego i z przeważną siłą stanął na przeciw hufców szlązaka. Wtedy biskup Iwo wystąpił jako rozjemca, przemówił w imieniu Boga z całą powagą kapłana. Stanął nareszcie po wielu sprzeczkach i układach pokój. Oba książęta przyrzekli sobie wzajemną pomoc przeciw wspólnym nieprzyjaciołom, a Odrowąż