page0110

106

nała Karaflę, późniejszego papieża Pawła IV. To tylko jest pewna, że piękną na wstępie znajdującą się przedmowę sam Mościcki napisał, resztę zaś mógł wziąść z pism kardynała; nie chodziło mu bowiem o autorską sławę, ale o to żeby pisma pożyteczne jak najdalej się rozchodziły. — Walczył także potężną wymową swoją z innymi różnowiercami, Modrzewskim i Stankarem. Do niego zastosowano słowa powiedziane niegdyś o innym wielkim mężu:

„Był dowcipu ostrego, biegły w świeckich u-miejętnościach, głęboki w duchownych, niespraco-wany w dysputach, układny we wszystkich postępkach, przenikliwy w rozwiązaniu wątpliwości, roztropny w przekonywaniu kacerzy, nieomylny w tłomaczeniu pisma, młot na przeciwników wiary, nieprzemożony w zapasach z niemi.

Twierdzą, że wymową swoją kilka tysięcy akatolików nawrócił. Do króla odzywał się śmiało, szczególniej kiedy szło o obronę wiary. Gdy na sejmie chciano ukrócić władzę biskupów i wysadzić ich z senatu, oparł się temu całym wpływem swoim. Sława jego tak się daleko rozeszła, że Papież Grzegorz XIII. rad go był poznać osobiście, skoro przybył na kapitułę do Rzymu.

Professorowie prowadzili uczniów na kazania