page0173

170

której najwyższą czcią był przejęty. Spowinowaceni przez Herbur+ów Regina Żółkiewska i Tomasz Zamojski, w nieprzerwanym zostawali stosunku macierzyńskiej opieki i synowskiej prawie wdzięczności. To też kiedy z daleka kolasy z Żółkwi zbliżające się poznano, pan wojewoda pospieszył na spotkanie przybywającej, lecz struchlał, bo twarz hetmanowej wyrażała boleść głęboką. A znał on, że tę niewiastę hartownej duszy, lada co zmieszać nie mogło.

—    Jakież wieści z obozu? zapytał; był to bowiem czas, w którym hetman z małemi siłamiza-wiedziony przez Gracjana hospodara Multańskie-go, stał na dolinie Cecorskićj, otoczony ogro-mi,em wojskiem turków i tatarów.

—    Zle, bardzo źle, odpowiedziała z głębokim smutkiem pani hetmanowa. Miłościwy pan małżonek mój, zaledwie cztery tysiące wojska liczy około Siebie,W obec sześćdziesięciu tysięcy bisur-manów, którzy na jego zgubę czyhają. Syn Jan ranny, konia dosiąść nie może.

—    Cóż król jegomość?

—    Król jegomość odebrał list hetmański, ale o posiłkach nic nie słychać. Mnieć to, wiernej jego żonie, o tern myśleć należy. Zebrałam co było w Żółkwi srebra i klejnotów i przybywam