page0171

- 170 -

ździo, które instynktem samym wiedzione, inne ptaki naśladować usiłuje. Najczęściej śpiewał nuty od wieśniaków słyszane, a sama melodyja naprowadziła go na wyrazy, które zaraz śpiewał. Były to zwykle wyrazy tęsknoty za matką, której nicznał, i wręcćj jeszcze piosneczki mdo.śue, naśladowane z dumek słyszanych od żniwiarek. Wtedy czuł się najszczęśliwszym , dme jego były zapełnione, choć bez żadnego zapasu nauki i wiadomości , układał projekta do d iżych poematów. Nadeszła zima, a z nią ubyła mu towarzyszka natura, z którą lubił przestawać namiętni i: przepędzał ją więc bez żadnych książek; w wieczór tylko chodził do czeladnej izby, najszczęśliwszy, jeżeli trafił na dzień, kiedy parobki i prządki opowiadały tak zwane gadki i bajki, lub kiedy śpiewano pobożne pieśni. Przecież zbliżyła się wiosna razem z Wielkanocą. Kazimierza zajęło wielce nabożeństwo wielko-lygodniowe. a przez znajomość z organistą , należał w części do czynności kościelnych. Uderzyły go szczególniej śpiewane przez niego, psalmy przy grobie Chrystusa. Naprzód śpiewał je z organistą, potem już sam; a urok, jaki na nim sprawiały pienia. Dawidowe, mocno utkwił w sercu. Po skończ; nio uroczystości wielkanocnych, uprosił sobie u organisty książkę z psalmami i uchodząc w pole, czytywał ją. Marzenia jego zaczęły być nietylko poetyckie, a!e i rei gijne; od smutku i tęsknoty przeszedł do błogich marzeń o pięknejszej