page0186

184

wrotem, gdyż Filistynowie z wielką siłą wkroczyli do ziemi Izraelskiej. Saul więc zmuszony zosfał odstąpić Dawida, ażeby stawić czuło Filistynom. Gdy tych rozproszył, wrócił się do ścigania Dawida, który się cofnął był w poszczę Engedi. Król miał z sobą trzy tysiące wyborowego wojska Izraelskiego i postanowił dotrzeć na Dawida i jego wojsko, chociażby się w najprzykrzejsze skały chowali. Na drodze znaglony został wejść do pieczary w głębi której właśnie Dawid z swoimi ludźmi się ukrywał. Ci ludzie Dawida rzekli do niego: „Oto właśnie nadszedł dzień, w którym Pan w ręce ci podał twojego nieprzyjaciela, ażebyś z nim postąpił podług upodobania.” Dawid zbliżył się cichaczem do Saula, który tego nie dostrzegł, i uciął ma kawałek poły z jego szaty. Lecz potem, przejęty żalem, rzekł do swoich: „Niech mnie Bóg broni, ażebym rękę podniósł na mego Pana, pomazańca Pańskiego, i te-mi słowy powściągnął popędliwość swoich ludzi. Sani wyszedł spokojnie z pieczary, i udał się w dalszą drogę. A wtenczas Dawid poszedłszy za nim, zawołał: „Panie! królu mój 1” Saul obejrzał się, a Dawid oddał mu niski pokłon, pochylając się aż do ziemi, i rzekł do niego: „Dla czego dajesz ucho mowie tych, którzy starają się, oczernić mnie w oczach twoich'? Oto ten ucinek z poły twojej sukni, może cię przekonać, że Pan dzisiaj oddał cię w ręce moje, kiedyś był w jaskini; jednak obcinając brzeg twojej sukni, nie podniosłem ręki na ciebie, jak tego moi ludzie żądali.” Na tę mowę Dawida, wykrzyknął Saul: „Czy to twój głos Dawidzie, synu mój ?” i zarazem westchnął głęboko, i zalewając się łzami, dodał: „Ty sprawiedliwszy jesteś odemuie; ja od ciebie zawsze doznawałem dobrego, gdy ty odemnie tylko złego doświadczałeś. Dziś od-