page0209

- 208

sach polskich; oszczędzano ich zawsze, bo tylko królowie polowali na nie kiedy niekiedy. Dzisiaj znajdują się w puszczy Biało wiezkiej starannie utrzymywane; liczba ich niedochodzi tysiąca sztuk. Jeżeli czasem je zabijają, to jedynie dlatego, aby dostarczyć Żubra do jakiego gabinetu historyi naturalnej.

Zwierz ten jest zuchwały, zwłaszcza jeżeli jest podrażniony. Jeden taki Żubr miał zwyczaj zawsze wychodzić na idący przez las gościniec, w chwilach, kiedy . poczuł że siano wiozą na saniach; stawał więc na środku drogi, domagając się niejako sposobem rozbójnika o wiązkę siana. Gdy go chciano odpędzić batogiem, zadzierał ogon, smagał się nim po bokach i nasrożał rogi do uderzenia; a tak niechybnie wytargował wiązkę siana.

Opowiem wam z powodu Żubra ciekawą historyę

0    jednym młodzieńcu nazwiskiem Setegiuszu, który był podczaszym Bolesława Krzywoustego. Aczkolwiek znakomitego rodu i mający znakomite wykształcenie rycerskie, pozwalał sobie często żartować z religii, a nawet lekceważyć obowiązki religijne. Kiedy całe rycerstwo polskie wprzód, nim poszło do szturmu na Szczecin, miasto pomorskie, spowiadało się i przyjmowało Ciało

¹    Krew Pańską, on jeden nieposzedł do spowiedzi. Gdy po uporczywym odporze, w którym bardzo wielu Polaków poległo, Szczecin został zdobyty i przez wojsko polskie obsadzony; ów Setegiusz w gronie swych towarzyszów przechwalał się pewnego wieczora, że dlatego jedynie, chociaż zawsze szedł naprzód, niepoległ w szturmie, bo się niespowiadał; a śmierć nieprzygotowanego nabrać niechciała. Za takie bluźniercze mowy strofowali go towarzysze; lecz on niezważał na to, i gdy się spać położył, pokazał mu się we śnie S-ty Idzi, patron kró-