page0216

— 215 —

dzie.” Nawet i w mięsny dzień czasem, to czeladź rzekła: „oj dobrodzieju rzucają się tu ryby w tym stawie; niech wydra idzie.” Tom poszedł z nią, bo ona za nikim oprócz mnie, nie chciała iść. Dalej znowu ona ryby wynosić; jeżeli dobra ryba, jako to: szczupak, okoń rosły, tom i ja sam jadł, nietylko czeladź, boja najlepszej mięsnej potrawy, gotów odstąpić dla ryby. Takie z nią w drodze było tylko uprzykrzenie, że -gdziem jechał, wszędzie się jej dziwiono, i ludzie kupami schadzali się właśnie, jakby to co z Indyi przywiezionego, i nigdy as-systencyi nie było skąpo, a osobliwie też w Krakowie, kiedy jechałem przez ulicę, różnych ludzi kupa wyprowadziła mię z Krakowa.

WIELORYB.

Jest to olbrzym wszystkich zwierząt; choć żyje w morzu, ma jednak własności zwierzęcia ssącego, bo samica rodzi jedno młode, karmi swem mlekiem, i broni przeciw napaści z największem męztwem. Paszcza wieloryba bywa tak ogromną, żeby w niej mogła się zmieścić łódka ze sześcioma ludźmi bez obawy wpadnięcia w gardło; albowiem gardło u wieloryba tak jest ciasne, że ledwo pięść przez nie przejdzie. Cała ta paszcza osadzona najmniej tysiącem takich rur jak w organach, dochodzących do 5 łokci długości, a ważących razem około dziesięć cetnarów. Czarne te pręty wystające jak włosy z pyska wielorybiego mają wielki użytek do rozmaitych wyrobów i nazywają się fiszbinem, lub rybim rogiem. Z powodu ciasnego gardła, wieloryb połyka tylko małe rybki, jak śledzie; co bardzo dobrze Pan Bóg obmyślił, bo taki rozbójnik pożarłby wszystkie ryby